Portal Catholic News Agency informuje o zapowiedzi gubernator Nowego Jorku Kathy Hochul podpisania ustawy legalizującej samobójstwo z asysty lekarskiej. Projekt, określany eufemistycznie jako „Medical Aid in Dying Act”, uczyni Nowy Jork 13. stanem USA dopuszczającym tę praktykę. Hochul, absolwentka Catholic University of America, uzasadnia decyzję osobistymi doświadczeniami z chorobą matki cierpiącej na stwardnienie zanikowe boczne (ALS) oraz retoryką fałszywego miłosierdzia: „Chodzi o umożliwienie ludziom mniejszego cierpienia – o skrócenie nie ich życia, ale ich śmierci”. Rzekome „zabezpieczenia” w ustawie obejmują okres oczekiwania, ustną prośbę o śmierć i ocenę zdrowia psychicznego.
Naturalistyczna redukcja człowieka do przedmiotu
Wspólne oświadczenie „kardynała” Timothy’ego Dolana i innych „biskupów” nowojorskich ogranicza się do ogólnikowego stwierdzenia, że ustawa „stanowi poważne zagrożenie dla osób słabych” oraz że samobójstwo wspomagane „jest poważnym złem moralnym pozostającym w bezpośredniej sprzeczności z nauczaniem katolickim o świętości i godności każdego ludzkiego życia”. Brakuje jednak kluczowych elementów doktrynalnych:
Nie ma ani słowa o wiecznym potępieniu czekającym tych, którzy odbierają sobie życie (Katechizm Rzymski, III, VI, 6). Milczenie o lex naturalis i absolutnym zakazie samobójstwa jako zbrodni przeciw Bogu (św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica II-II, q. 64, a. 5). Pominięcie roli władzy świeckiej jako wykonawcy justitiae divinae – „Nie będziesz zabijał” (Wj 20,13) to nie sugestia, lecz nakaz objawiony.
Choć „duchowni” wspominają o „kulturze śmierci”, nie wskazują jej źródła: odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) ostrzegał: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Legalizacja samobójstwa to logiczny owoc laicyzmu potępionego w Syllabusie błędów Piusa IX (1864): „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu” (punkty 15, 77-79).
Schizofrenia doktrynalna neo-kościoła
O ile „biskupi” słusznie wskazują na hipokryzję państwa promującego antydepresyjne kampanie dla młodzieży przy jednoczesnym zachęcaniu starszych do samobójstwa, o tyle ich własna pozycja jest teologicznie bankrutująca. Należą bowiem do tej samej masońskiej struktury, która od Soboru Watykańskiego II głosi:
- Fałszywą wolność religijną (Dignitatis humanae), otwierającą furtkę relatywizmowi moralnemu
- Kolegialność rozmywającą odpowiedzialność (Lumen gentium)
- Dialog zamiast potępienia błędów (Nostra aetate)
„Kardynał” Dolan, który w 2021 r. uczestniczył w „mszy” z heretykami anglikańskimi w katedrze św. Patryka, nie ma moralnego autorytetu, by bronić V przykazania. Jak zauważa Patients’ Rights Action Fund, „nie ma prawdziwej odpowiedzialności, która chroniłaby pacjentów przed potencjalną krzywdą, nadużyciem lub przymusem”. To jednak tylko wierzchołek góry lodowej. Kluczowy problem leży w odrzuceniu nadprzyrodzonej perspektywy cierpienia. Św. Alfons Liguori nauczał: „Bóg dopuszcza cierpienia jako środek oczyszczenia dusz i zadośćuczynienia za grzechy” („Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym”). Tymczasem Hochul deklaruje: „Nowy Jork od dawna jest latarnią wolności, a teraz nadszedł czas, aby rozszerzyć tę wolność na śmiertelnie chorych mieszkańców Nowego Jorku, którzy chcą mieć prawo do komfortowej śmierci na własnych warunkach”. To jawny bunt przeciw Bożemu planowi zbawienia.
Paliatywy zamiast pokuty
Propozycja zwiększenia dostępu do opieki paliatywnej, choć słuszna, pozostaje półśrodkiem. Wiara katolicka wymaga nie tylko ulgi w cierpieniu, ale przede wszystkim przygotowania na śmierć w stanie łaski. Kanon 468 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. zobowiązywał kapłanów do nieustannej gotowości udzielania sakramentów chorym. Tymczasem wśród postulatów „biskupów” nie ma wezwania do:
- Masowych krucjat różańcowych o nawrócenie legislatorów
- Publicznych ekspiacyjnych procesji wynagradzających za świętokradztwo
- Nałożenia ekskomuniki latae sententiae na Hochul i innych współwinnych (Can. 2330 §1 KPK 1917)
Milczenie w kwestii sankcji kanonicznych dla katolików popierających ustawę (w tym samej gubernator) dowodzi, że mamy do czynienia z czysto świeckim protestem NGO, nie zaś z autentycznym głosem Kościoła. Jak przypomina Pius XII w „Allocution to the International Office of Documentation for Military Medicine” (1952): „Bezpośrednie niszczenie niewinnego życia ludzkiego jest zawsze moralnie niedozwolone”. Dopuszczenie jakichkolwiek wyjątków stanowi herezję.
Duchowa pustynia współczesnego „katolicyzmu”
Sytuacja w Nowym Jorku odsłania głębszy kryzys: całkowitą klęskę duszpasterską posoborowego establishmentu. Przez dziesięciolecia „duchowni”:
- Promowali komunię na rękę i laicyzację liturgii, niszcząc cześć dla Najświętszego Sakramentu
- Milczeli wobec aborcji, antykoncepcji i rozwodów, ucząc, że sumienie jest „najwyższym sędzią”
- Wpajali fideistyczne przekonanie, że Bóg „nie liczy grzechów”
Nic dziwnego, że absolwentka katolickiej uczelni otwarcie występuje przeciw Dekalogowi. To logiczny owoc teologii „ludzkiej godności” oderwanej od łaski uświęcającej. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści starają się zniszczyć wszelkie relikwie tradycji katolickiej”. Dopóki „hierarchowie” nie powrócą do niezmiennej doktryny Kościoła, ich protesty pozostaną jedynie faryzejskim gestem.
Za artykułem:
Catholic bishops speak out as New York governor pledges to sign into law assisted suicide (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 17.12.2025
