Portal LifeSiteNews relacjonuje, że Sąd Najwyższy stanu Wisconsin nakazał lokalnym władzom uznanie zwolnienia podatkowego dla Catholic Charities Bureau of Wisconsin, pomimo prób tamtejszego prokuratora generalnego Josh’a Kaula (Demokrata) odebrania przywileju tej instytucji. Decyzja zapadła po tym, jak federalny Sąd Najwyższy USA jednogłośnie orzekł w czerwcu 2025 r., że organizacja – formalnie związana z diecezją Superior – zasługuje na zwolnienie z podatku od ubezpieczeń dla bezrobotnych, gdyż jej działalność ma „głównie religijny charakter”. W uzasadnieniu sędzia Sonia Sotomayor stwierdziła, że odmowa stanowiłaby naruszenie Pierwszej Poprawki, wprowadzając „denominacyjne preferencje”.
Mimo jednoznacznego werdyktu federalnego, prokurator Kaul wrócił przed oblicze stanowego sądu, argumentując za całkowitym zniesieniem zwolnień podatkowych dla wszystkich organizacji religijnych: „Dyskryminację można naprawić, przywracając równe traktowanie” – tłumaczył. Ostatecznie jednak Sąd Najwyższy Wisconsin odrzucił jego apelację 15 grudnia 2025 r., nakazując niższym instancjom uznanie przywilejów Catholic Charities. Eric Rassbach z Fundacji Becket skomentował zwycięstwo: „Sąd położył kres niedorzecznościom stanu”.
1. Kolaboracja z antychrześcijańskim systemem: zdrada królestwa Chrystusowego
Cała sprawa demaskuje teologiczne bankructwo neo-kościelnych struktur, które zamiast głosić nieprzejednaną walkę z laicyzmem, uczestniczą w farsie „prawnej legitymizacji” wrogiego Bogu porządku. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) podkreślał:
„Państwa nie mogą uniknąć obowiązku publicznego oddawania czci i posłuszeństwa Chrystusowi, pod groźbą utraty pokoju i porządku” (nr 18).
Tymczasem „Catholic Charities” angażuje się w sądową batalię o uznanie przez władze masońskiej republiki, której fundamentem jest deklaracja o wolności religijnej „Dignitatis humanae” – potępiona przez całą Tradycję jako herezja. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili, moderniści:
„sprowadzają wiarę do uczuć i doświadczeń, podporządkowując Kościół świeckim ideologiom” (propozycje 23, 58).
Rzeczywista działalność charytatywna Kościoła ma charakter ex opere operato – stanowiąc narzędzie łaski, a nie socjalnej inżynierii. Tymczasem współczesne „Caritasy” – sterowane przez posoborowych „biskupów” – zamieniły ewangeliczną jałmużnę w programy współfinansowane przez antykatolickie rządy, co Pius XI nazwał „współpracą z materią grzechu” (Divini Redemptoris, 1937).
2. „Katolicka” charytatywność bez katolicyzmu: dymiąca ofiara humanitaryzmu
Sędzia Sotomayor uznała, że Catholic Charities ma „charakter głównie religijny”, ponieważ jej działalność wynika z „teologii katolickiej”. To klasyczny przykład redukcji nadprzyrodzoności do naturalizmu. Św. Wincenty à Paulo zakładał szpitale i przytuliska, by ratować dusze przez ewangelizację. Dziś „Caritas” ogranicza się do rozdawania kanapek, akceptując „neutralność światopoglądową” – herezję potępioną przez Piusa IX w Syllabusie błędów (1864):
„Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem rozumu” – błąd nr 15.
Co więcej, sama diecezja Superior podlega „konferencji episkopatu” USA, która od dziesięcioleci finansuje aborcję i sodomię poprzez sieć „katolickich” instytucji. Czyż Pius XII nie ostrzegał, że „nawet szatan przybiera postać anioła światłości” (2 Kor 11,14)?
3. Prawniczy teatr w służbie Antychrysta
Cała dyskusja wokół „prawa do zwolnienia podatkowego” opiera się na fałszywej zasadzie, jakoby Kościół miał żebrać o uznanie u świeckich władz. Tymczasem Sobór Watykański I nauczał:
„Kościół jest społeczeństwem doskonałym, niezależnym i suwerennym, mającym od Boga prawo do posiadania dóbr i zarządzania nimi” (Konst. Pastor Aeternus).
Uczestnictwo w tym prawnym spektaklu stanowi zdradę królewskiej godności Chrystusa. Jak czytamy w Quas Primas:
„Gdy państwa odmawiają publicznego kultu Chrystusowi, stają się widownią niezgody i zamętu” (nr 1).
„Zwycięstwo” Catholic Charities to w rzeczywistości klęska – przyzwolenie, by masoneria decydowała, co jest „katolickie”, a co nie. Czyż Pius X nie potępił w Pascendi modernizmu jako „syntezy wszystkich herezji”?
4. Polityczny kontekst apostazji: Wisconsin jako laboratorium antychrystusowej rewolucji
Nieprzypadkowo atak na „Caritas” wyszedł od prokuratora Kaula – demokratycznego aktywisty, który w lipcu 2025 r. doprowadził do zniesienia 176-letniego prawa zakazującego aborcji w Wisconsin. To ten sam stan, który otwarcie sprzeciwia się federalnym regulacjom ograniczającym ideologię DEI („różnorodność, równość, integracja”) w szkołach.
W świetle doktryny katolickiej, każda władza legalizująca dzieciobójstwo traci legitymizację (Syllabus, błąd 64). Tymczasem „biskupi” Wisconsin nie nałożyli ekskomuniki na Kaula czy gubernatora Eversa, ograniczając się do „sądowych gier” – kolejny dowód, że posoborowie jest strukturą jawnie kolaborującą z cywilizacją śmierci.
5. Sedewakantystyczne rozwiązanie: powrót do Cywilizacji Miłości
Kryzys w Wisconsin potwierdza tylko prawdę wyrażoną przez św. Roberta Bellarmina w De Romano Pontifice:
„Papież-heretyk automatycznie traci urząd, a jego rozporządzenia są nieważne” (ks. II, rozdz. 30).
Prawdziwa działalność charytatywna może istnieć tylko w łączności z niezmiennym Magisterium i katolickimi władzami świeckimi, które – jak nauczał Pius XI – winny „uznać panowanie Chrystusa w życiu publicznym”. W przeciwnym razie pozostajemy świadkami synarchicznej farsy, gdzie neo-kościół błaga masonerię o prawo do istnienia.
Dopóki katolicy nie odrzucą posoborowej herezji i nie powrócą do jedynej Ofiary Mszy Świętej – żadne „sądowe zwycięstwa” nie powstrzymają triumfu cywilizacji śmierci. Jak pisał św. Augustyn: „Sprawiedliwość bez miłości jest okrucieństwem, miłość bez sprawiedliwości – słabością”.
Za artykułem:
Wisconsin Supreme Court orders state to recognize Catholic Charities’ tax-exempt status (lifesitenews.com)
Data artykułu: 18.12.2025
