„Kościół” posoborowy kontynuuje apostazję: nowy „arcybiskup” Westminsteru w służbie antychrześcijańskiego porządku
Farsa sukcesji w sekcie nowego adwentu
Portal Catholic News Agency (19 grudnia 2025) informuje o nominacji „biskupa” Richarda Motha na „arcybiskupa” Westminsteru przez uzurpatora Roberta Prevosta („Leona XIV”). Ten akt, przedstawiany jako rutynowa zmiana na czele „archidiecezji”, w rzeczywistości stanowi kolejny etap destrukcji ostatnich pozorów katolicyzmu w strukturach okupujących Watykan.
Pope Leo XIV has appointed Bishop Richard Moth […] as the 12th archbishop of Westminster, succeeding Cardinal Vincent Nichols
Już sam tytuł „papieża” nadany Prevostowi jest bluźnierczym aktem uzurpacji, zaś „sukcesja” od „kardynała” Nicholsa do Motha przypomina przekazywanie pałeczki w sztafecie apostazji. Jak czytamy w Syllabus Errorum Piusa IX: „Romanus Pontifex potest ac debet cum progressu, cum liberalismo et cum recenti civilitate sese reconciliare et componere” – „Rzymski Papież może i powinien pogodzić się i ułożyć z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80) stanowi herezję potępioną jako błąd modernizmu.
Teologiczny bankructw nominata
Przedstawiany jako „wierny doktrynie” Moth w rzeczywistości uosabia wszystkie schizmy posoborowej rewolucji:
- Jako „biskup” Arundel and Brighton tolerował świętokradzkie celebracje Novus Ordo, w których „Eucharystia” sprowadzana jest do protestanckiego posiłku wspólnotowego
- Choć formalnie pozwalał na Msze w rycie trydenckim, czynił to w duchu „Traditionis Custodes” Bergoglia – czyli jako „przywilej dla nieposłusznych”, nie zaś uznanie prawdy o niezmienności Najświętszej Ofiary
- Jego zaangażowanie w „duszpasterstwo więzienne” i „sprawiedliwość społeczną” to klasyczny przykład redukcji misji Kościoła do naturalistycznego aktywizmu, podczas gdy prawdziwy cel – zbawienie dusz – pozostaje przemilczany
Jak słusznie ostrzegał św. Pius X w Lamentabili Sane: „Dogmata, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale pewną interpretacją faktów religijnych” (pkt 22) – to właśnie wizja realizowana przez Motha i jemu podobnych.
Symulacja katolicyzmu w służbie nowego światowego ładu
Nominacja Motha doskonale wpisuje się w strategię „neo-kościoła” polegającą na:
- Zachowaniu pozorów ciągłości instytucjonalnej poprzez rytualne „sukcesje” i „nominacje”
- Systemowej eliminacji ostatnich przejawów oporu wobec rewolucji liturgicznej i doktrynalnej
- Pełnej integracji z globalistycznym projektem budowy „nowego człowieka” pozbawionego nadprzyrodzonej perspektywy
He is not regarded as an academic but a loyal and faithful priest, and faithful to the Holy See
To zdanie demaskuje prawdziwą naturę posoborowej „wierności” – nie chodzi o wierność niezmiennemu Depositum Fidei, lecz ślepe posłuszeństwo wobec uzurpatorskiej władzy w Watykanie. Jak przypomina encyklika Quas Primas Piusa XI: „Królowanie Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] nie tylko samych katolików lub tych jedynie, którzy przez przyjęcie chrztu według prawa do Kościoła należą” – podczas gdy sekta posoborowa redukuje Chrystusa do „inspiracji” dla swego humanitarnego aktywizmu.
Kryminał przeciwko Duchowi Świętemu
Cała ta farsa „nominacji” stanowi jawne pogwałcenie prawa kanonicznego i doktryny katolickiej:
- „Święcenia” w rycie posoborowym są nieważne z powodu defektu formy i intencji (co potwierdzają badania teologów przedsoborowych)
- W myśl kanonu 188 §4 Kodeksu z 1917 r. osoby publicznie odstępujące od wiary (jak wszyscy „duchowni” posoborowi) są ipso facto złożone z urzędu
- „Leon XIV” jako antypapież nie ma żadnej władzy jurysdykcyjnej w Kościele, co wykazują liczne opinie teologiczne oparte na doktrynie Bellarmina
Jak ostrzegał Pius IX w Syllabus Errorum: „Nauka katolicka jest wroga dobru i interesom społeczeństwa ludzkiego” (pkt 40) – właśnie dlatego antykościół musi niszczyć ostatnie pozory katolicyzmu, by pełniej służyć światu.
Alternatywa: powrót do niezmiennego Kościoła
W obliczu tej kolejnej profanacji jedyną właściwą odpowiedzią wiernych jest:
- Całkowite odrzucenie legalistycznej iluzji „reformy wewnątrz systemu”
- Nawrót do prawdziwej Mszy Świętej sprawowanej przez kapłanów z ważnymi święceniami
- Budowa równoległych struktur życia sakramentalnego w łączności z nieprzerwaną Sukcesją Apostolską
Jak przypomina bulla Cum Ex Apostolatus Officio Pawła IV: „jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek czasie okaże się, że […] Rzymski Papież […] odstąpił od Wiary Katolickiej […] promocja […] będzie nieważna, nieobowiązująca i bezwartościowa”. To prawo, nigdy nie odwołane, unieważnia całą posoborową pseudohierarchię.
Westminster – niegdyś bastion katolicyzmu – stał się dziś symbolem apostazji. Lecz jak głosi niezmienna prawda wiary: „Portae inferi non praevalebunt” (Mt 16,18). Prawdziwy Kościół trwa w tych, którzy – nieliczni jak resztka Izraela – dochowują wierności semper eidem.
Za artykułem:
Bishop Richard Moth to succeed Cardinal Nichols as archbishop of Westminster (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 19.12.2025
