Portal eKAI (19 grudnia 2025) relacjonuje organizację „wigilijnych spotkań” przez struktury pod szyldem „Caritas Diecezji Siedleckiej”. W wydarzeniach zaplanowanych na 23 grudnia w Białej Podlaskiej i Siedlcach przewidziano dzielenie się opłatkiem, śpiew kolęd oraz dystrybucję paczek żywnościowych dla „osób samotnych, w kryzysie bezdomności i trudnej sytuacji materialnej”.
„Przeżyjemy te chwile w duchu wiary – modląc się, śpiewając kolędy, łamiąc się opłatkiem”
– deklaruje „ks.” Paweł Zazuniak, pełniący funkcję „dyrektora” tej instytucji. Współorganizatorami akcji są Urzędy Miast, Miejskie Ośrodki Pomocy Społecznej oraz sieć handlowa Selgros Cash&Carry. Zaproszeni zostali także „biskupi siedleccy”, których jurysdykcja – podobnie jak całej struktury „diecezji” – jest nieważna z powodu zerwania sukcesji apostolskiej po 1968 roku.
Naturalizm zastępuje nadprzyrodzoność
Cała narracja artykułu koncentruje się wyłącznie na wymiarze społecznym i psychologicznym „wigilii”, całkowicie pomijając jej istotę teologiczną. Nie ma ani słowa o konieczności stanu łaski uświęcającej do godnego przeżycia świąt, o obowiązku spowiedzi świątecznej czy uczestnictwa w Najświętszej Ofierze. W zamian proponuje się zgromadzonym „pięknie udekorowane stoły” i „smaczne tradycyjne potrawy” jako substytut religijnego przeżycia.
Ta redukcja odpowiada modernistycznej herezji potępionej w Lamentabili sane exitu (Św. Oficjum, 1907), gdzie potępiono zdanie: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”. W analizowanym wydarzeniu „duch wiary” sprowadzony został do atmosfery wspólnotowego posiłku, co Pius XI w Quas primas nazwałby „zeświecczeniem obyczajów”:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa […] usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”
Kolaboracja z władzami świeckimi
Szczególnie wymowne jest zaangażowanie samorządów i sieci handlowej w organizację pseudo-religijnego wydarzenia. Współpraca ta stanowi jawną realizację tez potępionych w Syllabusie błędów Piusa IX, zwłaszcza tezy 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Tymczasem prawowite nauczanie Kościoła głosi:
„Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] czy to jednostki, czy rodziny, czy państwa, bo ludzie w społeczeństwach zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki” (Pius XI, Quas primas)
Udział „biskupów” w tym spektaklu stanowi akt apostazji – publiczne uznanie świeckich władz za równorzędnych partnerów w sprawowaniu funkcji, które z natury należą wyłącznie do kapłanów. Tożsamość współorganizatorów (MOPS, CIS) zdradza przyjęcie zasad masońskiego humanitaryzmu, gdzie wszelkie działania „charytatywne” mają charakter czysto socjalny.
Eucharystia zastąpiona strawą cielesną
Opis „świątecznych potraw” – barszczu, pierogów, śledzi czy „bigosu wigilijnego” – kontrastuje z całkowitym milczeniem na temat Eucharystii. W tradycji katolickiej centralnym punktem Wigilii było uczestnictwo w Pasterce i przyjęcie Komunii Świętej po stosownym przygotowaniu duchowym. Tutaj rolę sakramentu przejmują:
„paczki z żywnością, potrawami świątecznymi [które] trafią do uczestników spotkania”
Ten materialistyczny redukcjonizm stanowi realizację modernistycznej zasady: „Sakramenty mają tylko przypominać człowiekowi o obecności zawsze dobroczynnego Stworzyciela” (potępione w Lamentabili, pkt 41). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Duchowa pustynia pod płaszczykiem dobroczynności
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest całkowite przemilczenie warunków zbawienia. W tekście nie znajdziemy:
- wezwania do pojednania z Bogiem poprzez sakrament pokuty
- informacji o możliwości uczestnictwa w ważnej Mszy Świętej
- ostrzeżenia przed świętokradzką „komunią” w stanie grzechu ciężkiego
- nawet elementarnej zachęty do modlitwy za dusze czyśćcowe
Ta pastoralna bankructwo ilustruje słowa Piusa X z Pascendi dominici gregis o modernistach:
„Dla nich pobożność religijna wyczerpuje się w sentymentach i działalności zewnętrznej. Dlatego też gorliwie oddają się dziełom miłosierdzia, jak gdyby religia polegała tylko na spełnianiu uczynków miłosierdzia, nie zaś przede wszystkim na cnótach wewnętrznych”
Organizatorzy nie proponują uczestnikom łaski uświęcającej – jedynego prawdziwego lekarstwa na ludzką biedę – lecz jedynie chwilową ulgę doczesną. Tym samym potwierdzają, że ich „Caritas” jest narzędziem deprawacji, a nie ewangelizacji.
Zgorszenie wiernych i profanacja świętości
Udział pseudo-duchownych w tym przedsięwzięciu stanowi ciężkie zgorszenie. „Biskupi” siedleccy, którzy powinni nawoływać do pokuty i nawrócenia, współuczestniczą w akcji utrwalającej biednych w stanie grzechu. Wymowna jest lista potraw (w tym alkoholowe śledzie) – gdy tymczasem wigilia katolicka łączyła post jakościowy z duchowym przygotowaniem.
Prawdziwe katolickie dzieła miłosierdzia – jak te prowadzone przez św. Wincentego a Paulo czy bł. Honorata Koźmińskiego – zawsze łączyły pomoc materialną z troską o zbawienie dusz. Dziś struktury posoborowe, realizując agendę ONZ-owskiego zrównoważonego rozwoju, świadomie odcinają człowieka od nadprzyrodzoności.
Na zakończenie warto przypomnieć ostrzeżenie św. Pawła: „Jeśli nawet my lub anioł z nieba głosiłby wam ewangelię różną od tej, którą otrzymaliście – niech będzie przeklęty!” (Gal 1,8). W obliczu tak jawnych przejawów apostazji, jedyną właściwą reakcją wiernych pozostaje całkowite odcięcie się od struktur neo-kościoła i powrót do niezmiennej Tradycji.
Za artykułem:
19 grudnia 2025 | 16:00Biała Podlaska, Siedlce – wigilia Caritas przy wspólnym stole (ekai.pl)
Data artykułu: 19.12.2025
