„I believe that the limitations imposed by your canonical status, compounded by the complexity of your public profile, make it impossible for the request to be considered” – oświadczył „kardynał” Christophe Pierre, odmawiając Frankowi Pavone’owi prawa do odprawienia Mszy pogrzebowej dla własnej matki.
Portal LifeSiteNews relacjonuje skandaliczny przypadek represji wobec byłego już „księdza” Franka Pavone, któremu struktury posoborowe zabroniły sprawowania Najświętszej Ofiary przy trumnie własnej rodzicielki. Decyzja „nuncjusza” Pierre’a z 19 grudnia 2025 stanowi kolejny akt prześladowania katolików wiernych niezmiennej doktrynie, prowadzonego przez modernistyczną sekcję okupującą Watykan.
Naturalistyczny mechanizm represji
Cała sprawa obnaża czysto polityczny charakter „dyscypliny” w neo-kościele. Pavone – przez lata jeden z nielicznych „duchownych” otwarcie potępiających aborcję – został „zlaicyzowany” w 2022 roku dekretem bergogliańskiej sekty. Jak słusznie zauważył abp Carlo Maria Viganò (którego autorytet również pozostaje wątpliwy z racji współpracy z posoborowiem), była to kara za „sprzeciw wobec aborcyjnego lobby w Kościele”.
Tymczasem kanoniczne przesłanki tej decyzji – rzekome „bluźnierstwo” i „nieposłuszeństwo” – okazują się czystym pretekstem. Jak stwierdził „kardynał” Gerhard Müller (sam będący częścią systemu): „To decyzja polityczna pod presją Partii Demokratycznej”. Wystarczy porównać tę sytuację z bezkarnością heretyków pokroju Jamesa Martina SJ czy pedofila Marko Rupnika, by dostrzec systemową nienawiść modernizmu do katolickiej ortodoksji.
Teologiczny bankructwo „miłosierdzia”
Ironią losu jest, że Pavone – odwołując się do odmowy – cytuje bergogliańskie slogany o „towarzyszeniu”: „Potrzebuję zdrowego rozsądku, współczucia i tego, co Franciszek nazywa «towarzyszeniem»”. To demaskuje hipokryzję całego projektu „Kościoła miłosierdzia”, który w praktyce okazuje się bezlitosnym mechanizmem eliminowania niewygodnych głosów.
Kanon 1184 „Kodeksu” Jana Pawła II – który teoretycznie zabrania pogrzebu katolickiego osobom „notorycznym apostatom” – w tym przypadku zostaje cynicznie odwrócony. Struktury posoborowe odmawiają prawa do pogrzebu nie apostacie, ale temu, kto odważył się traktować poważnie V Przykazanie. Jakże wymowna jest ta inwersja moralna neo-kościoła, gdzie mordercy nienarodzonych są zapraszani do Watykanu (jak Emma Bonino w 2021), a obrońcy życia traktowani jak przestępcy.
Duchowa pustka posoborowej „duchowości”
Najgłębszym wymiarem tego skandalu jest jednak całkowite zerwanie z katolicką koncepcją kapłaństwa. W prawdziwym Kościele katolickim kapłan – nawet pozbawiony funkcji – pozostaje alter Christus na mocy niezatartego charakteru sakramentalnego. Tymczasem posoborowie zredukowało kapłaństwo do urzędniczej funkcji, którą można „odebrać” dekretem.
W tej perspektywie decyzja Pierre’a jest logiczna: skoro Pavone został pozbawiony „uprawnień”, nie może sprawować „usługi liturgicznej”. To czysto protestanckie rozumienie Eucharystii jako wspólnotowej uczty, a nie Ofiary Kalwarii. Gdyby chodziło o prawdziwą Mszę Świętą, żadna ludzka władza nie mogłaby zakazać jej sprawowania – ale w świecie neo-kościoła, gdzie „msza” jest tylko zgromadzeniem, decyzja „nuncjusza” jest wewnętrznie spójna.
Symptom ostatecznej apostazji
Cała sprawa Pavone’a stanowi dopełnienie proroctwa Piusa X o modernizmie jako „zbiorniku wszystkich herezji” (Encyklika Pascendi). W systemie, który odrzuca niezmienną prawdę na rzecz „ducha czasu”, obrońcy życia muszą być eliminowani jako „zagrożenie dla dialogu”. Jak pisał św. Pius X: „Błąd modernizmu prowadzi do ateizmu, a w konsekwencji do całkowitego zniszczenia religii” (Motu proprio Sacrorum antistitum).
Dlatego też „biskup” Strickland – sam później usunięty za „radykalizm” – trafnie ocenił sytuację w 2022 roku: „Bluźnierstwem jest to, że tego świętego kapłana się «anuluje», podczas gdy złowrogi prezydent promuje mordowanie nienarodzonych”. Niestety, Strickland nie wyciągnął logicznych wniosków, pozostając w komunii z antypapieżami.
Ta sprawa potwierdza tylko, że jedyną odpowiedzią na apostazję posoborowia jest powrót do integralnej wiary katolickiej przed 1958 rokiem. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy możliwy jest tylko w Królestwie Chrystusowym”. Wszelkie próby „reformowania” neo-kościoła są skazane na niepowodzenie – trzeba od niego uciekać jak od zarazy.
Za artykułem:
Pope Leo’s US nuncio bars Fr. Frank Pavone from offering funeral Mass for his mother (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.12.2025
