„Nominacja” w duchu neokościelnej kontynuacji
Portal LifeSiteNews (19 grudnia 2025 r.) donosi o wyznaczeniu „biskupa” Richarda Motha na nowego „arcybiskupa” Westminsteru przez uzurpatora Leona XIV. „Nominacja” ta, mająca zastąpić skandalicznego „kardynała” Vincenta Nicholsa, wpisuje się w trwający od 1958 roku proces systematycznej destrukcji struktur Kościoła katolickiego. Rzekomy „obrzęd instalacji” zaplanowano na 14 lutego 2026 r. – data wyjątkowo symboliczna w kontekście masońskiego kultu fallicznego.
„Nie jest pozycją Kościoła odmawiać Komunii Świętej z tego powodu” – miał stwierdzić „biskup” Moth w reakcji na decyzję kapłana, który odmówił „Komunii” posłowi popierającemu ustawę o eutanazji.
Ta jawne odrzucenie kanonu 915 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku („Publiczni grzesznicy uporczywie trwający w jawnym grzechu ciężkim nie mogą być dopuszczeni do Komunii Świętej”) odsłania istotę posoborowego przewrotu: redukcję sakramentów do pustych gestów integracji społecznej. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował takich modernistów: „Dla nich sakramenty są tylko formami pobudzającymi uczucie religijne” (Dekret Lamentabili, pkt 41).
Teologia zdrady: od eutanazji po migracje
Rzekoma „obrona nauki o eutanazji” przez Motha okazuje się farsą. Choć formalnie zachęcał wiernych do pisania listów przeciw ustawie, jednocześnie unieważnił ten wysiłek, potępiając kapłana, który zastosował medicina salutis (lek na zbawienie) wobec apostaty. Pius XII w przemówieniu do katolickich prawników (5 listopada 1949) stanowczo potwierdził: „Żaden katolik nie może głosować za prawem dopuszczającym zabijanie niewinnych”.
„Duszpasterskie” zaangażowanie Motha w sprawy migrantów to kolejny przykład naturalistycznej redukcji misji Kościoła. Wbrew nauczaniu Piusa XII (Exsul Familia, 1952), który rozróżniał prawdziwych uchodźców od migracji ekonomicznej, „biskup” organizował specjalne „Msze dla migrantów”, utożsamiając nielegalną imigrację z ucieczką Świętej Rodziny do Egiptu. Tymczasem – jak przypomina św. Tomasz z Akwinu – „każdy władca ma prawo bronić swej wspólnoty przed niekontrolowanym napływem obcych” (Summa Theologiae, II-II, q. 40).
Pozorne wsparcie dla mszy trydenckiej: pułapka gradualizmu
Wzmianki o tolerowaniu przez Motha tzw. Mszy trydenckiej („tradycjonalistycznej” w języku posoborowców) to klasyczny przykład modernistycznej taktyki „konserwatywnego kamuflażu”. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane exitu: „Moderniści udając obrońców tradycji, w istocie podkopują fundamenty wiary” (pkt 53). Dopuszczenie tradycyjnej liturgii w ramach posoborowych struktur służy jedynie legitymizacji samej rewolucji.
Co więcej, sama ważność święceń „biskupa” Motha pozostaje wątpliwa. Wyświęcony w 1982 roku w strukturach już dotkniętych reformą święceń Pawła VI (1968), podlega suspicji co do ważności sakramentu. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1896 roku (Sacramentum Ordinis), istotą sakramentu kapłaństwa jest przekazanie władzy składania Ofiary, czego posoborowe „święcenia” nie gwarantują.
Spuścizna Nicholsa: homoseksualizm jako norma duszpasterska
„Emerytowany” „kardynał” Nichols zostawia po sobie dzieło systematycznej destrukcji: od celebracji „msz dla LGBT” po mianowanie otwarcie sodomickich „duszpasterzy”. Jak zauważył Pius XI w Divini Redemptoris (1937): „Błąd nie ma prawa istnieć ani być propagowany”. Tymczasem struktury posoborowe nie tylko tolerują, ale instytucjonalizują grzech, usuwając z oficjalnych materiałów jakiekolwiek odniesienia do katolickiej nauki o czystości.
Fałszywa pobożność wobec dużych rodzin
Pochwały Motha pod adresem rządu za zniesienie podatkowego ograniczenia dla dużych rodzin to kolejny przykład czczej socjologii pozbawionej nadprzyrodzonej perspektywy. Gdy Leon XIII w Rerum novarum (1891) bronił rodzin, czynił to w kontekście ich powołania do świętości, nie zaś jako „inwestycji demograficznej”. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do nierozerwalności małżeństwa, konieczności chrztu dzieci czy obowiązku ich katolickiego wychowania – czyli zasad stanowiących istotę naucwania Piusa XI w Divini Illius Magistri (1929).
Duchowy bilans: kolejny trybik w maszynie apostazji
„Nominacja” Motha potwierdza regułę: struktury posoborowe konsekwentnie eliminują ostatnie pozory wierności, wprowadzając na kluczowe stanowiska funkcjonariuszy całkowicie podporządkowanych agendzie neokościoła. Jak prorokował św. Pius X: „Moderniści nie są ludźmi Kościoła, lecz jego najgroźniejszymi wrogami” (Pascendi Dominici gregis). W tym kontekście jakakolwiek dyskusja o „reformie” czy „powrocie do tradycji” w ramach tych struktur jest nie tylko naiwna, ale i grzeszna – stanowi bowiem współudział w wielkim oszustwie.
Jedyną drogą pozostaje bezkompromisowe trwanie przy niezmiennym depozycie wiary, odrzucając wszelkie formy komunii z apostazją. „Nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę” (Św. Cyprian, De unitate Ecclesiae). Prawdziwy Kościół Chrystusowy trwa w wiernych zjednoczonych w prawowiernej doktrynie, nie zaś w gmachach okupowanych przez modernistycznych uzurpatorów.
Za artykułem:
Pope Leo’s new archbishop of Westminster allegedly opposed denying MP Communion over euthanasia vote (lifesitenews.com)
Data artykułu: 20.12.2025
