Portal Opoka relacjonuje nominację „bpa” Ronalda Hicksa na „metropolitę” Nowego Jorku, przedstawiając ją jako „bardziej łagodny i jednoczący styl przywództwa”. Ten jawny przykład posoborowej apostazji demaskuje całkowite odejście od katolickiej zasady Extra Ecclesiam nulla salus na rzecz naturalistycznej zgody na zepsucie doktrynalne.
Dialog jako narzędzie apostazji
„Komentatorzy portalu National Catholic Reporter podkreślają, że jest to czytelny sygnał z Rzymu o odejściu od konfrontacyjnej obecności medialnej na rzecz modelu opartego na słuchaniu, zaangażowaniu społecznym i duszpasterskiej bliskości”.
Ta deklaracja ujawnia sedno modernistycznej herezji: redukcję nadprzyrodzonej misji Kościoła do czysto humanitarnej aktywności. Pius XI w Quas Primas nie pozostawia wątpliwości: „Kościół, to Królestwo Chrystusa na ziemi, przeznaczone oczywiście dla wszystkich ludzi całego świata” (1925). Tymczasem Hicks zapowiada „pełnienie woli Bożej z pokorą i otwartym sercem”, co w języku posoborowców oznacza akceptację religijnego indyferentyzmu potępionego w Syllabusie błędów (1864, pkt 15-18).
Upadek dyscypliny i wiara w „procesy”
Artykuł wymienia „poważne wyzwania” archidiecezji: odszkodowania dla ofiar nadużyć, spadek powołań (tylko 2 kandydatów w 2024!), malejącą praktykę. To naturalna konsekwencja porzucenia lex orandi, lex credendi. Gdy „msza” staje się zgromadzeniem, a kapłan – animatorem, nic dziwnego, że „diecezja” zamienia się w korporację zarządzającą kryzysami.
„Abp Hicks” zapowiada „szczególną troskę o przejrzystość finansową”, co jest jawnym przyznaniem, że struktura ta funkcjonuje jak przedsiębiorstwo, nie zaś jako Oblubienica Chrystusa. Gdzież tu ślady „świętości, która według woli Boskiego Założyciela ma Kościół zdobić” (Quas Primas)?
Romero – ikona teologii wyzwolenia
„bp Hicks […] otwarcie mówi o inspiracji postawą św. Óscara Romero”.
To najbardziej wymowne świadectwo doktrynalnej zgnilizny. Óscar Romero był ikoną teologii wyzwolenia, potępionej przez Piusa X w encyklice Pascendi (1907) jako „synteza wszystkich herezji”. Jego pseudo-kanonizacja przez bergoglia w 2018 r. stanowiła akt apostazji. Hicks, chwaląc tego rewolucjonistę, potwierdza swoją przynależność do antykościelnej sekty.
Polityczny aktywizm zamiast zbawienia dusz
Chwaląc „stanowisko episkopatu USA krytyczne wobec polityki administracji Trumpa”, „metropolita” ujawnia priorytety: nie zbawienie dusz, lecz lewicowy aktywizm. To jawne pogwałcenie zasady „Non est potestas nisi a Deo” (Rz 13,1) i potępionej przez Piusa IX „neutralności” w Syllabusie (pkt 77-80).
Teologia „zapachu owiec” kontra pasterzowanie
„Używając sformułowania papieża Franciszka – ‘mieć zapach owiec’ i być blisko ludzi”
To kwintesencja posoborowego przewrotu: zamiast „Paś baranki moje” (J 21,15) – fizyczna bliskość zastępująca nadprzyrodzone przewodnictwo. Św. Pius X w Lamentabili potępił takich „reformatorów”: „Dogmaty […] są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22).
Misja bez ewangelizacji
Organizacja „Nuestros Pequeños Hermanos”, którą kierował Hicks, to przykład naturalistycznego humanitaryzmu pozbawionego wymiaru nadprzyrodzonego. Gdzież tu „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19)? To potwierdza diagnozę Piusa XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze społeczeństwa, zburzone zostały fundamenty władzy” (Quas Primas).
Konsystorz antypapieża – zgromadzenie apostatów
Wspomniany w artykule „nadzwyczajny konsystorz” Leona XIV to parodia władzy kościelnej. Jak uczy św. Robert Bellarmin: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem” (De Romano Pontifice). Skoro uzurpatorzy od Jana XXIII głoszą herezje, ich „synody” i „konsystorze” nie mają żadnej ważności.
Dekonstrukcja języka zdrady
Artykuł pełen jest znamiennych sformułowań zdradzających modernistyczną mentalność:
– „dialogiczny nurt Kościoła” = relatywizacja prawd wiary
– „ścisła współpraca z Ojcem Świętym” = posłuszeństwo antypapieżowi
– „budując jedność, a nie podziały” = zgoda na herezję w imię fałszywego pokoju
To dokładnie „projekt ekumenizmu” zdemaskowany w analizie fałszywych objawień fatimskich: „Nieprecyzyjne sformułowanie +nawrócenie Rosji+ (bez wskazania na katolicyzm) otwiera drogę do relatywizmu religijnego”.
Jedyne lekarstwo: powrót do niezmiennej Tradycji
Katastrofa powołań, upadek dyscypliny, wulgaryzacja liturgii – to owoce soborowej rewolucji. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie: „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80) – co stanowi właśnie program Hicksa.
Jedyną odpowiedzią na tę apostazję jest wierność „Królestwu Chrystusowemu, które się nie skazi” (Dan 7,14). Jak uczy encyklika Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” możliwy jest tylko przez całkowite odrzucenie posoborowej anomii i powrót do Mszy św., tradycyjnej formacji kapłańskiej oraz publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa nad narodami.
Za artykułem:
Nominacja w Nowym Jorku: bp Hicks pokieruje jedną z najważniejszych archidiecezji świata (opoka.org.pl)
Data artykułu: 20.12.2025
