Portal Gość Niedzielny (21 grudnia 2025) relacjonuje wybór „biskupa pomocniczego” Zbigniewa Wołkowicza na „administratora” archidiecezji łódzkiej przez kolegium konsultorów. Decyzja zapadła po przejściu „kardynała” Grzegorza Rysia do Krakowa – kolejny akt teatru władzy w sekcie posoborowej, gdzie brak prawowitej sukcesji apostolskiej zastępuje się biurokratycznymi procedurami.
Symulacja władzy w strukturze bez łaski
Kuria łódzka, w typowo modernistycznym stylu, próbuje udawać kontynuację katolickiej Tradycji, cytując „wykładowcę prawa kościelnego” ks. prof. Grzegorza Leszczyńskiego:
„Administrator diecezjalny ma uprawnienia tak naprawdę takie jak biskup diecezjalny, ale tylko uprawnienia. Nie jest biskupem diecezjalnym”.
Ta frazeologiczna sophistryka demaskuje bankructwo całego systemu: w prawdziwym Kościele katolickim potestas iurisdictionis (władza jurysdykcji) wypływa z ważnych święceń i misji kanonicznej, a nie z „uprawnień” nadanych przez kolegium konsultorów – twór soborowej rewolucji. Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Żaden biskup nie może być prawowity bez łączności z Rzymem” (ks. II, rozdz. 30). Tymczasem zarówno Wołkowicz, jak i Ryś otrzymali „święcenia” w nieważnych rytach posoborowych, co czyni ich jedynie symulantami hierarchii.
Focolari i ekumeniczna przeszłość „administratora”
Artykuł mimochodem wspomina, że Wołkowicz „posługiwał w Międzynarodowym Centrum ruchu Focolari we Włoszech”. To kluczowy szczegół! Ruch Focolari – potępiony przez Święte Oficjum w 1960 r. za synkretyzm i „niebezpieczny ekumenizm” – głosił herezję „świętości wszystkich religii”. Członkostwo w tej organizacji wystarczało niegdyś do suspensy kapłańskiej latae sententiae (kanon 2335 KPK 1917). Dziś zaś staje się przepustką do „urzędów” w neo-kościele.
Statystyki zastępują łaskę
Trywializacja sakramentalnej rzeczywistości osiąga apogeum w końcowej części tekstu, gdzie kuria łódzka chwali się liczbowymi „sukcesami”: „27 dekanatów, 219 parafii, 550 księży, 1 mln wiernych”. To echo modernistycznej redukcji Kościoła do socjologicznego fenomenu. Tymczasem Pius X w encyklice Pascendi ostrzegał: „Moderniści mierzą świętość Kościoła liczbą wyznawców, pomnikami, majątkiem – podczas gdy prawdziwa świętość tkwi w niewidzialnym darze łaski” (n. 14). Gdzie w tym zestawieniu liczba dusz w stanie łaski uświęcającej? Gdzie wzmianka o Mszach trydenckich – jedynych ważnych Ofiarach przebłagalnych?
Milczenie o antychryście
Najjaskrawszą apostazją artykułu jest całkowite pominięcie Chrystusa Króla. Żadnego odniesienia do Jedynego Pasterza (J 10,11), żadnego wezwania do modlitwy o prawowitego biskupa. Zamiast tego – biurokratyczne passusy o „kanonicznym przejęciu diecezji” przez przyszłego „metropolitę” mianowanego przez antypapieża. Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi – jednostki, rodziny i państwa. Odmawianie Mu publicznego hołdu jest zdradą boskiego porządku” (n. 18).
Jedyna droga naprawy
Łódzka farsa administracyjna to symptom głębszej gangreny: neo-kościół stał się korporacją zarządzaną przez urzędników bez łaski. Jak wskazuje Syllabus Piusa IX: „Kościół nie jest prawdziwym, doskonałym i wolnym społeczeństwem, lecz podlega władzy świeckiej w definiowaniu swoich praw” (błąd 19). Jedynym ratunkiem jest odrzucenie soborowego przewrotu i powrót do niezmiennej doktryny, ważnych sakramentów oraz katolickich praw monarchicznych – gdzie biskup rządzi ex auctoritate Christi, a nie z nadania kolegium konsultorów.
Za artykułem:
Bp Zbigniew Wołkowicz administratorem archidiecezji łódzkiej (gosc.pl)
Data artykułu: 21.12.2025
