Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o planowanych na 15-17 stycznia 2026 r. obchodach XXIX Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Centralne uroczystości odbędą się w Płocku pod hasłem „Twój lud, będzie moim ludem, a Twój Bóg – moim Bogum” (Rt 1,16), z udziałem rabina Boaza Pasha i „kardynała” Grzegorza Rysia. Wydarzenie obejmuje „nabożeństwo Słowa Bożego” w katedrze płockiej z komentarzami żydowskimi i „chrześcijańskimi” oraz upamiętnienie żydowskich mieszkańców Płocka w Muzeum Żydów Mazowieckich. Organizatorzy – Komitet Konferencji Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem – deklarują cel „odkrywania judaistycznych korzeni chrześcijaństwa”.
Zdrada podstaw katolickiej eklezjologii
Koncepcja „ludu Boga” jako wspólnoty żydowsko-„chrześcijańskiej stanowi jawną herezję przeciwko dogmatowi Extra Ecclesiam nulla salus. Sobór Watykański II w konstytucji Lumen Gentium (1964) wprowadził heretycką koncepcję „ludu Bożego” obejmującego niekatolików, co Pius XII w encyklice Mystici Corporis (1943) jednoznacznie odrzucił: „Nie każdy (…) grzesznik należy do tego Ciała [Kościoła], choć nosi znamiona chrześcijanina. Ci zaś, co nie należą do tego widzialnego Ciała, są poza Kościołem nie tylko wskutek kary kościelnej, ale i samym faktem”.
Wybór księgi Rut jako podstawy dialogu to teologiczne oszustwo. Jak tłumaczy św. Tomasz z Akwinu (Summa Theologiae I-II q. 102 a. 5), małżeństwo Rut z Boozem było figurą przyjęcia pogan do Kościoła – nie zaś symbolem równości między synagogą a Kościołem. Tymczasem struktury posoborowe przedstawiają judaizm jako równoległą drogę zbawienia, co wprost potępił Pius XI w Mit brennender Sorge (1937): „Ktokolwiek wynosi ponad religię chrześcijańską jakąkolwiek inną, choćby najstarszą, urojony ideał religijny, ten przeczy objawieniu Bożemu i wierze w Chrystusa”.
Bluźniercza liturgia w katedrze płockiej
Planowane „nabożeństwo Słowa Bożego” z udziałem rabina w miejscu poświęconym prawdziwej Ofierze Mszy świętej stanowi profanację świątyni katolickiej. Kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917) surowo zabraniał communicatio in sacris z niekatolikami: „Nie godzi się wiernym w jakikolwiek sposób czynnie uczestniczyć w obrzędach kacerzy lub schizmatyków”. Co więcej, IV Laterański (1215) w kanonie 68 nakazywał odrębny strój dla Żydów, by uniknąć zgorszenia mieszania wiernych z niewiernymi.
Wspólne komentowanie Pisma Świętego z heretykiem to pogwałcenie zasady świętości doktryny. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępił tezę, że „interpretacją Pisma Świętego, jaką daje Kościół, nie należy co prawda pogardzać, ale podlega ona dokładniejszym osądom i poprawkom egzegetów” (teza 2). Tymczasem rabin Pash – odrzucający boskość Chrystusa i Jego Ofiarę Krzyżową – ma „objaśniać” teksty natchnione w katolickiej świątyni.
Naturalistyczna redukcja wiary
Cała narracja Dnia Judaizmu pomija nadprzyrodzony cel Kościoła – zbawienie dusz poprzez głoszenie Ewangelii i nawrócenie Żydów. Jak przypomina Pius XI w Quas Primas (1925): „Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie (…) aby lud (…) by tak życie urządził i ułożył, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”.
Tymczasem „kardynał” Ryś – znany z relatywizacji dogmatów – prowadzi wiernych ku apostazji poprzez:
- Milenaryzm: Sugestia, że „Lud Boga” obejmuje równolegle Żydów i katolików, zaprzecza słowom Chrystusa: „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie” (Łk 11,23)
- Synkretyzm: Wspólne czytania biblijne zacierają różnicę między Starym a Nowym Przymierzem, co św. Paweł nazywa „jarzmem niewolnictwa” (Ga 5,1)
- Religijną rewolucję: Przemilczenie konieczności chrztu dla Żydów sprzeciwia się nakazowi Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19)
Symptom posoborowej apostazji
XXIX Dzień Judaizmu odsłania systemowy upadek neo-kościoła:
„Ustanowiony przez Episkopat Dzień Judaizmu ma pomóc katolikom w odkrywaniu judaistycznych korzeni chrześcijaństwa”
To zdanie jest jawną herezją przeciwko konstytucji Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302), która naucza, że „poza Kościołem nie ma ani zbawienia, ani odpuszczenia grzechów”. Judaizm po odrzuceniu Mesjasza stał się „religią ludzką, nie mającą już żadnego znaczenia nadprzyrodzonego” (Leon XIII, Caritatis studium, 1898). Tymczasem posoborowcy oddają cześć Talmudowi – księdze bluźniącej przeciwko Chrystusowi, którą św. Pius V nakazał palić (Hebraeorum gens, 1569).
Uczestnictwo „kardynała” Rysia w tej antykatolickiej farsie to zdrada urzędu pasterskiego. Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem”. Choć formalnie Ryś nie posiada ważnych święceń (jako wyświęcony w 1987 r.), jego działalność publiczna podlega ocenie jako zgorszenie wiernych.
Duchowa zaraza w służbie Antychrysta
Organizatorzy – Komitet KEP ds. Dialogu z Judaizmem – realizują program masońskiej rewolucji. Już w 1910 r. Wielki Wschód Włoch deklarował: „Naszym celem jest zniszczyć katolicyzm poprzez ekumenizm i wolność religijną”. Pius IX w Syllabus Errorum (1864) potępił tezę, że „protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (teza 18), co w pełni stosuje się do judaizmu.
Brakuje jedynie słowa o nawróceniu Żydów – jedynej katolickiej odpowiedzi na problem niewiary. Św. Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy nie organizował „dialogu” z Sanhedrynem, lecz głosił: „Niechaj więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa (…) uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dz 2,36).
Ta ekumeniczna orgia w Płocku to ohyda spustoszenia (Dn 9,27) w miejscu, gdzie niegdyś sprawowano prawdziwą Mszę św. Niechaj wierni pamiętają słowa Piusa XI: „Nie ma w nas władzy, która by wyjęta była z pod panowania Chrystusa” – i uciekają od zgorszenia neo-kościoła ku katakumbom Tradycji.
Za artykułem:
17 stycznia 2026: XXIX Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce (zapowiedź) (episkopat.pl)
Data artykułu: 22.12.2025
