Alberta: Minister oświaty przywraca Chrystusa w Boże Narodzenie — lecz czy wystarczająco?

Portal LifeSiteNews relacjonuje kontrowersje wokół listu Demetrios Nicolaidesa, ministra edukacji kanadyjskiej prowincji Alberta, który w przesłaniu na okres świąteczno-noworoczny przypomniał rodzicom, że Boże Narodzenie upamiętnia „narodziny Jezusa Chrystusa”. W liście z 18 grudnia 2025 r. urzędnik określił to wydarzenie jako „kamień węgielny wiary, niosący światu przesłanie nadziei, pokoju i miłości”, dodając, że poświęcenie rodziców w wychowaniu dzieci odzwierciedla „duch służby i miłosierdzia inspirowany Wcieleniem Chrystusa”. W mediach społecznościowych wybuchła burza — jedni chwalili odważne nawiązanie do chrześcijańskich korzeni świąt, inni zarzucali naruszanie świeckości szkół publicznych.

Naturalistyczne zawłaszczenie święta Narodzenia Pańskiego

Choć gest Nicolaidesa zasługuje na uznanie w porównaniu z otwartą wojną z chrześcijaństwem prowadzoną przez instytucje takie jak Kanadyjska Komisja Praw Człowieka (CHRC) — która w 2023 r. uznała święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy za przejaw „dyskryminacji” — to jednak jego przesłanie pozostaje głęboko niekompletne z perspektywy katolickiej. Zredukowanie Narodzenia Pańskiego do „przesłania nadziei i pokoju” oderwanego od rzeczywistości grzechu, Odkupienia i obowiązku poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla, stanowi klasyczny przykład modernistycznej amputacji nadprzyrodzoności.

„To szczególny sezon, by celebrować narodziny Jezusa Chrystusa, wydarzenie będące kamieniem węgielnym wiary, niosące światu przesłanie nadziei, pokoju i miłości”

Te słowa ministra, choć poprawne w warstwie faktograficznej, całkowicie pomijają ratio Incarnationis — cel Wcielenia, którym jest „zbawienie swojego ludu od jego grzechów” (Mt 1:21). Jak przypominał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Nie masz w żadnym innym zbawienia […], dlatego królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi”. Tymczasem Nicolaides, podobnie jak współcześni „konserwatywni” politycy, zatrzymuje się na poziomie mglistego humanitaryzmu, gdzie Chrystus jest co najwyżej inspiracją do „dobroczynności”, a nie Rex Regum domagającym się publicznego uznania swego panowania nad jednostkami i społeczeństwami.

Polityczny oportunizm vs. obowiązek wyznania wiary

Reakcje na list — zarówno entuzjastyczne, jak i krytyczne — odsłaniają szerszy problem: traktowanie wiary jako prywatnej preferencji, a nie fundamentalnej rzeczywistości kształtującej ład społeczny. Komentarz użytkownika „BertaProudDad”: „Jeśli «Wesołych Świąt» cię obraża, to twój problem”, choć słuszny w intencji, utrwala zgubne przeświadczenie, że wyznanie wiary jest kwestią subiektywnego wyboru, a nie obiektywnego obowiązku.

Tymczasem Sobór Watykański I nauczał nieodwołalnie: „Wiara jest nadprzyrodzoną cnotą, przez którą z natchnienia i pomocy łaski Bożej wierzymy, że prawdą jest to, co przez Boga zostało objawione” (konst. Dei Filius, rozdz. 3). Jeśli więc Narodzenie Chrystusa jest faktem historyczno-zbawczym, to państwo — jako struktura podległa prawu naturalnemu i przez to zobowiązana uznać swoje źródło w Bogu — nie może sprowadzać go do poziomu „tradycji” czy „przesłania”, ale musi afirmować jego konsekwencje: obowiązek kultu publicznego i podporządkowania prawodawstwa zasadom Ewangelii.

Milczenie o królewskiej godności Chrystusa

Najpoważniejszym brakiem w przesłaniu Nicolaidesa jest całkowite pominięcie konsekwencji społecznych Wcielenia. Gdy Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „Narody […] wyrzekając się i nie chcąc uznać panowania Zbawiciela naszego, utraciły tę podstawę, na której wspiera się nie tylko godność władzy, ale i pewność zbawienia”. Tymczasem kanadyjski minister ograniczył się do bezpiecznego ogólnika o „nadziei i pokoju”, nie wspominając ani słowem o:

• Obowiązku państw do publicznego wyznawania religii katolickiej („Państwa muszą uznać religię katolicką za jedyną religię Państwa” — Syllabus błędów, pkt. 77)
• Grzechu apostazji narodów, które odrzuciły społeczne panowanie Chrystusa
• Fałszywości „wolności religijnej” potępionej przez Grzegorza XVI w Mirari vos jako „szaleństwo” i „zatrute źródło indyferentyzmu”

Ta autocenzura odzwierciedla tragiczny stan „chrześcijaństwa” po rewolucji posoborowej, gdzie nawet ci, którzy deklarują przywiązanie do wiary, internalizują laicką doktrynę o „neutralności światopoglądowej państwa” — herezję potępioną już przez Piusa IX w Syllabusie (pkt. 39-55).

„Nadzieja” i „pokój” — puste słowa bez Odkupienia

Retoryka Nicolaidesa — podobnie jak większości współczesnych polityków odwołujących się do chrześcijaństwa — operuje pojęciami pozbawionymi nadprzyrodzonej treści. „Nadzieja” nie oznacza już „niezawodnego oczekiwania życia wiecznego” (Katechiżm Piusa X), lecz optymistyczne nastroje wobec przyszłości doczesnej. „Pokój” oderwano od warunku postawionego przez Chrystusa: „Pokój mój daję wam” (J 14:27), czyli jedności z Bogiem poprzez łaskę uświęcającą, sprowadzając go do świeckiego ideału braku konfliktów.

To nie przypadek — to celowy efekt pracy modernistycznych teologów, którzy — jak diagnozował św. Pius X w Lamentabili — „dogmaty wiary pojmują według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (pkt. 26). Gdy Nicolaides pisze, że rodzice „wspierając dzieci, czynią wielką różnicę dla ich sukcesu i dobrego samopoczucia”, utrwala tę redukcję: cel wychowania to nie zbawienie duszy, lecz doczesny „sukces” i subiektywne „samopoczucie”.

Podsumowanie: gest w dobrym kierunku, lecz niewystarczający

W czasach, gdy instytucje publiczne aktywnie zwalczają nawet samo wspomnienie Chrystusa, list ministra edukacji Alberty zasługuje na uznanie jako akt odwagi cywilnej. Nie wolno jednak dać się zwieść pozorom: przywracanie Chrystusa „Bożemu Narodzeniu” wymaga nie tylko wspominania Jego narodzin, lecz również uznania Jego królewskiej władzy nad wszystkimi narodami — w tym nad Kanadą, która przez legalizację aborcji, eutanazji i związków sodomickich publicznie ukrzyżowała Go ponownie. Dopóki „konserwatywni” politycy ograniczają się do sentymentalnych odwołań do „ducha świąt”, nie domagając się zniesienia praw sprzecznych z prawem Bożym, ich działania pozostaną jedynie świeckim humanitaryzmem udekorowanym chrześcijańską terminologią.

Za artykułem:
Canadian education minister puts Christ back in Christmas with letter to parents   (lifesitenews.com)
Data artykułu: 24.12.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.