Portal Opoka relacjonuje homilię wygłoszoną przez „kardynała” Grzegorza Rysia podczas pasterki w katedrze wawelskiej 25 grudnia 2025 r. Hierarcha posoborowej struktury rozwijał temat pokoju, przeciwstawiając rzekomo „narrację siły” pokorze i łagodności. Wypowiedź ta stanowi klasyczny przykład modernistycznej deformacji doktryny katolickiej poprzez redukcję nadprzyrodzonego porządku do psychologicznych uogólnień.
Teologiczne przesunięcie akcentów
W całej homilii brakuje fundamentalnego odniesienia do społecznego panowania Chrystusa Króla, które Pius XI w encyklice Quas primas uznał za jedyny fundament trwałego pokoju: „Nie odbiera rzeczy ziemskich Ten, który daje Królestwo niebieskie!” (nr 27). Tymczasem „kardynał” Ryś ogranicza się do sentymentalnego obrazu „pokoju na poziomie serca”, co stanowi jawne odrzucenie katolickiej nauki o konieczności podporządkowania państw i narodów prawu Bożemu.
„Wydaje się nam – i to jest wielka pokusa – że potrafimy zaprowadzić pokój siłą, że potrafimy narzucić pokój na swoich własnych warunkach. To jest narracja, którą słyszymy dzisiaj na co dzień”
To stwierdzenie świadczy o całkowitym niezrozumieniu katolickiej koncepcji bellum iustum (wojny sprawiedliwej). Św. Augustyn w Państwie Bożym (XIX,7) nauczał, że władza ma obowiązek użyć siły dla obrony niewinnych – co stanowi akt miłosierdzia, a nie pychy. Pominięcie tego wątku demaskuje naturalistyczną wizję porządku międzynarodowego, gdzie brak miejsca na obiektywne kryteria moralne.
Milczenie o źródłach konfliktów
Homilia całkowicie ignoruje dogmatyczne nauczanie o grzechu pierworodnym jako źródle wojen oraz o konieczności Odkupienia przez Krzyż Chrystusowy dla uzyskania prawdziwego pokoju. Jak przypominał Pius XII w radiowym orędziu z 24 sierpnia 1939 r.: „Pokój jest dziełem sprawiedliwości, ale tej sprawiedliwości, o której Ewangelia mówi, że musi być ożywiona miłością”.
Tymczasem posoborowy hierarcha tworzy fałszywą dychotomię między siłą a pokorą, przemilczając fakt, że sam Chrystus – prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek – nie wahał się użyć biczowania w świątyni (J 2,15) czy ostrych słów przeciw faryzeuszom (Mt 23). Łagodność nie wyklucza wymagania sprawiedliwości, o czym świadczą liczne przykłady z życia świętych władców jak Ferdynand III Kastylijski.
Ewangelia w służbie relatywizmu
Szczególnie niebezpieczne jest zestawienie Oktawiana Augusta z Chrystusem jako dwóch konkurencyjnych modeli pokoju. W rzeczywistości, jak uczył Leon XIII w Immortale Dei (1885), „żadna władza nie jest prawowita, jeśli nie pochodzi od Boga”. Pokój rzymski był jedynie ludzkim substytutem, podczas gdy Pokój Chrystusowy poddaje wszystkie narody pod Jego berło (Ps 2,8).
Modernistyczna narracja przedstawiona w katedrze wawelskiej pomija kluczowy fakt, że prawdziwy pokój możliwy jest jedynie w społeczeństwie ochrzczonych, żyjących według przykazań Bożych i praw Kościoła. Jak zauważył św. Pius X w liście apostolskim Notre charge (1910): „Pokój Chrystusa może panować jedynie pod Królestwem Chrystusa”.
Brak odniesienia do Ofiary Eucharystycznej
W całym przemówieniu brakuje jakiegokolwiek odniesienia do Najświętszej Ofiary jako źródła prawdziwego pokoju – co stanowi zdradę samej istoty pasterki. Msza Święta Trydencka wyraźnie łączyła tajemnicę Wcielenia z Ofiarą Krzyża przez antyfonę: „O, gdybyś rozdarł niebiosa i zstąpił, aby oblicza góry stopniały przed Twoim Obliczem… aby poznały narody imię Twoje”.
Tymczasem posoborowa „pasterka” sprowadza się do psychologicznej refleksji, gdzie Chrystus staje się jedynie symbolem słabości, a nie Wszechmogącym Bogiem przyjmującym ludzką naturę dla naszego zbawienia. To właśnie ta redukcja wiary do emocjonalnych uniesień stanowi sedno modernistycznej herezji potępionej w dekrecie Lamentabili (1907).
Duchowa dezercja w czasach apostazji
Najbardziej szokujące jest milczenie wobec rzeczywistych prześladowań Kościoła w wielu częściach świata. Gdy w Nigerii masakruje się katolików, w Chinach niszczy się kościoły, a w Europie wprowadza prawa sprzeczne z prawem Bożym – „pasterz” z Krakowa głosi teorię pokoju oderwaną od walki ze złem.
Św. Pius V w bulli Regnans in excelsis (1570) nie wahał się ekskomunikować Elżbiety I za prześladowanie katolików. Dziś modernistyczni hierarchowie głoszą „otwartość” i „dialog” z prześladowcami Kościoła, zdradzając tym samym swój apostolski urząd.
Zakończenie: powrót do źródła
„Kardynał” Ryś kończy wezwaniem: „Przyjmijmy to Dziecko i próbujmy być ludźmi pokoju na Jego sposób. Jedyny, skuteczny”. To typowy przykład posoborowego fideizmu, gdzie brakuje konkretów doktrynalnych. Prawdziwa skuteczność płynie bowiem z przyjęcia całej nauki Chrystusa, łącznie z Jego królewską godnością i wymaganiami wobec narodów.
Jak zapowiedział prorok Izajasz (9,6-7): „Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca: na stolicy Dawidowej i na królestwie jego siedzieć będzie, aby je utwierdził i umocnił w sądzie i w sprawiedliwości, odtąd i aż na wieki”. Dopóki modernistyczni hierarchy nie powrócą do głoszenia tego pełnego orędzia, ich słowa o pokoju pozostaną jedynie pobożnymi życzeniami pozbawionymi nadprzyrodzonej mocy.
Za artykułem:
Kard. Ryś o pokusie pokoju narzucanego siłą na własnych warunkach. „To jest narracja, którą słyszymy dziś” (opoka.org.pl)
Data artykułu: 25.12.2025
