Relatywizacja zbawienia w posoborowej „pasterce” abpa Galbasa
„Każdy człowiek na świecie może się jakoś złączyć z Chrystusem, w swojej życiowej sytuacji” – te słowa „arcybiskupa” Adriana Galbasa podczas „pasterki” w Piasecznie (25 grudnia 2025) odsłaniają rdzeń apostazji posoborowego establishmentu. Portal eKAI relacjonując wydarzenie, bezkrytycznie powiela modernistyczną narrację podważającą konieczność łaski uświęcającej i przynależności do Kościoła Katolickiego dla zbawienia duszy.
Naturalistyczna redukcja Wcielenia
„Metropolita warszawski” (sic!) rozpoczyna od pozornie ortodoksyjnego stwierdzenia: „Boże Narodzenie to nie historyczne wspomnienie, ale żywa rzeczywistość teologiczna”. To klasyczny manewr modernistycznej hermeneutyki, mający przygotować grunt pod odarcie tajemnicy Wcielenia z jej historycznego i dogmatycznego znaczenia. Gdy św. Augustyn mówił „czczemy tajemnicę, nie rocznicę” (Sermo 192), nigdy nie negował historyczności Betlejem – przeciwnie, podkreślał, że „Słowo stało się ciałem” (J 1,14) w konkretnym momencie dziejów zbawienia.
Galbas jednak szybko odsłania karty, przeciwstawiając „plastikową lalkę” z szopki „żywemu Chrystusowi” w „tabernakulum”. Choć pozornie broni realnej obecności eucharystycznej, w rzeczywistości dokonuje profanacji świętych znaków. Żłóbek nie jest „prowokacją” (jak twierdzi), ale ikonograficznym rozwinięciem dogmatu chalcedońskiego o unii hipostatycznej. Św. Franciszek z Asyżu, urządzając pierwszą szopkę w Greccio (1223), działał pod natchnieniem Ducha Świętego, by zwalczyć herezje negujące rzeczywiste człowieczeństwo Chrystusa – nie zaś dla „chrystianizacji kultury” w modernistycznym rozumieniu.
Psychologizacja wiary i trywializacja łaski
Najgroźniejszy fragment homilii ujawnia się w pseudoduszpasterskich „poradach”:
„Ci, którzy wyspowiadać się nie mogli […] niech się nie załamują, lecz – w swojej życiowej sytuacji – też starają się żyć przyzwoicie i dobrze. Sobór Watykański II powie piękne i pełne nadziei zdanie, że Chrystus ‚przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem’ (KDK, 22)”.
To jawne odrzucenie nauki o grzechu śmiertelnym i stanie łaski uświęcającej. Katechizm Rzymski naucza nieomylnie: „Kto umiera w grzechu śmiertelnym, choćby tylko jednym, pójdzie na męki piekielne na wieki” (I, VI, 33). Tymczasem Galbas proponuje wygodną doktrynę „jakoś złączonych z Chrystusem” – niezależnie od stanu duszy!
Soborowe zdanie o „zjednoczeniu jakoś z każdym człowiekiem” (Gaudium et spes 22) to kwintesencja modernizmu potępionego w Lamentabili (1907): „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja 20 potępiona przez św. Piusa X). Prawdziwy Kościół głosił zawsze z mocą: „Poza Kościołem nie ma zbawienia” (Sobór Florencki, Cantate Domino), podczas gdy posoborowie głosi „każdy człowiek może się jakoś złączyć z Chrystusem” – nawet wyznawca szatana!
Demontarz katolickiej duchowości
W całej homilii brak jakiejkolwiek wzmianki o:
– Konieczności nawrócenia i walki z grzechem
– Obowiązku wyznawania wiary katolickiej
– Realności piekła i sądu szczegółowego
– Roli Najświętszej Marji jako Bożej Rodzicielki
Zamiast tego dostajemy psychologizujące frazy o „plastikowych figurkach przy wigilijnym stole” i „doklejonym uśmiechu”. To redukcja duchowości do terapii samopoczucia – dokładnie taką postawę piętnował Pius XI w Quas primas (1925): „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze swych obyczajów […] stało się iż zburzone zostały fundamenty pod władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Polityczna instrumentalizacja ołtarza
Niepokojące są próby wplatania wątków politycznych:
„Można się różnić w widzeniu polskich spraw […] ale zawsze z kulturą, z poszanowaniem prawa i z poszanowaniem godności człowieka”.
Gdzież tu „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36)? Prawdziwy pasterz winien głosić królewskie panowanie Chrystusa nad narodami, nie zaś udzielać lekcji „kultury politycznej”. Pius IX w Syllabusie (1864) potępił jako błąd zdanie: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (propozycja 55). Tymczasem Galbas milczy o obowiązku podporządkowania prawa ludzkiego prawu Bożemu.
Zdrada duszpasterskiego obowiązku
Najcięższym zarzutem jest brak wezwania do nawrócenia. Zamiast ostrzegać przed wiecznym potępieniem, „hierarcha” (sic!) pociesza: „niech się nie załamują”. To dokładne przeciwieństwo nauczania św. Jana Chrzciciela: „Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem?” (Mt 3,7).
Kościół zawsze głosił, że „Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale by się nawrócił i żył” (Ez 33,11). Posoborowie zaś oferuje wygodną fikcję „jakoś złączonych” – bez konieczności porzucenia grzechu, bez spowiedzi, bez prawdziwej wiary. To nie jest miłosierdzie, ale zdrada duszpasterskiego obowiązku!
Konkluzja: Powrót do źródła
W noc Bożego Narodzenia 2025 roku usłyszeliśmy nie głos pasterza, lecz wilka w owczej skórze. Zamiast prowadzić owce do Źródła Łaski – prawdziwej Ofiary Mszy Świętej i sakramentów – Galbas proponuje naturalistyczną imitację.
Odpowiadamy słowami św. Pawła: „Gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą otrzymaliście – niech będzie przeklęty!” (Ga 1,8). Jedyna droga do Chrystusa wiedzie przez Krzyż, pokutę i wierność niezmiennej nauce Kościoła. Reszta to „szopka” w najgorszym tego słowa znaczeniu.
Za artykułem:
25 grudnia 2025 | 04:43Abp Galbas na Pasterce: Każdy człowiek może się jakoś złączyć z Chrystusem, w swojej życiowej sytuacji (ekai.pl)
Data artykułu: 25.12.2025
