Portal eKAI (25 grudnia 2025) relacjonuje wystąpienie „arcybiskupa” Eugeniusza Popowicza podczas pseudoliturgii w Przemyślu, gdzie głosił naturalistyczną wizję pokoju oderwaną od dogmatu o społecznej władzy Chrystusa Króla. Wykorzystując święto Narodzenia Pańskiego, hierarcha struktur posoborowych zredukował zbawczą misję Kościoła do utopijnych życzeń „pokoju na świecie”, przemilczając obowiązek podporządkowania narodów prawom Bożym.
Teologiczny wandalizm w przemyskiej pseudokatordze
W rytuale nazwanym „pontyfikalną Boską Liturgią” Popowicz pozwolił sobie stwierdzić: „Nowonarodzony Chrystus przynosi pokój Boży na ziemię zranioną ludzką nienawiścią”, co stanowi heretycką redukcję Wcielenia do psychologicznego pocieszenia. Jak przypomina encyklika Quas primas Piusa XI: „Państwa nie mogą się obejść bez Boga (…) gdzie usunięto Boga i Jego prawo (…) tam zachwiana zostaje sama podstawa władzy”. Tymczasem „metropolita” przemilczał fundamentalną prawdę, że pokój jest owocem poddania społeczeństw pod berło Chrystusa, nie zaś efektem dyplomatycznych negocjacji.
Synkretyzm czasowy jako narzędzie apostazji
Szczególnie obrzydliwy jest passus o przyjęciu kalendarza gregoriańskiego przez struktury greckokatolickie:
„Od 1 września 2023 roku Kościół greckokatolicki w Polsce oraz na Ukrainie posługuje się nowym stylem (…) Od 2026 r. również święta ruchome, jak Wielkanoc, będą obchodzone wspólnie z Kościołem rzymskokatolickim”
. To jawne złamanie kanonu 58 Soboru Nicejskiego I, który nakazuje jednolitość daty Paschy w całym chrześcijaństwie – nie po to, by „ułatwić wiernym”, lecz by zachować jedność w prawdzie. Komentowana decyzja stanowi kolejny krok w budowie globalnego antykościoła, gdzie rytuały są jedynie folklorem pozbawionym nadprzyrodzonej mocy.
Eucharystyczna profanacja pod płaszczykiem „jedności”
Artykuł bezkrytycznie powtarza bluźnierczą tezę:
„wierni obrządku rzymskokatolickiego mogą przystępować w cerkwiach greckokatolickich do sakramentów i na odwrót”
. Tymczasem zarówno Novus Ordo, jak i posoborowe „liturgie” wschodnie są nieważne z uwagi na heretyckie przesłanie zawarte w ich formularzach. Święty Pius X w Lamentabili potępił podobne praktyki jako „zmierzające do zatarcia różnic między herezją a prawdziwym kultem” (propozycja 58). Komunia z antypapieżem jest współuczestnictwem w jego apostazji, nie zaś wyrazem jedności Ciała Mistycznego.
Kult człowieka zamiast adoracji Boga
W całym wystąpieniu Popowicza uderza całkowity brak odniesień do:
- Królestwa Chrystusa nad narodami (zerwanie z encykliką Quas primas)
- Grzechu jako źródła wojen (zgodnie z nauczaniem św. Augustyna)
- Obowiązku katolickich władców do wypędzenia błędów (zasada Cuius regio, eius religio w katolickim wydaniu)
Zamiast tego mamy humanitarny bełkot o „ofiarach wojny” i „niewinnych dzieciach”, podczas gdy prawdziwą przyczyną konfliktów jest odrzucenie społecznego panowania Chrystusa. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi: „Moderniści (…) religię sprowadzają do pewnego rodzaju uczucia ślepego (…) nie uznają żadnego autorytetu”.
Episkopalna parodia władzy kościelnej
Wspomniana „metropolia przemysko-warszawska” z jej „eparchiami” to karykatura struktury kościelnej. Kanon 215 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi jasno: „Nikt nie może być ważnie mianowany biskupem, jeśli nie jest (…) odznaczający się nieskazitelną wiarą”. Tymczasem Popowicz i jego „sufragani” jawnie propagują:
- Ekumenizm potępiony w Mortalium animos Piusa XI
- Relatywizm doktrynalny przez wspólne „świętowanie” z heretykami
- Wolność religijną potępioną w Quanta cura i Syllabusie błędów
„Niech radosne kolędy (…) na nowo napełnią nasze serca nadzieją”
– te słowa „hierarchy” brzmią szczególnie obłudnie, gdy równocześnie niszczy on ostatnie przejawy autentycznej pobożności marjowej, zastępując je dialogicznymi kompromisami. Jakże inaczej brzmią słowa Leona XIII: „Do Maryi, Królowej Różańca (…) uciekają się narody, gdy im zagraża jakaś plaga” (Supremi apostolatus).
Bałwochwalstwo ekumenicznego „braterstwa”
Apel o „wszystkie dzieci Adama i Ewy, jak jedna wielka rodzina” przed żłóbkiem to jawny panteizm w chrześcijańskim przebraniu. Sobór Watykański I (sesja III, rozdz. 1) definiuje nieomylnie: „Święta, katolicka, apostolska, rzymska Matka i Mistrzyni wszystkich Kościołów (…) poza Kościołem nikt nie może dostąpić zbawienia”. Tymczasem Popowicz głosi herezję apokatastazy, sugerując powszechne zbawienie bez nawrócenia.
Duchowa pustka posoborowego rytuału
Opisywana „liturgia” pozbawiona jest:
- Modlitw o nawrócenie heretyków i schizmatyków
- Wspomnienia męczenników unitów zamordowanych przez prawosławnych
- Jasnego odróżnienia prawdziwego Kościoła od sekt
To jedynie teatralne widowisko, gdzie „sobór” (nazwa nadużyta wobec budynku) zastępuje prawdziwy ekumeniczny Sobór, a „hierarchowie” w złotych szatach udają kapłanów Chrystusa. Jak ostrzegał św. Wincenty z Lerynu: „Trzeba szczególnie strzec się tego, aby jakaś nowość nie zakradła się pod pozorem odnowy” (Commonitorium, 22).
Zamiast zakończenia: rachunek sumienia dla wiernych
Każdy katolik stojący przed pokusą uczestnictwa w takich spektaklach powinien rozważyć słowa św. Pawła: „Nie wprzęgajcie się z niewiernymi w jedno jarzmo. Cóż bowiem wspólnego sprawiedliwości z nieprawością? Albo jaka jest wspólnota światła z ciemnością?” (2 Kor 6,14). Prawdziwy pokój – pax Christi in regno Christi – nastanie dopiero, gdy narody w akcie publicznego poświęcenia uzna władzę Niepokalanego Serca Najświętszej Marji Panny i zrzucą jarzmo masońskich okupantów Stolicy Piotrowej.
Za artykułem:
25 grudnia 2025 | 23:10Abp Popowicz życzy „pokoju w naszych domach, pokoju w naszej ojczystej Ukrainie i na całym świecie” (ekai.pl)
Data artykułu: 26.12.2025
