Galbas redukuje miłość do psychologicznego altruizmu, pomijając jej nadprzyrodzony charakter
Portal eKAI (27 grudnia 2025) relacjonuje wystąpienie „abpa” Adriana Galbasa w modernistycznej konstrukcji zwanej „Świątynią Opatrzności Bożej”, gdzie podczas „Mszy” dla małżonków głosił naturalistyczną wizję miłości całkowicie oderwaną od katolickiej doktryny. Wykładnia ta, pozbawiona odniesień do łaski uświęcającej i celów nadprzyrodzonych, stanowi jaskrawy przykład apostazji doktrynalnej struktury okupującej Watykan.
Miłość to relacja, w której twoje dobro jest wyższe i ważniejsze niż moje; w której chodzi o to, byś ty był szczęśliwy, szczęśliwa, byś ty był na pierwszym miejscu
„Arcybiskup” przemilcza kluczową prawdę wyrażoną przez św. Pawła: „Caritas patiens est, benigna est…” („Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest…”, 1 Kor 13,4 Wlg). W tradycyjnej teologii caritas to cnota teologalna infundowana przez Boga, a nie zwykły ludzki altruizm. Pius XI w Casti Connubii podkreślał, że sakramentalne małżeństwo jest „odblaskiem owej przedziwnej jedności, jaka istnieje pomiędzy Chrystusem a Kościołem”. Tymczasem Galbas sprowadza je do poziomu psychologicznej umowy.
Eliminacja nadprzyrodzoności z doktryny miłości
W całym wystąpieniu brakuje fundamentalnych odniesień:
- Brak wzmianki o łasce sakramentalnej małżeństwa jako „res et sacramentum” (rzeczywistości i znaku)
- Żadnego nawiązania do encykliki Leona XIII Arcanum Divinae Sapientiae, która definiuje małżeństwo jako „początek i podstawę całego porządku społecznego”
- Pominięcie nauki Soboru Trydenckiego (sesja XXIV) o nierozerwalności węzła małżeńskiego
Homilia koncentruje się wyłącznie na naturalnych „poświęceniach”, całkowicie ignorując nadprzyrodzony cel małżeństwa: „procreatio et educatio prolis in fide” (płodzenie i wychowanie potomstwa w wierze). To jawna herezja modernizmu potępiona w dekrecie Lamentabili (pkt 65), który odrzuca redukcję sakramentów do „czegoś dodatkowego do umowy”.
Bluźniercze porównanie symboli
Najpięknieszym logo miłości nie jest serce przebite strzałą ale krzyż
To stwierdzenie stanowi akt agresji wobec katolickiej pobożności. Kult Najświętszego Serca Jezusa zatwierdzony przez Piusa IX (Miserentissimus Redemptor, 1928) i Serca Marji przez Piusa XII (Haurietis Aquas, 1956) nie może być przeciwstawiany Krzyżowi! Jak przypomina katechizm rzymski: „Krzyż i Serce stanowią nierozerwalną jedność Męki i Miłosierdzia”. Galbas popełnia błąd „simoniacus” (szymonii duchowej), próbując handlować świętymi symbolami jak marketingowymi „logo”.
Naturalistyczna wizja poświęcenia
Gdy „abp” stwierdza:
Gdy decyduję się na małżeństwo, już moje „ja” nie jest na pierwszym miejscu. (…) Kiedy przyjdą dzieci, trzeba coś ofiarować, zatrzymać się w swoich planach zawodowych
redukuje chrześcijańską ascezę do zwykłego dostosowania społecznego. Św. Alfons Liguori w Teologia moralis podkreśla, że prawdziwe poświęcenie wynika z „amor crucifixus” (miłości ukrzyżowanej), a nie z psychologicznych kompromisów. Brak tu odniesienia do modlitwy, sakramentów i życia łaską jako źródeł prawdziwej miłości.
Milczenie o apostolskiej sukcesji i ważności sakramentów
Najcięższym zarzutem jest organizacja „odnowienia przyrzeczeń małżeńskich” w kontekście:
- „Świątynia” wzniesiona z pogwałceniem zasad katolickiej architektury sakralnej (potępionych przez Piusa XI w Divini Cultus)
- Braku potwierdzenia ważności święceń Galbasa w świetle nieważnych form sakramentalnych po 1968 roku
- Uczestnictwa małżeństw, które prawdopodobnie zawarły nieważne „sakramentalne” związki w strukturach posoborowych
Jak przypomina bulla Piusa XII Sacramentum Ordinis, do ważności święceń konieczne jest zachowanie materii, formy i intencji. Tymczasem neo-kościół zniósł kluczowe elementy obrzędu, co czyni „posługę” Galbasa co najmniej wątpliwą.
Podsumowanie: bankructwo doktrynalne
Wystąpienie „abpa” Galbasa to modelowy przykład teologicznej zapaści posoborowia:
- Redukcja caritas do naturalnej empatii (sprzeczna z 1 J 4,7: „Miłość jest z Boga”)
- Przemilczenie grzechu pierworodnego jako przeszkody w czystej miłości
- Brak wezwania do modlitwy i życia sakramentalnego jako źródeł łaski
- Fałszywa opozycja między kultem Serca Jezusa a Krzyżem
W obliczu takich wykładni aktualne pozostają słowa Piusa X z Pascendi: „Moderniści zastępują żywą wiarę jałowym psychologizmem, który jest początkiem ateizmu”. Jedyną odpowiedzią wiernych może być powrót do niezmiennej Mszy Świętej i autentycznego Magisterium.
Za artykułem:
27 grudnia 2025 | 18:16Abp Galbas: najpiękniejszym logo miłości nie jest serce przebite strzałą, ale krzyż (ekai.pl)
Data artykułu: 27.12.2025
