Portal eKAI (27 grudnia 2025) przedstawia kronikę wydarzeń w strukturach okupujących Watykan, ukazując postępującą dekompozycść doktryny katolickiej. Relacjonowane fakty stanowią jawną kontynuację rewolucji zapoczątkowanej przez Sobór Watykański II, potwierdzając słowa Piusa IX: „Liberalizm jest grzechem, który domaga się kary w piekle” (Encyklika Quanta cura).
Jubileusz Nadziei: Parodia Roku Świętego
„Trwa Jubileusz Nadziei – Rok Święty 2025. Otworzył go w Wigilię Bożego Narodzenia 2024 roku papież Franciszek”
Już sama nazwa „Jubileusz Nadziei” odsłania naturalistyczne przesunięcie akcentów. Tradycyjne Jubileusze katolickie koncentrowały się na łasce uświęcającej, odpustach i nawróceniu (Pius XII, Annus sacer). Tymczasem „32 mln pielgrzymów” uczestniczy w wydarzeniu pozbawionym nadprzyrodzonej perspektywy, co potwierdza diagnozę św. Piusa X: „Moderniści zastępują pobożność dążeniem do działania i pragnieniem komunikowania innym własnego ognia” (Encyklika Pascendi).
Technokratyczne szaleństwo: Sztuczna inteligencja i „nowa etyka”
Wspólna nota dykasterii „Antiqua et nova” o sztucznej inteligencji to kolejny krok ku relatywizacji imago Dei w człowieku. Dokument całkowicie pomija fundamentalną zasadę św. Tomasza z Akwinu: „Łaska nie niszczy natury, lecz ją udoskonala” (Summa Theologica I, q.1, a.8). Proponowany „dialog ze światem” przypomina raczej kapitulację przed technokratycznym bałwochwalstwem potępionym przez Piusa XI w Quadragesimo anno.
Synodalna destrukcja Kościoła
Zatwierdzony przez Franciszka plan synodu do 2028 roku odsłania demokratyczną utopię sprzeczną z konstytucją boską Kościoła. Idea „przyjmowania dokumentu dostosowanego do lokalnych kultur” stanowi jawne odrzucenie zasady Leona XIII: „Kościół jest w swoich zasadach i istotnych przepisach takim, jakim go Chrystus chciał mieć, tj. monachią” (Encyklika Satis cognitum).
Profanacja liturgii: Msze „zbiorowe” i ekologiczne eksperymenty
Dekret o „Mszy zbiorowej” to ostateczne zerwanie z teologią Ofiary przebłagalnej. Jak przypomina Sobór Trydencki: „Ofiara Mszy jest prawdziwą Ofiarą przebłagalną […] składaną za żywych i umarłych” (Sess. XXII, cap. 2). Tymczasem nowe przepisy sprowadzają Mszę do „wspomnienia intencji”, co stanowi powrót do protestanckich błędów.
Zaaprobowana przez Leona XIV „Msza pro custodia creationis” to bałwochwalcze pomieszanie liturgii z ideologią. Instrukcja Świętego Oficjum z 1949 roku jednoznacznie potępiała „mieszanie celów religijnych z politycznymi” w liturgii. Ekologiczna „Wioska Laudato Si'” to parodia benedyktyńskiej zasady ora et labora, zastąpiona świecką edukacją.
„Kanonizacje” posoborowego panteonu
Wybór „świętych” takich jak Karol Acutis (promujący „Eucharystię jako autostradę”) czy Bartłomiej Longo (twórca współczesnego różańcowego synkretyzmu) potwierdza upadek procesu kanonizacyjnego. Jak uczy Benedykt XIV: „Kanonizacja jest aktem najwyższego nauczania, wymagającym absolutnej pewności co do świętości i cudów” (De servorum Dei beatificatione). Tymczasem posoborowe „kanonizacje” stały się narzędziem propagandy.
Ekumeniczna zdrada w Kaplicy Sykstyńskiej
Wspólna modlitwa Leona XIV z anglikańskim zwierzchnikiem to jawna zdrada wiary potępiona przez Piusa XI: „Jedność chrześcijan może się dokonać jedynie przez powrót błądzących do jedynego Kościoła Chrystusowego” (Encyklika Mortalium animos). Przywrócenie tytułu „Królewskiego Konfratra” monarchii brytyjskiej to akt symbolicznej kapitulacji przed schizmą.
Mariologia bez Maryi: Nota „Mater populi fidelis”
Dokument odmawiający używania tytułu „Współodkupicielka” stanowi ostateczne zerwanie z mariologią Soboru Efeskiego. Już św. Bernard z Clairvaux nauczał: „Bóg chciał, byśmy wszystko otrzymywali przez Maryję” (De aquaeductu). Tymczasem nota powołująca się na Vaticanum II kontynuuje dzieło minimalizacji roli Marji, zapoczątkowane przez modernistów.
Diakonat kobiet: herezja w natarciu
Choć komisja „wyklucza możliwość dopuszczenia kobiet do diakonatu”, samo podjęcie tematu jest zdradą niezmiennej dyscypliny Kościoła. Jak przypomina Pius XII: „Kościół nie ma władzy nad istotą sakramentów” (Konstytucja Sacramentum Ordinis). Nawet „badania” w tej materii stanowią złamanie kanonu 1024 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku.
Kapłaństwo bez ofiary: List „Una fedeltà generativa”
Rocznica dekretów Vaticanum II stała się pretekstem do relatywizacji istoty kapłaństwa. Leon XIV powołuje się na św. Jana Marię Vianneya, przemilczając jednak jego nauczanie o kapłanie jako „ofierze z samego siebie”. Tymczasem Sobór Trydencki definiuje kapłaństwo przez pryzmat władzy składania Ofiary (Sess. XXIII, cap. 1).
Przedstawione wydarzenia dowodzą, że struktury okupujące Watykan kontynuują systemową apostazję zapowiedzianą w Syllabusie Piusa IX, który potępił tezę, jakoby „Rzymski Papież mógł i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (punkt 80). Jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje trwanie przy niezmiennej doktrynie i ważnych sakramentach.
Za artykułem:
Stolica Apostolska 2025 – najważniejsze wydarzenia (ekai.pl)
Data artykułu: 27.12.2025
