Portal Tygodnik Powszechny informuje o nowych programach Instytutu Adama Mickiewicza na rok 2026, mających wspierać „udział polskich środowisk twórczych w międzynarodowej wymianie artystycznej”. Wśród inicjatyw wymienia się rezydencje artystyczne (ReSide), udział w festiwalach i targach branżowych (NetWorks) oraz promocję „polskiej kultury na świecie” poprzez koncerty, wystawy i wydarzenia cyfrowe. Instytut oferuje finansowanie kosztów logistycznych, tłumaczeń oraz udziału w imprezach zagranicznych. Artykuł pomija jakiekolwiek odniesienia do duchowego wymiaru sztuki, redukując kulturę do narzędzia budowania „globalnego obiegu” opartego na relatywistycznych założeniach.
Naturalistyczne zawłaszczenie misji kulturowej
Programy Instytutu Adama Mickiewicza stanowią klasyczny przykład laickiej pseudoewangelizacji, gdzie miejsce nadprzyrodzonego celu sztuki – prowadzenia dusz do Boga poprzez uwielbienie piękna objawionego w stworzeniu – zajmuje technokratyczna wizja „wzmocnienia obecności” w globalnym rynku wydarzeń kulturalnych. Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypominał:
„Państwa nie mogą się obejść bez Boga […]. Królestwo zaś Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi”
Tymczasem inicjatywy ReSide i NetWorks promują artystów jako agentów wymiany czysto horyzontalnej, pozbawionej transcendentalnego punktu odniesienia.
Masońska retoryka „budowania relacji”
Język artykułu zdradza głęboką infiltrację duchem masońskim, szczególnie w nacisku na „nawiązywanie relacji inspirujących przyszłe projekty”. Jak trafnie diagnozował Pius IX w Syllabusie (1864):
„Należy potępić pogląd, że ludzie mogą znajdować drogę zbawienia i osiągać wieczne zbawienie w jakiejkolwiek religii” (punkt 16)
Tym bardziej nie do przyjęcia jest promowanie międzynarodowych sieci opartych na relatywizmie kulturowym, gdzie katolicka tożsamość Polski zostaje sprowadzona do etnicznego folkloru. Program NetWorks, zachęcający do udziału w „prestiżowych festiwalach i showcase’ach”, reprodukuje logikę globalistycznych salonów wzajemnej adoracji, gdzie sztuka sakralna zostaje zrównana z laickimi eksperymentami.
Finansowa pułapka apostazji
Ofensywa Instytutu Adama Mickiewicza nie ogranicza się do sfery retoryki. Konkretne mechanizmy finansowania – „pokrycie kosztów transportu instrumentów, zakwaterowania, opłat wpisowych” – tworzą systemowe uzależnienie twórców od laickich struktur. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiło podobne praktyki jako prowadzące do „ignorowania ostrzeżeń św. Piusa X przed wrogami wewnątrz Kościoła” (plik: Fałszywe objawienia fatimskie). Wsparcie dla „wydarzeń cyfrowych” dodatkowo odsłania technokratyczne oblicze całej inicjatywy, gdzie kultura staje się towarem w wirtualnym hipermarkecie pozbawionym hierarchii wartości.
Polska bez Chrystusa Króla
Największym przewinieniem omawianych programów jest całkowite pominięcie katolickiego dziedzictwa Polski jako fundamentu kultury. Gdy Pius XI nauczał, że
„królestwo Chrystusa obejmuje nie tylko narody katolickie, nie tylko tych, którzy są ochrzczeni, lecz w ogóle wszystkich ludzi”
, Instytut Mickiewicza redukuje polskość do produktu eksportowego pozbawionego duszy. Brak jakichkolwiek wzmianek o sztuce sakralnej, mecenacie kościelnym czy ochronie dzieł inspirowanych wiarą świadczy o systemowej apostazji organizatorów.
W miejsce prawdziwej kultury – która jak przypominał św. Pius X w Lamentabili musi „zachować więź z niezmienną Tradycją” – proponuje się artystom udział w globalnym spektaklu relatywizmu. Res sacra miser – rzecz święta w nędzy – oto finał tej „wymiany artystycznej” prowadzonej pod auspicjami państwa, które odrzuciwszy publiczne panowanie Chrystusa Króla, skazuje swych twórców na duchową banicję.
Za artykułem:
Wybrane programy Instytutu Adama Mickiewicza na rok 2026 (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
