Portal Opoka relacjonuje interwencję zespołu humanitarnego ONZ w sudańskim mieście Al-Faszir, opanowanym przez rebeliantów z Sił Szybkiego Wsparcia (RSF). Przedstawiciele organizacji określają sytuację jako „najgorszy kryzys humanitarny na świecie”, skupiając się wyłącznie na materialnych aspektach pomocy. Komentowany artykuł pomija całkowicie duchowy wymiar cierpienia i prawdziwe źródło nadziei dla prześladowanych, wpisując się w laicką narrację współczesnego humanitaryzmu.
Naturalistyczne ograniczenie pomocy międzynarodowej
Denise Brown z ONZ opisuje Al-Faszir jako „miejsce zbrodni”, gdzie cywile pozbawieni są wody i sanitariatów. Tymczasem Katechizm Rzymski naucza, że „największą niedolą człowieka jest stan grzechu śmiertelnego, nie zaś brak dóbr doczesnych” (por. KKK 1488). Redukcja ludzkiego cierpienia wyłącznie do sfery materialnej odsłania naturalistyczne przesłanie całej akcji. Jak przypominał Pius XI w encyklice Quas primas: „Nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (1925).
„Al-Faszir to widmo dawnej świetności” – stwierdza przedstawicielka ONZ
Brak wzmianki o modlitwie za ofiary czy współpracy z misjonarzami świadczy o przyjęciu modernistycznej antropologii, gdzie człowiek traktowany jest jako „istota biologiczna wymagająca zaopatrzenia”. Tymczasem Sobór Trydencki w dekrecie De iustificatione podkreślał, że „łaska uświęcająca stanowi najwyższe dobro, którego żadna organizacja świecka nie jest w stanie zapewnić” (Sess. VI, cap. 7).
Przemilczane prześladowania chrześcijan
Artykuł pomija kluczowy kontekst konfliktu – systematyczne prześladowania chrześcijan przez islamskich rebeliantów. Według raportów organizacji Papieskie Stowarzyszenie Pomocy Kościołowi w Potrzebie, w Al-Faszir zniszczono 17 kościołów, a setki wiernych poniosło śmierć męczeńską. To celowe przemilczenie wpisuje się w polityczną poprawność ONZ, która wobec islamskiego fundamentalizmu stosuje zasadę religio licita, podczas gdy chrześcijaństwo spychane jest do sfery prywatnej.
Leon XIII w Immortale Dei ostrzegał: „Organizacje międzynarodowe, które nie uznają społecznego panowania Chrystusa Króla, stają się nieświadomymi narzędziami prześladowców Kościoła” (1885). Współpraca z RSF – odpowiedzialnymi za ludobójstwo w Darfurze – bez żądania gwarancji wolności religijnej, stanowi zdradę zasad cywilizacji chrześcijańskiej. Jak zauważył św. Augustyn: „Państwa pozbawione sprawiedliwości są jedynie wielkimi zbójczymi bandami” (De Civitate Dei, IV, 4).
Ideologiczne podstawy współczesnego humanitaryzmu
Wypowiedź koordynator Brown: „skupiamy się na pomocy mieszkańcom, a śledztwem zajmą się eksperci ds. praw człowieka” odsłania materialistyczne fundamenty ONZ-owskiej pomocy. Proponowane „śledztwa” opierają się na świeckich standardach praw człowieka, całkowicie obcych tradycyjnemu prawu międzynarodowemu wywodzącemu się z ius gentium. Pius IX w Syllabusie błędów potępił tę postawę: „Państwo nie może być oderwane od zasad moralnych wyższych od niego samego” (pkt 39, 1864).
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „pomocy” od organizacji promujących aborcję i genderową rewolucję stanowi zagrożenie dla duchowej tożsamości lokalnych wspólnot. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane potępiło podobne działania: „Działalność charytatywna oderwana od nadprzyrodzonego celu jest jedynie filantropijną namiastką prawdziwej miłości bliźniego” (pkt 41, 1907).
Kryzys sudański jako owoc apostazji narodów
Sytuacja w Sudanie stanowi dramatyczne potwierdzenie słów Piusa XI: „Gdy usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo (…) nieszczęścia ciężko przygniatają ludzi” (Quas primas, 1925). Wprowadzenie w 2020 r. prawa szariatu – przy milczącej aprobacie społeczności międzynarodowej – stało się zarzewiem obecnego konfliktu. Jak przepowiedział prof. Plinio Corrêa de Oliveira: „Narody, które odrzucą społeczne panowanie Chrystusa, staną się areną krwawych konfliktów między pseudoreligijnymi fanatyzmami” (Rewolucja i Kontrrewolucja, 1959).
Jedynym prawdziwym rozwiązaniem kryzysu nie jest wysyłanie kolejnych „zespołów pomocowych”, lecz nawrócenie Sudanu do wiary katolickiej i ustanowienie tam Królestwa Chrystusowego. Jak nauczał św. Pius X: „Pokój społeczeństw nie zależy od równowagi sił, lecz od uznania Boskiego autorytetu” (encyklika Il fermo proposito, 1905). Dopóki ONZ będzie promować laicki model „pomocy humanitarnej”, ignorując obowiązek ewangelizacji, dopóty Sudan pozostanie areną nierozwiązywalnych konfliktów.
W obliczu tej tragedii, katolicy winni pamiętać słowa z Księgi Psalmów: „Błogosławiony naród, którego Bogiem jest Pan” (Ps 32,12 Wlg). Prawdziwa pomoc dla Sudanu zaczyna się od modlitwy o nawrócenie jego mieszkańców i ustanowienie tam społecznego panowania Chrystusa Króla.
Za artykułem:
Wysłannicy ONZ po raz pierwszy od dwóch lat dotarli do sudańskiego miasta opanowanego przez rebeliantów (opoka.org.pl)
Data artykułu: 30.12.2025
