Portal eKAI (31 grudnia 2025) relacjonuje noworoczne orędzie „abp” Tadeusza Wojdy SAC, który w imieniu posoborowej Konferencji „Episkopatu” Polski wezwał do „ciągłego zachwytu nad pięknem naszej wiary” oraz „odkrywania bliskości Jezusa”.
Naturalistyczna redukcja wiary do subiektywnych doznań
„Przewodniczący KEP” ograniczył się do mglistych frazesów o „pięknie wiary”, całkowicie pomijając obowiązek wyznawania konkretnych dogmatów katolickich. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści […] religię sprowadzają do pewnego rodzaju niewyraźnego uczucia”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności przynależności do prawdziwego Kościoła czy ostrzeżenia przed herezjami posoborowymi zdradza religijną obojętność potępioną w Syllabusie Piusa IX (p. 15-17).
Cytat heretyka jako autorytetu doktrynalnego
Ten antybiskup posunął się do bluźnierczego cytowania Jana Pawła II – publicznego apostaty, który w Asyżu oddawał cześć bożkom pogańskim. Twierdzenie, że „człowiek jest drogą Kościoła” stanowi całkowite odwrócenie porządku nadprzyrodzonego, gdzie – jak nauczał Pius XI w Quas Primas – „Kościół jest Królestwem Chrystusowym już teraz obecnym w tajemnicy”. Retoryka o „odkupieniu każdego bez wyjątku” to jawne kłamstwo głoszące potępiony uniwersalizm, gdyż jak przypomina Sobór Trydencki: „Jeśli ktoś twierdzi, że człowiek […] może być usprawiedliwiony bez łaski odkupienia przez Jezusa Chrystusa – niech będzie wyklęty” (sesja VI, kan. 2).
Ekumeniczna zdrada misji ewangelizacyjnej
Wezwanie do „szacunku, otwartości i dialogu” zamiast jasnego głoszenia konieczności nawrócenia heretyków i schizmatyków stanowi zdradę nakazu misyjnego Chrystusa (Mk 16,15-16). Pius XI w Mortalium Animos jednoznacznie potępił „fałszywy ekumenizm, który sprzeciwia się jedynej prawdziwej Chrystusowej Owczarni”. Tymczasem „abp” Wojda redukuje misję Kościoła do „życzliwości” w pracy czy szkole, podczas gdy Codex Iuris Canonici z 1917 r. (kan. 1350) nakazywał kapłanom „nawracanie heretyków i schizmatyków pod karą utraty beneficjum”.
Miłość bezwarunkowa jako narzędzie relatywizmu
Apeł o „niesieniu bezwarunkowej miłości” pozbawionej rozeznania duchowego to klasyczny przykład modernistycznej manipulacji. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem” (p. 58). Katolicka miłość bliźniego – jak przypominał św. Augustyn – „nie może tolerować grzechu, lecz musi napominać grzesznika”. Brak ostrzeżenia przed przyjmowaniem nieważnych „sakramentów” w strukturach posoborowych i niebezpieczeństwem świętokradztwa dowodzi, że mamy do czynienia z duszpasterstwem zdrady.
Teologiczne bankructwo posoborowej sekty
Całe orędzie stanowi klasyczny przykład aggiornamento – dostosowania doktryny do „wymogów współczesności” potępionego przez św. Piusa X jako „zgubna zaraza modernizmu”. Jak ostrzegał papież w encyklice Pascendi: „Cel ich zamysłów jest jeden: zniszczyć wszelki autorytet kościelny”. Milczenie o realnym zagrożeniu piekłem, obowiązku wyznawania wiary katolickiej i prawdziwej Ofierze Mszy Świętej ukazuje całkowite zerwanie z depozytem wiary. W miejsce Króla Chrystusa, posoborowie stawia człowieka-centrum swej pseudo-religii.
Za artykułem:
31 grudnia 2025 | 12:51Przewodniczący KEP: Niech ten Nowy Rok będzie okazją do ciągłego zachwytu nad pięknem naszej wiary (ekai.pl)
Data artykułu: 31.12.2025
