Faraonizm jako narzędzie apostazji: krytyka egipskiej polityki historycznej
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025) propaguje laicką wizję Egiptu, gloryfikującą rządy prezydenta Abdela Fattaha as-…
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025 r.) relacjonuje sytuację Polaków na Łotwie, koncentrując się na ograniczaniu praw szkół polskich oraz likwidacji polskich mediów. Artykuł prezentuje narzekania działaczy polonijnych na reformy oświatowe zmuszające do nauczania w języku łotewskim oraz zamknięcie historycznej szkoły w Krasławiu. W tle pojawia się wątek lojalności łotewskich Polaków wobec państwa, które systematycznie ogranicza ich prawa kulturalne. Całość utrzymana jest w tonie świeckiego humanitaryzmu, kompletnie pomijając nadprzyrodzony wymiar tożsamości katolickiej.
Portal „Tygodnik Powszechny” (2 grudnia 2025) relacjonuje losy osób mieszkających na terenie ogródków działkowych w Toruniu, które – nie mieszcząc się w oficjalnej definicji bezdomności – egzystują w „cieniu systemu”. Reportaż skupia się na działaniach Stowarzyszenia Serce Torunia, dostarczającego potrzebującym żywność, odzież czy sprzęt AGD. Artykuł, utrzymany w tonie świeckiego aktywizmu, całkowicie przemilcza nadprzyrodzony wymiar ludzkiej godności i miłosierdzia, redukując tragedię ludzką do kwestii socjalno-bytowych.
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025) przedstawia proces akcesyjny Ukrainy i Mołdawii do Unii Europejskiej jako „geostrategiczną inwestycję w pokój”, pomijając jednak całkowicie duchowe i doktrynalne implikacje tej integracji. Artykuł koncentruje się na technicznych aspektach negocjacji, blokadzie Węgier oraz scenariuszach reintegracji Naddniestrza, ignorując fakt, że Unia Europejska od dziesięcioleci systematycznie odcina się od swoich chrześcijańskich korzeni, promując laicyzm i relatywizm moralny.
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025) relacjonuje forum Kongresu Katoliczek i Katolików (KKiK) w Łodzi, ukazując głęboki kryzys doktrynalny współczesnych struktur posoborowych. Centralnym punkte…
Portal „Tygodnik Powszechny” (2 grudnia 2025) relacjonuje powrót „kardynała” Grzegorza Rysia do Krakowa, gdzie obejmie stanowisko „arcybiskupa metropolity”. Autor komentowanego artykułu, „ks.” Adam Boniecki, przedstawia tę zmianę jako „radosne wydarzenie”, wychwalając „młodzieńczą świeżość” i „intelektualną pracę” nowego hierarchy.
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025 r.) prezentuje rozmowę z Juanem Luisem Arsuagą, hiszpańskim paleoantropologiem, który w swojej książce „Ciało. Arcydzieło siedmiu milionów lat ewolucji” głosi radykalnie naturalistyczną wizję człowieka. Autor kreśli obraz ludzkiego ciała jako „ewolucyjnego dokumentu”, doskonale przystosowanego do długodystansowego marszu i współpracy grupowej, jednocześnie deprecjonując religijne i metafizyczne rozumienie ludzkiej natury.
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025) prezentuje artykuł gloryfikujący tzw. neuroróżnorodność, przedstawiając autyzm nie jako zaburzenie wymagające terapii, lecz jako alternatywny sposób doświadczania świata. Autorzy Jędrzej Grodniewicz i Anna Urbanek propagują ideologiczną koncepcję „maskowania”, według której osoby autystyczne mają rzekomo tłumić swoje „naturalne” zachowania – jak trzepotanie rękami czy unikanie kontaktu wzrokowego – by dostosować się do „neurotypowego społeczeństwa”. Artykuł stanowi klasyczny przykład modernistycznej rebelii przeciw obiektywnemu porządkowi natury ustanowionemu przez Stwórcę.
Portal Tygodnik Powszechny (2 grudnia 2025) przedstawia program festiwalu Boska Komedia jako „panoramę trendów” współczesnego teatru, wymieniając spektakle Mai Kleczewskiej, Agnieszki Szpili oraz „wydarzenie specjalne” Florentiny Holzinger. W całym tekście brak jakiejkolwiek refleksji nad duchowym niebezpieczeństwem uczestnictwa w przedsięwzięciach sprzecznych z katolicką moralnością i koncepcją sztuki.
Portal „Tygodnik Powszechny” (2 grudnia 2025) publikuje felieton Tomasza Stawiszyńskiego, który z pozoru diagnozuje zjawisko powierzchownego odbioru treści w mediach społecznościowych. Autor opisuje mechanizm, w którym użytkownicy reagują afektami na wyimki tekstów, nie zapoznając się z całością, porównując to do przypadku znajomego „żyjącego w wyobrażonych scenariuszach”.
