2025

Fotorealistyczne, pełne szacunku zdjęcie tradycyjnej Mszy Świętej w katolickim kościele, z kapłanem w liturgicznych szatach i wiernymi w modlitewnej postawie, ukazujące głębię wiary i sakralność.
Posoborowie

Wzór miłości bliźniego i autorytetu Kościoła w służbie najuboższym

Zostaw komentarz / Posoborowie /

Relatywizacja i modernistyczne wyobrażenia o „bliskości” Kościoła z ubogimi, jakie prezentuje artykuł z portalu Opoka, są ewidentnym przykładem postmodernistycznej dewastacji katolickiej nauki i moralności. Opis wydarzenia z Albano, w którym „papież Leon XIV” spotyka się z ubogimi, ma w zamierzeniu ukazać „znak bliskości” i „wdzięczności” Kościoła, ale w rzeczywistości odwołuje się do fikcyjnej narracji, która pomija najważniejszy aspekt katolickiego nauczania: konieczność ścisłego trwania przy Prawdzie Objawionej i odrzucenia wszelkich pseudo-wartości humanitaryzmu, które są wyrazem modernistycznej herezji. W ten sposób artykuł nie tylko zniekształca istotę katolickiej misji, ale także ukazuje alarmujące zagrożenie, jakie stanowi odchylenie od doktryny sprzed 1958 roku.

Dekonstrukcja faktów i interpretacji przedstawionych wydarzeń

Przede wszystkim, relacja o „papieżu Leon XIV” jest fikcją, będącą próbą legitymizacji soborowych błędów i niezgody z niezmiennym Magisterium Kościoła. Papież, którego nazwę i tytuł celowo odmieniono, jest symbolem systemu uzurpatorskiego, który od 1958 roku podważa autorytet Piotrowego Urzędu, odrzucając niezmienne nauki katolickie i wprowadzając ekumeniczne i liberalne koncepcje, sprzeczne z katolicką nauką. Już w samej narracji pomija się element nadprzyrodzonych sakramentów, które są podstawą życia duchowego i pewności zbawienia. Zapomniano, że Kościół Katolicki, zgodnie z nauką św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, jest sakramentem zbawienia, a jego misją jest prowadzenie dusz do zbawienia przez prawdziwą wiarę, sakramenty i moralność. Tymczasem, prezentowana relacja skupia się wyłącznie na „znaku bliskości” i „wdzięczności”, które są pustymi słowami, jeśli nie są osadzone w prawdziwej doktrynie i pełnym nauczaniu Chrystusa.

Analiza językowa i retoryka modernistycznej narracji

Język artykułu jest asekuracyjny, pełen eufemizmów i wykrętów, które służą ukryciu duchowego i teologicznego bankructwa. Sformułowania typu „bliskość”, „wdzięczność” czy „symboliczne znaki” mają maskować brak głębi i autentycznego nauczania. Użycie słowa „spotka się” zamiast „odprawi Mszę świętą” lub „udzieli sakramentów” ukazuje, że przedstawiany obraz nie jest zgodny z katolicką rzeczywistością, ale służy modernistycznej propagandzie, w której sacrum zostaje sprowadzone do symbolu, a misterium do gestu. Takie podejście jest nie tylko niezgodne z nauczaniem św. Piusa X, ale także wyraża pełną dezercję od teologicznej powagi i sakralnej godności sakramentów.

Konfrontacja z doktryną katolicką sprzed 1958 roku

Przed 1958 rokiem, Magisterium Kościoła wyraźnie podkreślało, że misją Kościoła jest głoszenie Ewangelii, sakramenty i wierność Prawu Bożemu. W encyklice *Quas Primas* Pius XI podkreślił, że Chrystus Królestwo nie jest tylko symbolem społecznej miłości, lecz realnym panowaniem Boga nad duszami i narodami. Zgodnie z tym nauczaniem, prawdziwy Kościół nie przystaje na relatywizację Prawa Bożego, lecz je głosi i broni. W relacji z portalu Opoka pomija się jednak istotę nadprzyrodzonego wymiaru Kościoła, jego sakramentów i nauki moralnej, co świadczy o duchowym i teologicznym upadku, który jest nieodłącznie związany z soborową rewolucją i modernistyczną reformą.

Symptomatyczne pomijanie elementów nadprzyrodzonych i sądu ostatecznego

Podkreślenie jedynie ludzkiej bliskości i solidarności, bez odniesienia do sakramentów, łaski, stanu łaski i sądu ostatecznego, świadczy o odrzuceniu przez autorów artykułu fundamentalnych prawd katolickich. W nauczaniu sprzed 1958 roku jasno akcentowano, że zbawienie jest możliwe jedynie przez łaskę i współpracę z nią, a Kościół jest narzędziem zbawienia, a nie tylko symbolem miłości humanitarnej. Pomijając te elementy, artykuł wpisuje się w tendencję relatywizowania i de facto odrzucania dogmatów, które są niezmienne i niepodważalne.

Przeciwdziałanie i obrona prawdy katolickiej

Z punktu widzenia integralnej wiary katolickiej, jaką wyznawał Kościół przed soborem, takie wydarzenia i opisy są nie tylko nie do przyjęcia, ale wręcz bluźnierstwem wobec Tradycji i nauki Kościoła. Prawdziwym wyrazem miłości bliźniego jest głoszenie Prawdy, odrzucenie fałszywych ekumenizmów i modernistycznych odchyłów. Należy przypominać, że Kościół jest Królestwem Chrystusa, a Jego nauka jest niezmienna i niepodważalna, a nie symbolami i gestami, które są wyrazem słabości i rezygnacji z obrony Prawdy.

Podsumowanie

Artykuł portalu Opoka, zamiast ukazywać autentyczną miłość i bliskość Kościoła, służy propagandzie rewolucji soborowej i modernistycznej herezji, które odwracają uwagę od fundamentalnej prawdy o Królestwie Bożym i konieczności świętości. Wzywa to do zdecydowanej obrony niezmiennej Tradycji i nauki katolickiej sprzed 1958 roku, jako jedynej gwarancji zbawienia i prawdziwego świadectwa Ewangelii.

Realistyczny obraz katolickiego sakramentu spowiedzi w tradycyjnym kościele, z kapłanem i penitentem, podkreślający powagę i duchową głębię sakramentu.
Posoborowie

Niewłaściwa interpretacja obietnicy i duchowa nieczystość w świetle nauki katolickiej

Zostaw komentarz / Posoborowie /

Relatywizacja doktryny, błędne pojmowanie prawdziwej wolności, a także brak głębokiego nawrócenia i sakramentalnego życia ukazują duchową i teologiczną pustkę współczesnych postaw. Opisywana sytuacja, w której Karol Nawrocki przypomina Krzysztofowi Stanowskiemu o jego obietnicy pójścia do spowiedzi, choć na pierwszy rzut oka może wydawać się żartem lub figurą retoryczną, w rzeczywistości odsłania głębokie zagubienie duchowe i brak zrozumienia istoty sakramentu pokuty. Jest to zjawisko, które sprzyja rozwojowi herezji i duchowej dewastacji dusz, jeśli interpretować je zgodnie z nauką Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku.

Po pierwsze, obietnica pójścia do spowiedzi powinna być traktowana jako poważne zobowiązanie w świetle Pisma Świętego i nauczania Ojców Kościoła. Św. Jan Chryzostom, wybitny Doktor Kościoła, nauczał, że „spowiedź jest sakramentem oczyszczenia duszy, a nie przedstawianiem sobie jakiegoś symbolicnego gestu”. Przypominanie sobie i spełnianie obietnic związanych z sakramentem pokuty to nie tylko akt moralny, ale przede wszystkim wyraz autentycznego nawrócenia, które wymaga szczerego żalu za grzechy i pokory wobec Prawa Bożego. Odmowa lub lekceważenie tego jest przejawem duchowego lenistwa i arogancji, które sprzeciwiają się doktrynie katolickiej.

Po drugie, brak głębokiego nawrócenia i sakramentalnego przygotowania wyraża się w powierzchownym pojmowaniu wiary i duchowości. W nauczaniu katolickim sprzed 1958 roku podkreśla się, że sakrament pokuty jest niezbędny do zbawienia i stanowi warunek konieczny do powrotu do łaski po grzechu ciężkim. Zamiast tego, współczesne tendencje, które sprowadzają religię do moralizmu i psychologii, prowadzą do duchowej śmierci i utraty prawdziwej wolności. Prawdziwa wolność, jak uczył Św. Augustyn, jest możliwa tylko w Chrystusie, gdy dusza jest wyzwolona z jarzma grzechu i poddana prawu Bożemu, a nie podległa kaprysom świata.

Po trzecie, zamiast autentycznego nawrócenia i sakramentalnego życia, obserwujemy rozluźnienie postawy duchowej i zubożenie teologii. To, że Nawrocki domaga się od Stanowskiego „spełnienia obietnicy” jakiegoś symbolicznego gestu, świadczy o duchowym zakłamaniu i braku poczucia świętości sakramentów. W nauczaniu Magisterium Kościoła jednoznacznie podkreśla się, że „sakrament pokuty musi być sprawowany z pełną szczerością i autentyczną pokorą, a nie z pobłażliwością i powierzchownością”. Brak tego, to nie tylko zaniedbanie, ale i bluźnierstwo przeciwko sakramentowi, który jest źródłem łaski i życia wiecznego.

Po czwarte, pomijanie głębi sakramentów i ich nadprzyrodzonego wymiaru prowadzi do relatywizacji prawdy i zaniku autentycznego życia duchowego. W świetle nauki katolickiej, sakrament pokuty to nie tylko wymiana słów czy formalność, lecz wejście w osobistą relację z Bogiem przez Chrystusa, a także odnowienie łaski w duszy. Dekonstrukcja tego sakramentu do zwykłego akt moralnego to zdrada nauki Kościoła i poddanie się nowoczesnym ideologiom, które odrzucają nadprzyrodzoną rzeczywistość.

Po piąte, milczenie o konieczności naśladowania Chrystusa i życia w łasce jest najcięższym pominięciem w analizowanym artykule. Prawdziwa wolność i autentyczne życie duchowe opierają się na przyjęciu Prawa Bożego i wiernym podążaniu za Chrystusem, którego słowa „Jeśli ktoś chce, pójść za Mną” są zaproszeniem do radykalnego naśladowania i odrzucenia grzechu. Tylko w tym duchu można zrozumieć istotę sakramentów i prawdziwego życia chrześcijańskiego.

Zło relatywizacji i modernistyczne deformacje w nauczaniu

Rezygnacja z nauczania sprzed 1958 roku, uleganie hermeneutyce kontynuacji i ewolucji dogmatów, a także dążenie do demokratyzacji i laicyzacji Kościoła to efekt rewolucji soborowej, która podważyła niezmienną naukę katolicką. Modernistyczne interpretacje, które próbują uczynić sakramenty i Pismo Święte „bardziej dostępnymi”, w istocie prowadzą do ich relatywizacji i utraty nadprzyrodzonego wymiaru. To zjawisko jest bezpośrednim owocem herezji i duchowego odwrócenia, które wywołały niezgodę z Magisterium i tradycją apostolską.

Podsumowanie

Prezentowane zachowania i postawy, znikczemne i powierzchowne traktowanie sakramentów, są nie tylko przykładem duchowej ignorancji, ale i wyrazem głębokiej duchowej choroby, którą jest odrzucenie Praw Bożych i nadprzyrodzonej prawdy. Nie można akceptować ani tolerować takich przejawów, gdyż są one wyrazem apostazji i duchowego bankructwa. Prawdziwy Kościół katolicki sprzed 1958 roku, który trzymał się niezmiennej nauki, potępiał takie postawy jako heretyckie i zgubne dla dusz wiernych. W świetle tych nauk, brak autentycznego nawrócenia i głębokiego sakramentalnego życia jest poważnym zagrożeniem dla zbawienia dusz i dla wiecznego zwycięstwa Chrystusa Króla.

Realistyczne zdjęcie zakonnicy modlącej się przed krzyżem w kościele, wyraz głębokiej pobożności i tradycyjnej katolickiej adoracji.
Polska

Wielki apokaliptyczny apel zakonnic o pokój – czy to jest prawdziwa troska o dusze?

Zostaw komentarz / Polska /

Poziom faktograficzny: fałszywy obraz i pomijanie prawdy nadprzyrodzonej

W relacji Artykułu ukazuje się obraz organizacji UISG, jako skupiska kobiet, które z „głębokim przekonaniem” i „pilnym apelem” wołają o pokój. Jednakże, w świetle nauki katolickiej sprzed 1958 roku, taka relacja jest głęboko fałszywa, gdyż pomija najważniejszy aspekt katolickiej nauki: prawdziwy pokój pochodzi wyłącznie od Boga i jest darem nadprzyrodzonym, a nie jedynie efektem działań społecznych czy politycznych. Modlitwa i post, choć ważne, są środkami, które mają prowadzić do nawrócenia i pokonania grzechu – źródła wszelkiego zła i wojny. Zamiast tego, relacja skupia się na „sprawiedliwości” i „solidarności” jako celach samych w sobie, pomijając konieczność nawrócenia serc i powrotu do Prawa Bożego, które jest niezmienne i wieczne. W ten sposób relatywizuje się prawdziwe nauki Kościoła, które od wieków głoszą, że bez Chrystusa i Jego Królestwa, wszelkie działania społeczne są daremnicze i nie prowadzą do prawdziwego pokoju.

Poziom językowy: ekumeniczny populizm i duchowa beztreściowość

Język artykułu jest asekuracyjny, pełen frazesów o „solidarności”, „działaniach” i „apelu do wszystkich ludzi dobrej woli”. Nie ma w nim ani słowa o konieczności nawrócenia, sakramentach, wierze w Boga Trójjedynego czy ostatecznym sądzie. To język, który odchodzi od teologii nadprzyrodzonej, a zamiast niej promuje humanizm, który jest niezgodny z nauką katolicką. Słowa typu „wspólna modlitwa”, „refleksja nad Słowem Bożym” i „ solidarność” są jedynie przykrywką dla braku prawdziwego ducha Bożego i odrzucenia nauki Kościoła, który uczy, że prawdziwy pokój jest możliwy tylko wtedy, gdy serca ludzkie nawrócą się do Boga.

Poziom teologiczny: relatywizacja i fałszywa nadzieja

Z punktu widzenia nauki katolickiej, modlitwa i solidarność są ważne, ale same w sobie nie mogą zastąpić konieczności głoszenia Ewangelii, sakramentów i pokuty. Artykuł pomija fundamentalne prawdy, które wyznaje Kościół od czasów Apostołów: że pokój prawdziwy pochodzi od Chrystusa Króla, a Jego Królestwo jest rzeczywiste i nadprzyrodzone. Nie wspomina o konieczności sakramentu pojednania, Eucharystii jako źródła pokoju serca, ani o nauczaniu Magisterium sprzed 1958 roku, które jasno wyrażało, że bez Boga, bez Jego Prawa, nie ma trwałego pokoju na świecie. Zamiast tego, promowana jest wizja, że modlitwa i „działania” mogą zastąpić Boże miłosierdzie i interwencję Chrystusa, co jest herezją i duchowym samobójstwem.

Poziom symptomatyczny: odrzucenie prawdy i duchowa apostazja

Artykuł odzwierciedla ducha współczesnego ekumenizmu, który wypacza i relatywizuje naukę katolicką, odrzucając konieczność wyznawania Prawdy Objawionej. Takie działania są wyrazem duchowej apostazji i odwrócenia od Prawdy, które od czasów Soboru Watykańskiego II (z którym organizacja ta się utożsamia) prowadzą do rozkładu autentycznego życia Kościoła. Promocja „solidarności” i „wspólnej modlitwy” bez głoszenia prawdy, sakramentów i nauki magisterialnej, jest zdradą nauki i zdradą dusz wiernych, którzy mogą sądzić, że działają w imię Boga, podczas gdy w istocie odchodzą od jedynej drogi zbawienia – Chrystusa i Kościoła Katolickiego.

Krytyka podstawowych założeń i fałszywych idei

Przede wszystkim, apogeum modernistycznej herezji w tym apelu ukazuje się w kwestionowaniu konieczności nadprzyrodzonego zbawienia i prawdziwego pokoju, który jest darem Chrystusa Króla. Pod przykrywką troski o „solidarność” i „sprawiedliwość”, promuje się humanitaryzm bez fundamentu nadprzyrodzonego, co jest nie do przyjęcia dla prawdziwego katolika. Tego rodzaju działania odrzucają naukę Kościoła, który uczy, że jedynie Chrystus, Król Królów, jest źródłem i gwarantem pokoju wiecznego. Odrzucenie sakramentów, nauki o grzechu i konieczności nawrócenia, a także pomijanie realnego zagrożenia wiecznego potępienia, jest wyrazem duchowego rozkładu i zdrady Prawdy Objawionej.

Podsumowanie: fałszywa troska i duchowa zdrada

Apel zakonnic z UISG, choć pozornie pełen dobrej woli i troski o los najbiedniejszych, jest w istocie manifestacją duchowej i teologicznej ruiny, odrzucenia Prawdy i odwrócenia się od Boga. Nie ma w nim miejsca na prawdziwą naukę Kościoła, sakramenty czy naukę o zbawieniu nadprzyrodzonym. Jest to kolejny krok w kierunku duchowego apostazji, którą soborowa rewolucja i ekumeniczne błędy szerzą wśród wiernych, odzierając ich z nadziei na zbawienie i prawdziwy pokój, który jest możliwy tylko w Chrystusie. Tylko powrót do nauki sprzed 1958 roku, do niezmiennej nauki Magisterium, daje prawdziwą nadzieję i ochronę duszy w czasach ostatecznej próby.

Realistyczny obraz starszego kapłana w tradycyjnym stroju katolickim, modlącego się przy ołtarzu z krzyżem i świecami, w otoczeniu pięknych witraży, oddający atmosferę głębokiej religijnej czci.
Polska

Obraz nowoczesnego polityka a la „pancerz podatkowy” i fałszywa wizja „reform” bez Boga

Zostaw komentarz / Polska /

Relatywizacja doktryny społecznej Kościoła katolickiego w kontekście propagowania „pancerza podatkowego” i politycznych projektów w Polsce. Portal Opoka relacjonuje, jak prezydent Karol Nawrocki, pod przewodnictwem „rządu” i „kleru”, planuje szeroko promować programy mające na celu „ukrócenie mafii VAT” i „wspieranie rolnictwa”. Jednakże to, co przedstawia się jako „reforma”, jest jedynie maskowaniem duchowej i moralnej zgnilizny, ukrytą walką z prawem Bożym i duszami wiernych. Pod pozorem troski o „pancerz podatkowy” kryje się de facto rozbudowa systemów kontrolnych i represyjnych, które zagarniają wolność i duszę narodu, odzierając go z prawdziwej nadziei w Chrystusa Króla, jako jedynego Pana i Zbawiciela. Podczas gdy w Polsce coraz bardziej rozkłada się moralny ład, relatywizowane są podstawowe prawdy Ewangelii, a na miejscu prawdy Bożej pojawia się utopijna wizja „silnego państwa” opartego na ludzkich strategiach i planach, które są sprzeczne z nauką Kościoła.

Fotografia realistyczna katolickiej kaplicy na południu Włoch, ukazująca atmosferę modlitwy i duchowej pobożności
Polska

Odkrycia archeologiczne na południu Włoch jako wskaźnik duchowego upadku i relatywizacji prawdy katolickiej

Zostaw komentarz / Polska /

Cytowany artykuł relacjonuje najnowsze znaleziska archeologiczne w Kalabrii, gdzie młodzi badacze z Papieskiego Instytutu Archeologii Chrześcijańskiej natrafili na pozostałości willi z czasów późnego antyku, datowane od II do VI wieku. Odkrycie to ma rzucić nowe światło na osadnictwo i kontakty handlowe na południu Włoch w okresie od II do VI wieku, w tym na możliwe powiązania z postacią św. Kasjodora, wielkiego pisarza, polityka i mnicha. W tekście podkreśla się znaczenie znaleziska, technikę budowy oraz obecność afrykańskiej ceramiki, wskazując na intensywne kontakty handlowe i kulturowe. W dalszym planie autorzy widzą możliwość odnalezienia grobu Kasjodora w miejscu kościoła San Martino, co ma zwiększyć wartość i znaczenie tych badań. Artykuł kończy się apelem o dalsze prace i wspieranie misji szerzenia słowa, a jednocześnie wzbudza pytania o głębię duchowego i doktrynalnego znaczenia tego typu odkryć.

Katolicki duchowny w modlitwie w tradycyjnym kościele, wyraz pobożności i oddania Bogu.
Polska

Wielka iluzja międzynarodowej działalności Kościoła w Niemczech – krytyka od strony doktryny katolickiej

Zostaw komentarz / Polska /

Relatywizacja doktryny i duchowa bankructwo współczesnego Kościoła niemieckiego wybrzmiewają w najnowszym raporcie dotyczącym rozdziału środków finansowych na projekty międzynarodowe. Z danych wynika, że w ubiegłym roku Kościoły niemieckie przekazały ponad pół miliarda euro na inicjatywy duszpasterskie, edukacyjne i humanitarne, co samo w sobie nie byłoby niczym złym, gdyby nie fakt, iż taka działalność jest głęboko sprzeczna z nauką Kościoła katolickiego sprzed Soboru Watykańskiego II i jego integralnym nauczaniem. Zamiast służyć ewangelizacji i zbawieniu dusz, ta operacja finansowa staje się jedynie wyrazem rozpasania materialistycznego i pogańskiego ekumenizmu, który odciąga wiernych od prawdziwej wiary katolickiej.

Scena katolicka z ołtarzem, krucyfiksem i kapłanem w czasie Eucharystii, oddająca atmosferę duchowej wolności i wiernej kontemplacji wiary.
Posoborowie

Prawdziwa wolność według nauki katolickiej: konieczność wyboru Chrystusa

Zostaw komentarz / Posoborowie /

Relatywizacja nauczania o wolności i jej związkach z wyborem Jezusa w artykule z portalu Opoka relacjonuje współczesne rozważania na temat wolności, przedstawiając ją jako akt świadomego wyboru, a nie bezrefleksyjnego podążania za trendami czy presją społeczną. Autor podkreśla, iż prawdziwa wolność to nie samowola, lecz wybór dobra z miłości, a naśladowanie Jezusa jest wyrazem najbardziej głębokiego i świadomego aktu wolności. W tekście pojawia się sugestia, iż wiele współczesnych postaw to jedynie naśladownictwo, presja medialna i lęk przed odrzuceniem, co odwraca uwagę od prawdziwego celu wolności, jakim jest wybór Boga i podążanie za Jego nauką.

Podsumowując, tekst promuje pogląd, iż prawdziwa wolność zaczyna się od wyboru Jezusa, co jest zgodne z nauką Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku, gdzie wolność rozumiana była jako zdolność do wyboru dobra w świetle Objawienia. Jednakże, artykuł unika głębszej refleksji nad istotą sakramentalnego i nadprzyrodzonego wymiaru wolności, jaką jest stan łaski, łaska Boża i zjednoczenie z Chrystusem, które są fundamentem prawdziwej wolności.

Realistyczne zdjęcie katolickie przedstawiające św. Dominika Guzmána w modlitewnej postawie w kościele, podkreślające pobożność i tradycję katolicką
Posoborowie

Rzymska prawda i niezmienność wiary kontra nowoczesne błędy rewolucji soborowej

Zostaw komentarz / Posoborowie /

Cytowany artykuł z portalu Opoka relacjonuje dzisiaj wydarzenia i postaci związane z duchowością, historią Kościoła oraz aktualnymi sprawami społecznymi, prezentując je w tonie pełnym sentymentalizmu i ekumenicznych frazesów. Autor skupia się na postaci św. Dominika Guzmána, jego życiu, działalności i znaczeniu jako patrona kobiet w ciąży, przedstawiając go jako gorliwego kaznodzieję i założyciela zakonu dominikanów, podkreślając jego podróże i działalność przeciw herezjom. Jednakże tekst, zamiast krytycznego spojrzenia na istotę jego posłannictwa i teologię, zanurza się w powierzchownych opisach i emocjonalnym patosie, pomijając fundamentalne prawdy katolickie, które winny stanowić podstawę rozumienia tego świętego i jego dzieła. W ten sposób artykuł, choć pozornie edukacyjny, służy raczej kreowaniu fałszywego obrazu religijności i zacieraniu granic między prawdziwym Kościołem a jego modernistycznymi pseudo-reprezentacjami.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Powered by  Zgodności ciasteczek z RODO
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.