Portal Catholic News Agency (24 września 2025) informuje o narastającym sprzeciwie wobec decyzji „kardynała” Blase Cupicha z Chicago, który zamierza uhonorować amerykańskiego senatora Richarda Durbina „nagrodą za całokształt osiągnięć” za jego działalność w dziedzinie polityki imigracyjnej, pomimo jego długoletniego poparcia dla aborcji. Przeciwko tej decyzji wypowiedzieli się „biskupi” Thomas Paprocki ze Springfield, David Ricken z Green Bay, Salvatore Cordileone z San Francisco, James Conley z Lincoln i James Wall z Gallup. Cupich broni swojej decyzji, powołując się na instrukcje „Kongregacji Nauki Wiary” z maja 2021 roku i twierdząc, że katolicka nauka o życiu i godności nie może być sprowadzona do jednej kwestii. To kolejny przejaw głębokiego kryzysu tożsamości i wiary w strukturach posoborowych.
Teologiczny bankructwo „etyki spójności życia”
W swoim oświadczeniu z 22 września „kardynał” Cupich stwierdza:
„W sercu etyki spójności życia leży uznanie, że katolicka nauka o życiu i godności nie może być sprowadzona do jednej kwestii, nawet tak ważnej jak aborcja”
. To klasyczne sformułowanie modernizmu, które stanowi całkowite odejście od niezmiennego nauczania Kościoła katolickiego. Pius XI w encyklice Quas primas nauczał, że Chrystus Król panuje nad wszystkimi aspektami życia, a Jego prawa są absolutne i niepodzielne. Twierdzenie, że można oddzielić kwestię aborcji od innych „działań sprawiedliwości społecznej” jest herezją relatywizmu moralnego.
Co więcej, Cupich powołuje się na instrukcje „ówczesnej Kongregacji Nauki Wiary” z maja 2021 roku, które rzekomo zalecały „biskupom” „docieranie do katolickich polityków i prowadzenie z nimi dialogu… jako środka do zrozumienia natury ich stanowisk i ich rozumienia nauki katolickiej”. Jest to jawna manipulacja, gdyż prawdziwe Magisterium Kościoła zawsze nauczało, że grzech publiczny i uporczywy wymaga natychmiastowej reakcji dyscyplinarnej, a nie niekończących się dialogów. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane exitu potępił podobne modernistyczne tendencje do relatywizowania prawd wiary.
Skandaliczna nagroda dla jawnogrzesznika
Richard Durbin od 2004 roku jest oficjalnie wykluczony z przyjmowania Komunii Świętej w diecezji Springfield z powodu swojego stanowczego poparcia dla aborcji. Jak relacjonuje portal, Durbin „sprzeciwiał się nawet ustawodawstwu mającemu chronić dzieci, które przeżyły nieudaną aborcję”. Ten fakt sam w sobie powinien wystarczyć, by jakikolwiek katolicki hierarcha natychmiast potępił takiego polityka, a tym bardziej nie honorował go żadnymi nagrodami.
Tymczasem Cupich nie tylko zamierza uhonorować Durbina, ale jeszcze usprawiedliwia się, że senator „przeniósł się do archidiecezji Chicago kilka lat temu”. To typowe dla modernistycznej mentalności – zamiast stosować kanoniczne kary, „duchowni” posoborowi zachęcają do „przenoszenia się” do bardziej liberalnych diecezji, gdzie publiczni grzesznicy mogą bezkarnie trwać w swoim zgorszeniu.
Pozorny sprzeciw modernistskich „biskupów”
Artykuł wspomina o sprzeciwie innych „biskupów”, jednak ich reakcja jest niewystarczająca i nosi znamiona wewnętrznych rozgrywek w obrębie sekty posoborowej. „Abp” Cordileone pisze:
„Wyobraźcie sobie: prominentny członek amerykańskiego Senatu ma bardzo mocny dorobek w obronie godności życia ludzkiego w łonie matki, ale opowiada się też za finansowaniem agentów Straży Granicznej, aby strzelali do ludzi próbujących nielegalnie przekroczyć granicę. Czy ktokolwiek uznałby za rozsądne uhonorowanie takiego senatora za jego pro-life’owy dorobek w sprawie aborcji?”
To porównanie jest całkowicie chybione i demaskuje naturalistyczne myślenie tych pseudo-hierarchów. Cordileone nie kwestionuje samej zasady honorowania polityków, którzy popierają jedne grzechy, a zwalczają inne – kwestionuje tylko „konsekwencję” w złu. Prawdziwe stanowisko katolickie jest jasne: żaden publiczny grzesznik, zwłaszcza popierający dzieciobójstwo, nie może być honorowany przez Kościół.
Milczenie o najważniejszych kwestiach doktrynalnych
Największym zarzutem wobec całej tej sytuacji jest całkowite pominięcie kluczowych kwestii doktrynalnych. Żaden z cytowanych „biskupów” nie wspomina o:
- Stanie łaski uświęcającej i konieczności spowiedzi sakramentalnej przed przystępowaniem do Komunii
- Karcie ekskomuniki latae sententiae za przeprowadzenie aborcji
- Obowiązku publicznego naprawienia zgorszenia
- Nauki o społecznej królewskiej władzy Chrystusa nad narodami
To milczenie jest wymowne – pokazuje, że cała dyskusja w strukturach posoborowych toczy się w kategoriach czysto naturalistycznych, pozbawionych nadprzyrodzonej perspektywy. Sprawa jest redukowana do „spójności” czy „wizerunku”, podczas gdy w rzeczywistości chodzi o zbawienie dusz i wierność niezmiennemu depozytowi wiary.
Duchowy wymiar kryzysu
Cała ta sytuacja doskonale ilustruje głęboki kryzys tożsamości w strukturach posoborowych. Zamiast być strażnikami prawd wiary, „hierarchowie” zajmują się rozdawaniem nagród za „działalność społeczną”, całkowicie pomijając kwestię wiecznego zbawienia. Pius IX w Syllabusie błędów wyraźnie potępił błąd, że „Kościół powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (błąd 80).
Tymczasem Cupich otwarcie deklaruje, że zamierza honorować Durbina za jego wysiłki na rzecz „nauczania społecznego Kościoła w dziedzinie imigracji, troski o ubogich, Laudato Si’ i pokoju światowego”. To jawna manifestacja modernizmu – redukcja Kościoła do instytucji charytatywno-społecznej, która porzuciła swoje nadprzyrodzone posłannictwo.
Prawdziwy Kościół katolicki zawsze nauczał, że żadne działania „społeczne” nie mogą usprawiedliwić publicznego poparcia dla grzechu, zwłaszcza tak potwornego jak dzieciobójstwo. Jak słusznie zauważyła aktywistka pro-life Lila Rose: „Krew niewinnych dzieci woła”. To wołanie będzie ciążyć na sumieniu wszystkich zaangażowanych w ten skandal aż do dnia Sądu Ostatecznego.
Za artykułem:
Opposition mounts to Archdiocese of Chicago plan to fete Durbin (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 24.09.2025
