Portal Gość Niedzielny (25 września 2025) informuje o częściowym przywróceniu ruchu na przejściach granicznych z Białorusią po zakończeniu manewrów wojskowych „Zapad-2025”. Rząd otworzył przejścia w Terespolu i Kukurykach dla ruchu osobowego i towarowego, zachowując zamknięcie czterech innych punktów ze względu na „zagrożenia hybrydowe” i presję migracyjną. Premier Donald Tusk uzasadnił decyzję względami gospodarczymi oraz zmniejszeniem agresywności Rosji i Białorusi, zastrzegając możliwość ponownego zamknięcia granicy w przypadku eskalacji napięć. W tekście nie ma ani jednego odniesienia do moralnych lub religijnych aspektów decyzji wpływających na życie tysięcy obywateli.
Polityka jako narzędzie utylitaryzmu: gospodarka ponad porządkiem moralnym
Rządowa decyzja, przedstawiona jako „środek zapobiegawczy spełniający swoje zadanie”, opiera się na rachunku strat i zysków, gdzie interesy PKP Cargo i przewoźników ciężarowych zyskały pierwszeństwo przed bezpieczeństwem moralnym narodu. Premier Tusk otwarcie przyznał, że kluczowym argumentem były straty ekonomiczne wynikające z paraliżu transportu kolejowego, zwłaszcza w kontekście Nowego Jedwabnego Szlaku. Brakuje tu jednak fundamentalnej katolickiej zasady: Salus populi suprema lex (Dobro ludu najwyższym prawem) – gdzie „dobro” rozumiane jest jako stan łaski uświęcającej, ochrona przed demoralizacją i zachowanie cywilizacji chrześcijańskiej. Pius XI w encyklice Quas primas przypominał:
„Państwa nie mogą się obejść bez posłuszeństwa wobec Chrystusa – Króla, gdyż jak jednostki, tak i państwa obowiązane są uznać panowanie Chrystusa Pana”
Tymczasem decydenci traktują granicę jak zawór hydrauliczny – otwierany lub zamykany w zależności od bieżącej koniunktury, bez refleksji nad duchowymi konsekwencjami masowej migracji czy infiltracji antychrześcijańskich ideologii.
Milczenie o prawie Bożym: symptomatyczny przejaw apostazji państwa
Artykuł utrwala niebezpieczną iluzję, że bezpieczeństwo narodowe można ograniczyć do fizycznej ochrony granic. Minister Marcin Kierwiński deklaruje, że decyzje zapadną dopiero przy „stuprocentowej pewności, że Polsce nie grozi żadne niebezpieczeństwo”, ale pomija całkowicie niebezpieczeństwo duchowe płynące z otwarcia na wpływy reżimów jawnie zwalczających Kościół. Władze Białorusi od lat prześladują katolików – likwidują kościoły, więżą kapłanów (jak Andrzeja Poczobuta), zakazują języka polskiego w liturgii. A jednak w żadnym miejscu dokumentu nie pojawia się pytanie: Jak pogodzić współpracę gospodarczą z reżimem prześladującym wiernych Chrystusa? Quas primas nie pozostawia wątpliwości:
„Królestwo Chrystusowe obejmuje wszystkich ludzi, czy to jednostki, czy rodziny, czy państwa, ponieważ ludzie w społeczeństwach zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”
Tymczasem świecki język dokumentu redukuje relacje międzynarodowe do gry sił, gdzie brakuje miejsca na kategorię grzechu narodów czy obowiązku obrony wiary.
Teologia zamkniętej granicy: czy państwo może być neutralne wobec zła?
Przywrócenie ruchu na granicy odbywa się pod hasłem „zmniejszenia agresywności sąsiadów”, co jest klasycznym przykładem naiwnego optymizmu, potępionego już przez Piusa IX w Syllabusie błędów (1864). Błąd 62 potępia doktrynę, że „zasadą polityki państwowej powinna być całkowita nieingerencja w sprawy innych narodów”. Tymczasem reżim Łukaszenki nie tylko organizuje pseudo-manewry militarne z Rosją, ale systemowo niszczy ślady katolicyzmu na Białorusi – w 2023 r. zlikwidowano 108 parafii, a w Grodnie zburzono zabytkowy kościół. W tej sytuacji przywrócenie ruchu towarowego przypomina handel z Niniwą w przededniu jej zagłady. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępił błąd 63:
„Można bez sprzeczności głosić, że żaden rozdział Pisma Świętego (…) nie zawiera nauki w pełni zgodnej z nauką Kościoła”
– dziś obserwujemy jego polityczną mutację: można prowadzić politykę sprzeczną z prawem Bożym, jeśli służy doraźnym korzyściom.
Granice królestwa Chrystusowego a granice państwowe: zapomniana teologia narodu
Najjaskrawszą herezją tekstu jest milczące założenie, że naród to zlepek interesów ekonomicznych i militarnych, a nie wspólnota powołana do oddawania czci Bogu. Brakuje tu jakiegokolwiek odniesienia do narodowego charakteru Polski jako przedmurza chrześcijaństwa – idei obecnej od czasów Soboru Trydenckiego, a dziś zastąpionej pustym frazesem o „bezpieczeństwie hybrydowym”. Gdy w 1683 r. Jan III Sobieski szedł pod Wiedeń, nie liczył strat w handlu z Turkami, lecz bronił Krzyża. Gdy w 1920 r. Polacy zatrzymali bolszewików, nie pytali o opinie przewoźników. Dziś polskie władze – jak Piłat umywający ręce – uchylają się od odpowiedzialności za los białoruskich katolików, zasłaniając się „presją migracyjną”. Tymczasem Pius XI nauczał w Quas primas:
„Jeśliby władcy i prawowici przełożeni mieli przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, to sprawiedliwie i święcie używaliby swej władzy, zważając na dobro ogółu i godność ludzką podwładnych”
Niestety, współczesna polityka graniczna to modelowy przykład relatywizmu potępionego w Syllabusie (błąd 56-60), gdzie moralność sprowadza się do „akumulacji dóbr” i „materialnego faktu”.
Zwiastun apostazji: gdy państwo wyrzeka się swego chrześcijańskiego DNA
Częściowe otwarcie granic z Białorusią to nie tylko decyzja administracyjna – to symboliczny akt zerwania z chrześcijańską tożsamością Polski. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili (błąd 22):
„Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia”
W praktyce oznacza to, że polskie elity traktują katolicyzm jako folklor, a nie fundament prawa. Gdy w 1655 r. Szwedzi atakowali Rzeczpospolitą, prymas Jan Lipski nakładał klątwy na kolaborantów. Dziś żaden hierarcha nie upomni się nawet o prawo do katolickiej edukacji, tolerując demontaż resztek cywilizacji łacińskiej. Artykuł Gościa Niedzielnego, pisma deklarującego się jako katolickie, utrwala ten stan, całkowicie pomijając perspektywę nadprzyrodzoną. Nie pada ani jedno wezwanie do modlitwy, pokuty czy zawierzenia opatrzności Bożej – tylko suchy opis technokratycznych decyzji. Quas primas przypomina zaś:
„Królestwo Chrystusowe nowym jakimś zdało się zabłysnąć światem wówczas, gdyśmy Świętych zaliczyli w poczet Świętych. Gdy płomienie wzajemnej nienawiści gubią ludzi, Kościół rodzi nowe zastępy wiernych Chrystusowi”
Gdzie są dziś ci wierni? Ich milczenie jest przyzwoleniem na apostazję.
Za artykułem:
Ruch na przejściach granicznych z Białorusią został częściowo przywrócony (gosc.pl)
Data artykułu: 25.09.2025
