Portal Opoka informuje o premierze filmu dokumentalnego „Beczka. Bierzemy odpowiedzialność”, który ma trafić do kin 10 października 2025. Produkcja reklamowana jest jako opowieść o „jednym z największych i najbardziej znanych duszpasterstw akademickich w Polsce”, działającym od ponad 60 lat przy krakowskim klasztorze dominikanów. Film przedstawia historię środowiska rzekomo zainicjowanego przez Karola Wojtyłę, z udziałem postaci takich jak o. Joachim Badeni OP, o. Jan Andrzej Kłoczowski OP czy Aleksandra Maciejewska z zespołu Niemagotu. Reżyser Błażej Hadro przekonuje, że dzieło stanowi „inspirujący głos o sile wspólnoty” i ma zachęcać młodych do zaangażowania w „życie Kościoła”. Już sama retoryka promocyjna zdradza głęboką sprzeczność z katolicką eklezjologią, redukującą nadprzyrodzone posłannictwo Kościoła do socjologicznego fenomenu „wspólnoty zaangażowanej”.
Dominikańska „Beczka” jako laboratorium nowej religii
Przedstawienie działalności „Beczki” jako kontynuacji tradycyjnego duszpasterstwa to historyczne fałszerstwo. Dominikanie krakowscy od dziesięcioleci stanowią awangardę modernistycznej destrukcji, co potwierdzają ich własne publikacje i praktyki liturgiczne. Wspomniany o. Jan Andrzej Kłoczowski otwarcie głosił tezy sprzeczne z nauczaniem św. Tomasza z Akwinu, promując „teologię narracyjną” i relatywizując pojęcie obiektywnej prawdy. Jego działalność akademicka skupiała się na adaptacji filozofii egzystencjalnej i fenomenologii – narzędzi klasycznie wykorzystywanych przez modernizm do podważania dogmatów.
Ojciec Joachim Badeni, przedstawiany jako charyzmatyczny duszpasterz, w rzeczywistości propagował synkretyzm religijny i praktyki medytacyjne zaczerpnięte z religii Wschodu. Jego słynne „rekolekcje z jogą” stanowiły jawne pogwałcenie kanonu 1258 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, zakazującego katolikom uczestnictwa w obrzędach niekatolickich. Tymczasem dokument przedstawia te postacie jako wzorce do naśladowania, co dowodzi całkowitego zerwania z zasadą non nova sed nove (nie nowe rzeczy, ale w nowy sposób) – zastępując depozyt wiary pseudoduchowością.
Jan Paweł II jako ideologiczny patron modernizmu
Kardynał Wojtyła faktycznie wspierał środowisko „Beczki”, co potwierdza jego modernistyczne inklinacje już jako metropolity krakowskiego. Jego listy pasterskie z lat 60. pełne są dwuznaczności w kwestiach takich jak ekumenizm czy wolność religijna, co później zaowocowało rewolucją soborową. Powoływanie się na rzekome błogosławieństwo Wojtyły dla „Beczki” („Niech Beczka nie pęka!”) należy rozumieć jako legitymizację procesu stopniowego zastępowania katolickiej duchowości psychologizującym aktywizmem.
Filmowy fragment z udziałem Aleksandry Maciejewskiej, twórczyni „hymnu” Światowych Dni Młodzieży w 2016 roku, obnaża prawdziwy charakter tego środowiska. Utwór „Błogosławieni miłosierni” to typowy produkt posoborowego synkretyzmu, gdzie mysterium tremendum (tajemnica wzbudzająca drżenie) zastąpiono sentymentalnym humanitaryzmem. Nic dziwnego, że reżyser Hadro podkreśla uniwersalność przesłania – w rzeczywistości bowiem „Beczka” od dawna funkcjonuje jako laboratorium „Kościoła otwartego”, gdzie katolicyzm miesza się z elementami New Age i świeckiego aktywizmu.
Mit „odpowiedzialności” bez doktryny
Kluczowe hasło filmu – „bierzemy odpowiedzialność” – stanowi przykład semantycznego przewrotu charakterystycznego dla posoborowej nowomowy. W tradycyjnej teologii katolickiej responsabilitas (odpowiedzialność) zakłada przede wszystkim wierność depozytowi wiary i posłuszeństwo Magisterium. Tymczasem dokument promuje model „odpowiedzialności” rozumianej jako samostanowienie i społeczny aktywizm oderwany od nadprzyrodzonego celu Kościoła.
Brak w filmie jakichkolwiek odniesień do kluczowych elementów życia duchowego: stanu łaski uświęcającej, obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej w niedziele i święta nakazane, konieczności spowiedzi św. czy praktyk pokutnych. Zamiast tego reklamuje się „wspólnotę”, „dialog” i „zaangażowanie” – puste hasła służące budowaniu wrażenia aktywności przy jednoczesnym wyprzedaniu wiary. Jak trafnie zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi, moderniści „czynią z wiary świadomość religijną wyłaniającą się z ukrytych głębin podmiotu” (§7), co doskonale widać w prezentowanej narracji.
Przemilczane zgorszenia i herezje
Dokument pomija cały szereg gorszących epizodów związanych z „Beczką”, takich jak organizowanie wykładów z okultystami, promowanie gender studies czy współpraca z organizacjami proaborcyjnymi pod płaszczykiem „dialogu”. W środowisku tym od lat funkcjonuje nieformalna „linia rozwojowa” od katolicyzmu do jawnych herezji – wystarczy prześledzić losy absolwentów, którzy kończą jako aktywiści LGBT lub zwolennicy komunistycznych utopii.
Błędem jest także przedstawianie dominikanów jako kontynuatorów tradycji św. Dominika. W rzeczywistości zakon ten podlegał szczególnie brutalnej modernizacji po Vaticanum II, czego symbolem stała się likwidacja habitu, wprowadzenie „mszy twarzą do ludu” i odrzucenie tomizmu na rzecz egzystencjalizmu. „Beczka” stanowiła ważne ogniwo w tym procesie destrukcji, czego film oczywiście nie ujawnia.
Teologia zastąpiona terapią
Najgroźniejszym aspektem promocji „Beczki” jest przesłanie, że Kościół ma być przede wszystkim przestrzenią samorealizacji i psychologicznego wsparcia. Hasło „młodym ludziom należy stworzyć odpowiednie warunki i przestrzeń do działania” (reżyser Hadro) to klasyczne wyrażenie naturalizmu teologicznego potępionego przez Piusa IX w Syllabusie (pkt 58). W myśl tej logiki łaska uświęcająca zostaje zastąpiona „rozwijaniem potencjału”, a zbawienie – społecznym aktywizmem.
Film całkowicie ignoruje nauczanie Piusa XI z encykliki Quas Primas, gdzie papież jednoznacznie stwierdza: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII – panowanie Jego mianowicie nie rozciąga się tylko na same narody katolickie […] lecz panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem dokument promuje model „Kościoła-dialogującego”, który wyrzeka się swego królewskiego mandatu.
Podsumowując, „Beczka. Bierzemy odpowiedzialność” to nie niewinny dokument historyczny, lecz narzędzie indoktrynacji młodych w duchu posoborowego modernizmu. Zamiast ukazywać prawdziwe oblicze tego środowiska – jako laboratorium antykatolickich eksperymentów – film kreuje iluzję „autentycznego zaangażowania”, będącego w istocie drogą do apostazji. Wierni powinni pamiętać słowa Chrystusa: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (Mt 7,15).
Za artykułem:
„Beczka. Bierzemy odpowiedzialność”. W kinach od 10 października (opoka.org.pl)
Data artykułu: 25.09.2025
