Portal LifeSiteNews (25 września 2025) informuje o nominacji „biskupa” Jamesa F. Checchio na koadiutora archidiecezji Nowego Orleanu przez „papieża” Leona XIV. Checchio, dotychczasowy ordynariusz Metuchen w New Jersey, ma objąć stanowisko po przejściu na emeryturę obecnego arcybiskupa Gregory’ego Aymonda. Wyróżniają go powiązania z dysgracyjnym kardynałem Theodore’em McCarrickiem, poparcie dla kontrowersyjnego „księdza” Jamesa Martina oraz tolerowanie prohomoseksualnych grup duszpasterskich.
Korzenie skandalu: Protegowany McCarricka
Checchio, wyświęcony na „kapłana” w 1992 roku, szybko awansował w strukturach posoborowych dzięki protekcji masonerii kościelnej. Jego bliskie relacje z McCarrickiem – jednym z największych skandalistów seksualnych w historii sekty posoborowej – budzą szczególną odrazę. Podczas gdy w 2013 roku, gdy wokół McCarricka narastały oskarżenia o molestowanie seminarzystów, Checchio jako rektor Papieskiego Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie nie tylko nie usunął go z uczelni, lecz udostępnił mu miejsce pobytu podczas konklawe. To klasyczny przykład circulus vitiosus (błędnego koła) neokościoła: wzajemna ochrona degeneratów w sutannach.
„Bp. Checchio był protegowanym McCarricka. W 2016 roku podczas jego sakry „biskupiej” McCarrick zajmował miejsce honorowe” – przypomina Instytut Lepanto.
Co więcej, Checchio jako ordynariusz Metuchen ukrywał przed wiernymi informacje o finansowych rozliczeniach nadużyć seksualnych McCarricka. Dwie ugody z ofiarami (2005-2007) na łączną kwotę 180 000 dolarów nigdy nie zostały ujawnione przez niego ani przez „kardynała” Josepha Tobina z Newark. Milczenie o zbrodniach przeciwko szóstemu i dziewiątemu przykazaniu to standardowa praktyka hierarchów posoborowych – wystarczy przypomnieć słowa Piusa XI: „Kościół nie może tolerować w swym łonie tych, którzy depczą święte prawa moralne” (Encyklika Divini Redemptoris).
Sojusz z antykatolickim lobby LGBT
Checchio otwarcie wspiera heretyckie nurty dążące do normalizacji grzechu sodomii. W 2018 roku zaprosił do swojej diecezji „księdza” Jamesa Martina – guru progresistów, który pod płaszczykiem „towarzyszenia” promuje akceptację dewiacji. Spotkanie w rezydencji „biskupiej” i późniejsze wystąpienie Martina były de facto błogosławieństwem dla rewolucji moralnej.
W diecezji Metuchen Checchio pozwolił na działalność grupy „In God’s Image” („Na obraz Boga”) przy kościele Sacred Heart w South Plainfield. Choć formalnie deklaruje ona lojalność wobec „nauczania Kościoła”, w praktyce jest narzędziem propagandy homoseksualnej. Rainbowowe logo i zaangażowanie aktywistów „małżeństw” jednopłciowych (jak David Harvie) obnażają prawdziwy cel tej pseudoduszpasterskiej inicjatywy.
„Grupa «In God’s Image» jest wspólnotą katolickich gejów, lesbijek, osób biseksualnych, transpłciowych i poszukujących” – głosi opis na stronie diecezji, usunięty dopiero po interwencji mediów tradycyjnych.
Taka „pastoralna wrażliwość” to jawne pogwałcenie niezmiennego nauczania Kościoła. Już w 1907 roku Święte Oficjum potępiło tezę, jakoby „dogmaty miały ewoluować wraz z postępem świadomości” (Lamentabili sane exitu, punkt 64). Tymczasem Checchio, niczym modernista z czasów Piusa X, „przekształca Kościół w instytucję humanitarną, zamiast nadprzyrodzoną” (Encyklika Pascendi).
Schizofrenia liturgiczna: Tłumić czy udawać szacunek dla Tradycji?
W kwestii liturgii Checchio stosuje taktykę „dwóch twarzy”. W 2022 roku bez wyjaśnień zlikwidował Mszę trydencką w kościele Corpus Christi, wykonując tym samym zalecenia motu proprio Traditionis custodes bergoglio. Jednocześnie w marcu 2025 roku osobiście celebrował „tradycyjną” Mszę w Sanktuarium Błogosławionego Sakramentu w Raritan. To typowy manewr neo modernistów: symboliczne gesty wobec tradycjonalistów przy równoczesnym niszczeniu rzeczywistych ośrodków wierności.
Papież św. Pius X ostrzegał: „Moderniści ukrywają się za pozorami pobożności, by tym skuteczniej niszczyć ducha katolickiego” (Encyklika Pascendi). Checchio, jako skarbnik Konferencji „Biskupów” USA (USCCB), doskonale wpisuje się w ten schemat. Jego nominacja do Nowego Orleanu – archidiecezji pogrążonej w skandalu nadużyć z ugodą 230 milionów dolarów – to kolejny dowód, że posoborowie nie zamierza oczyszczać się z grzechów, lecz jedynie zarządzać ich konsekwencjami.
Teologiczny werdykt: Apostazja w purpurze
Nominacja Checchio to nie tylko osobista porażka moralna, ale objaw głębszej choroby całej struktury posoborowej. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas, „królestwo Chrystusa nie jest z tego świata”, a każda próba dostosowania Kościoła do „ducha czasu” kończy się zdradą Ewangelii. Tymczasem Checchio:
- Promuje herezję relatywizmu moralnego (poparcie dla Martina i grup LGBT)
- Ukrywa przestępstwa przeciwko czystości (afera McCarricka)
- Uczestniczy w niszczeniu świętej liturgii (zniesienie Mszy trydenckiej)
W świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku (kanon 2314) osoby popierające herezję podlegają ekskomunice latae sententiae. Tym bardziej dotyczy to „biskupa”, który – jak Checchio – „publicznie sprzyja błędnowiercom” (kanon 2316).
Katolików w Nowym Orleanie czeka próba wierności. Zamiast ulegać iluzji „reformy wewnątrz systemu”, powinni pamiętać słowa św. Pawła: „Nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, lecz raczej piętnujcie je” (Ef 5,11). Jedyna droga odnowy wiedzie przez powrót do niezmiennej doktryny, tradycyjnej liturgii i autentycznego Magisterium – nie zaś przez kolejnych „nominatów” z rąk antypapieży.
Za artykułem:
Pope Leo appoints bishop linked to McCarrick, Fr. James Martin to New Orleans archdiocese (lifesitenews.com)
Data artykułu: 25.09.2025
