Portal eKAI (23 września 2025) relacjonuje działania „księdza” Javiera Cajusola Villegasa, który fizycznie buduje kościół w ubogiej dzielnicy Chiclayo – dawnej diecezji „papieża” Leona XIV. Artykuł gloryfikuje „heroiczną” pracę rękami jako kontynuację tradycji hiszpańskich misjonarzy, podkreśla finansowanie przez niemiecką organizację Adveniat i amerykańską fundację oraz wspomina o potencjalnym spotkaniu z uzurpatorem watykańskim. Ta naturalistyczna narracja demaskuje całkowite zerwanie posoborowia z nadprzyrodzonym wymiarem kapłaństwa.
Redukcja kapłaństwa do pracy fizycznej
„w seminarium […] wyjaśniał […] że gdy Hiszpanie przybyli do Ameryk, przyprowadzili ze sobą kapłanów, którzy byli również architektami i inżynierami i że to oni sami budowali kościoły”
Paradoksalnie, sam artykuł obnaża całkowite niezrozumienie istoty kapłaństwa. *Ministerium sacerdotale* (urząd kapłański) definiowane jest przez niepodzielną służbę składania Ofiary i udzielania sakramentów, a nie przez aktywność społeczną czy rzemieślniczą. Św. Pius X w Haerent animo (1908) podkreślał, że kapłan winien być „oddany wyłącznie rzeczom Bożym”, gdyż jego funkcja ma charakter essentaliter supernaturalis (zasadniczo nadprzyrodzony). Tymczasem protagonista otwarcie przyznaje:
„To trudna druga praca: murarza, która wymaga siły i zręczności; oraz troska o wiernych”
Ta heretycka równoległość między posługą duchową a pracą fizyczną stanowi jawną negację dogmatu o niezatartym charakterze sakramentu kapłaństwa. Jak przypomina Sobór Trydencki (Sesja XXIII, kan. 4): „Jeśliby ktoś twierdził, że przez święcenia nie jest udzielany Duch Święty i że próżno mówią biskupi: Przyjmij Ducha Świętego […] niech będzie wyklęty”.
Materializm sakralny jako zasłona dymna
Koncentracja na aspekcie materialnym budowy przy całkowitym pominięciu doktrynalnej poprawności przyszłej świątyni odsłania typowo modernistyczne podejście:
„potrzebna będzie podobna kwota na wykończenie kościoła, w tym ołtarz, figury, ławki, sprzęt nagłaśniający i inne przedmioty”
Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Zgodności ołtarza z wymogami Rubricarum Instructum (1960) dotyczącego orientacji
- Zapewnieniu tabernakulum zgodnego z normami Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1268)
- Gwarancji, że nie będzie się tam sprawować „mszy” posoborowej z jej antyofiarną teologią
To milczenie jest wymowne – nowy kościół stanie się jedynie architektoniczną imitacją, służącą celebracji neomodernistycznych rytuałów. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo […], społeczeństwo ludzkie musiało być wstrząśnięte, gdyż brakło mu stałej i silnej podstawy”.
Leon XIV i pseudosukcesja apostolska
Artykuł wspomina:
„północnej peruwiańskiej diecezji, gdzie papież Leon XIV był biskupem”
Nie sposób nie zauważyć, że Robert Prevost („Leon XIV”) jako „biskup” Chiclayo w latach 2015-2023 działał w całkowitej niezgodności z Tradycją. Jego rzekome „święcenia” pochodzą od apostaty Bergoglio, który sam otrzymał nieważne święcenia w nowym rycie z 1968 roku. Jak uczy papież Pius XII w Sacramentum Ordinis, ważność święceń wymaga m.in.:
- Materii właściwej (nałożenie rąk)
- Formy trydenckiej („Przyjmij władzę składania ofiary…” dla prezbiteratu)
- Intencji czynienia tego, co czyni Kościół
Nowy ryt „święceń” z 1968 r. narusza wszystkie te elementy, co czyni „sakramenty” w strukturach posoborowych całkowicie nieważnymi. Dlatego wszelkie działania Prevosta i jego „duchownych” mają charakter czysto świeckiej organizacji pozorującej katolicyzm.
Finansowanie globalistyczne i utrata autonomii
Przyznanie się do finansowania przez niemiecką organizację Adveniat i „amerykańską fundację” odsłania kolejną sprzeczność. Pius XI w Divini Redemptoris ostrzegał:
„Kościół nie może polegać na pomocy tych, którzy chętnie przyczyniają się do jego zniszczenia”
Tymczasem Adveniat od lat finansuje projekty promujące:
- Neomodernistyczną teologię wyzwolenia
- Ekumeniczne synkretyzmy
- Agendę genderową pod płaszczykiem „pomocy społecznej”
Jak zauważył abp Marcel Lefebvre w 1983 r.: „Przyjmowanie pieniędzy od modernistów to jak branie 30 srebrników za zdradę Krzyża”. Autentyczny Kościół zawsze opierał się na dobrowolnych ofiarach wiernych, nie zaś na grantach od podejrzanych podmiotów.
Duchowa pustka pod płaszczykiem działalności
Najbardziej szokujące jest milczenie w sprawie stanu łaski mieszkańców dzielnicy opisywanej jako miejsce:
„dużo zabójstw na zlecenie, rabunków, a nawet niektórzy skorumpowani policjanci, którzy się z nimi zmawiają”
Zamiast wezwania do nawrócenia, pokuty i modlitwy wynagradzającej, proponuje się tu czysto naturalistyczne rozwiązanie w postaci budowy materialnej struktury. Tymczasem św. Jan Vianney nauczał: „Gdyby kapłani zdawali sobie sprawę z ogromu swego obowiązku, umarliby ze strachu. Gdyby aniołowie mogli zazdrościć, zazdrościliby kapłanom ich potęgi przebaczania grzechów”.
Prawdziwe kapłaństwo nie „admonuje” przestępców jak urzędnik, ale ofiaruje Mszę św. w ich intencji, nawołuje do spowiedzi i zadośćuczynienia. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Spowiedzi wśród miejscowej ludności
- Częstotliwości Komunii św.
- Kultu Najświętszego Serca Jezusa
- Nabożeństw wynagradzających
demaskuje całkowitą duchową pustkę tej inicjatywy. Jak trafnie zauważył Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści […] redukują wszystko do czystego naturalizmu. Tym sposobem katolicyzm nie różni się od jakiejkolwiek religii naturalnej”.
Konsekwencje praktyczne dla wiernych
Katolik świadomy swej wiary musi odrzucić tę farsę jako:
- Sakrilegium – uczestnictwo w „mszach” sprawowanych przez nieważnie „wyświęconych” jest świętokradztwem
- Uczestnictwo w budowie synagogi szatana – struktura służyć będzie propagowaniu herezji posoborowych
- Wspieranie globalistycznej agendy – finansowanie przez Adveniat wiąże się z promocją antykatolickich ideologii
Jak przypomina kanon 1258 Kodeksu z 1917: „Nie wolno katolikom w jakikolwiek sposób świadomie i dobrowolnie pomagać w sprawowaniu akcji kultu niekatolickiego”.
Jedyna słuszna droga
Prawdziwie katolicka odpowiedź na sytuację w Chiclayo powinna obejmować:
- Organizację tajnych struktur Kościoła podziemnego z kapłanami w łączności z tradycyjną sukcesją apostolską
- Sprawowanie Najświętszej Ofiary w katakumbach lub prywatnych domach
- Katechizację wiernych w doktrynie przedsoborowej
- Odnowienie kultu Serca Jezusowego i Niepokalanego Serca Marji jako remedium na zbrodnie
Jak uczył św. Paweł: „Nie możecie pić z kielicha Pana i z kielicha demonów; nie możecie zasiadać przy stole Pana i przy stole demonów” (1 Kor 10,21). Budowanie materialnych struktur na ruinach wiary to nie heroizm, lecz kolejny krok w apostazji posoborowego establishmentu.
Za artykułem:
Priest builds church with his own hands in Chiclayo, Peru, Pope Leo XIV’s former diocese (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 23.09.2025
