Teatr „narodowy” jako antykatolicka platforma ideologiczna
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) przedstawia program Narodowego Starego Teatru jako przestrzeń „wspólnoty”, „demokracji” i „różnorodności”, gloryfikując spektakle poruszające tematykę „krytycznej lekcji demokracji”, „polskich zapędów kolonialnych” czy „radykalnej lekcji wolności”. W artykule pominięto całkowicie katolicką tożsamość narodu polskiego, zastępując ją świecką idolatrią „społecznych więzi” i „samostanowienia”.
Redukcja sacrum do świeckiego aktywizmu
Artykuł konsekwentnie przemilcza fundamenty cywilizacji chrześcijańskiej, w której teatr – od średniowiecznych misteriów po dramaty romantyczne – służył jako narzędzie ewangelizacji i umacniania wiary. Tymczasem Narodowy Stary Teatr proklamuje się jako „platforma współczesności i zaangażowania”, co w praktyce oznacza promocję:
- Relatywizmu moralnego („Seks, hajs i głód” Luk Percevala, adaptacja Zoli – pisarza potępionego przez Leona XIII w Au milieu des sollicitudes za propagandę materializmu);
- Rewolucji obyczajowej („Nieustraszona miłość Eve Adams” – gloryfikacja dewiacji potępionych w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 2359);
- Anarchii duchowej („Hamlet. Adopcja” Demirskiego – próba dekonstrukcji ojcostwa, sprzeczna z encykliką Piusa XI Casti connubii).
Wymowny jest dobór „autorytetów”: Katarzyna Kozyra (twórczyni skandalicznych aktów publicznych), Hubert Selby Jr. (autor „Requiem dla snu” – apoteozy degeneracji), czy drag queen – środowiska jawnie bluźniercze, które kard. Giuseppe Siri określał jako „profanację imago Dei w człowieku”.
Fałszywa koncepcja „narodowości”
Termin „narodowy” zostaje tu zawłaszczony dla celów ideologicznych, co Pius XI w encyklice Quas primas (1925) potępił jako „usunięcie Jezusa Chrystusa i Jego najświętszego prawa ze życia publicznego”. W miejsce katolickiej idei narodu jako corpus Christi mysticum proponuje się:
„Polskość, która nieustannie pozostaje w ruchu” (spektakl „Straszny dwór”)
– czyli tożsamość pozbawioną trwałych zasad, poddaną rewolucyjnej dialektyce. To jawna herezja modernizmu potępiona w dekrecie Lamentabili (1907, pkt 59): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem”.
Demontaż rodziny i porządku naturalnego
„Sceny z życia małżeńskiego” Bergmana (reż. Katarzyna Minkowska) oraz „Genialna przyjaciółka” Ferrante (reż. Ewelina Marciniak) eksponują rozpad małżeństwa i emocjonalny chaos, ignorując katolicką naukę o nierozerwalności sakramentu. Brak tu śladu encykliki Piusa XI Casti connubii, która podkreśla:
„Małżeńskie przymierze ma z natury swej tę właściwość, że jest skierowane ku zrodzeniu i wychowaniu potomstwa”.
Tymczasem „Bankructwo małego Dżeka” Korczaka (reż. Maciej Podstawny) wprowadza dzieci w świat „ekonomii” oderwanej od etyki – co przeczy zasadom wychowania katolickiego sformułowanym w encyklice Pius XI Divini illius Magistri.
Ideologiczne zaplecze: modernizm i rewolucja kulturowa
Kuriozalne są próby przedstawienia teatru jako „archiwum pamięci” („Schron przeciwczasowy”), podczas gdy:
- Wykreślono z repertuaru klasykę katolicką (Wyspiański, Krasiński, Słowacki);
- Promuje się twórców otwarcie wrogich Kościołowi (Julian Hetzel – autor spektakli atakujących katolicką moralność);
- „MICET” – muzeum teatralne – czci „legendy” sceny posoborowej, milcząc o artystach wiernych Tradycji.
Program rezydencji „Rok 2081. Teksty dla teatru przyszłości” to jawna realizacja modernistycznej zasady z Syllabusa błędów Piusa IX (1864, pkt 80): „Rzymski papież może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją”.
Katastrofa duchowa pod płaszczykiem „wspólnoty”
Gdy artykuł deklaruje: „Narodowy Stary Teatr to miejsce, w którym jesteś u siebie”, należy zapytać: czy katolik może czuć się „u siebie” w instytucji, która:
- Promuje sztukę sprzeczną z Dekalogiem;
- Zaprasza twórców głoszących idee potępione przez Magisterium;
- Przemilcza dziedzictwo Polonia semper fidelis?
Odpowiedź daje Księga Psalmów: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną” (Ps 81,10). Teatr ten, zamiast służyć Bogu i Ojczyźnie, stał się świątynią laicyzmu – co Pius X w encyklice Pascendi nazwał „ateizmem praktycznym”.
Za artykułem:
Narodowy Stary Teatr w Krakowie: miejsce, w którym jesteś u siebie (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 23.09.2025
