Synkretyzm religijny pod płaszczykiem „tajwańskiej ikonografii biblijnej”
Portal Catholic News Agency relacjonuje wystawę prac tajwańskiego artysty Hsieh Sheng-Mina w Pontifical Urbaniana University w Rzymie, zorganizowaną przez „ambasadę Republiki Chińskiej (Tajwanu) przy Stolicy Apostolskiej”. Ekspozycja prezentuje około 30 dzieł łączących sceny biblijne z elementami chińskiej mitologii i tradycyjnego drzeworytu. Wśród gości wernisażu wymieniono kardynała Silvano Maria Tomasiego – delegata „Souverena Militära Ordina di Malta” – oraz innych „urzędników watykańskich”. Artykuł podkreśla rzekomą „integrację zachodniej religii z tajwańskimi tradycjami” poprzez zastąpienie Ośmiu Błogosławieństw postaciami taoistycznych Ośmiu Nieśmiertelnych oraz umieszczaniem chińskich znaków w obrębie przedstawień sakralnych.
Bałwochwalcza amalgamacja doktryny z pogaństwem
„Przekształciliśmy Ośmiu Nieśmiertelnych wschodniej mitologii w osiem postaci Błogosławieństw” – chwali się Hsieh Sheng-Min. Taka praktyka stanowi jawne pogwałcenie pierwszego przykazania Dekalogu oraz potępionych przez Piusa XI w Quas Primas prób relatywizacji królewskiej władzy Chrystusa nad narodami. „Nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12) – przypominał papież, podkreślając, że „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi”, lecz nie poprzez synkretyzm, lecz poddanie prawdzie objawionej.
„Wschód również przywiązuje wielką wagę do błogosławieństw. Dlatego przekształciliśmy Ośmiu Nieśmiertelnych wschodniej mitologii – ośmiu boskich istot – w osiem postaci Błogosławieństw. To naprawdę reprezentuje wyraźnie chińskie podejście do duchowej interpretacji”
Zastępowanie postaci z Kazania na Górze bóstwami taoistycznymi to nie „duchowa interpretacja”, lecz kwintesencja modernistycznej herezji potępionej w Sylabusie Piusa IX (pkt 15-18) i dekrecie Lamentabili sane św. Piusa X (pkt 21, 58). Jak zauważył papież Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, stało się, iż zburzone zostały fundamenty pod władzą”. Wystawa promuje dokładnie ten proces – zastępowanie lex divina lex culturalis.
Ewangelizacja czy kapitulacja? Fałszywa analogia do metody Ricciego
Artysta próbuje legitymizować swój synkretyzm, odwołując się do rzekomej kontynuacji metody Matteo Ricciego: „Kościół mógłby szerzyć się szerzej […] w ten sam sposób na Tajwanie używam tajwańskich elementów”. To nadużycie historyczne. Misjonarze jezuiccy stosowali akomodację kulturową w zakresie ubioru czy języka, nigdy zaś nie godzili się na inkorporację elementów pogańskiej mitologii do doktryny. Jak przypomniał św. Pius X w Lamentabili sane (pkt 58): „rectitudo moralis polega na gromadzeniu bogactw” – co doskonale opisuje komercjalizację wiary poprzez „dostosowanie” do lokalnych wierzeń.
Grafika sakralna czy dewocjonalny kicz?
„Wersety biblijne są wpisane bezpośrednio w dzieło sztuki w chińskich znakach” – wyjaśnia Hsieh. Ta praktyka narusza podstawową zasadę sztuki sakralnej, której celem jest elevatio mentis ad Deum (uniesienie umysłu ku Bogu), a nie redukcja Pisma Świętego do elementu dekoracyjnego. W pracy przedstawiającej Matkę Bożą otoczoną tajemnicami różańcowymi brak jakichkolwiek atrybutów teologicznie wiążących – postać przypomina raczej buddyjską Kuan Yin niż Reginam Caeli.
Polityczna instrumentalizacja sacrum
Organizacja wystawy przez „ambasadę Tajwanu” w przededniu Roku Jubileuszowego 2025 stanowi ewidentną próbę wykorzystania instytucji kościelnych do legitymizacji nieuznawanego przez społeczność międzynarodową reżimu. Jak zauważył Pius XI w Quas Primas: „królestwo Chrystusa przeciwstawia się jedynie królestwu szatana”, nie zaś służy jako płaszczyzna dla świeckich ambicji geopolitycznych. Obecność kardynała Tomasiego – postaci głęboko uwikłanej w posoborową destrukcję – tylko potwierdza całkowite zerwanie struktury zwanej „Stolicą Apostolską” z misją depositum fidei custodire (strzeżenia depozytu wiary).
Technologia jako narzędzie desakralizacji
Hsieh przyznaje, że jego „tradycyjne” dzieła powstają poprzez „cyfrowe składanie i powiększanie obrazów”. To kolejny przejaw modernistycznej redukcji sacrum do produktu masowej konsumpcji – dokładnie jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane (pkt 57), potępiając tych, którzy „naukę katolicyzmu uważają za wrogą dobru społeczeństwa”. Sztuka sakralna wymaga disciplina arcani (dyscypliny tajemnicy), a nie demokratycznej dostępności.
Podsumowanie: Nowa Wieża Babel
Prezentowane dzieła to nie „forma modlitwy”, jak twierdzi artysta, lecz materializacja modernistycznej herezji zdefiniowanej w encyklice Pascendi św. Piusa X: „Religia nie jest zewnętrzną formą, lecz wewnętrznym odczuciem”. Wystawa stanowi kolejny dowód na całkowite porzucenie przez struktury posoborowe funkcji custos veritatis (strażnika prawdy). Jak konstatował Pius XI: „Zbrodnia odstępstwa od Chrystusa wydała gorzkie owoce – nasienie niezgody wszędzie porozsiewane”. Dopóki sztuka sakralna będzie traktowana jako nośnik relatywizmu, a nie via pulchritudinis (droga piękna) ku Bogu – dopóty „Kościół” posoborowy pozostanie jedynie parodią prawdziwej Oblubienicy Chrystusa.
Za artykułem:
Catholic artist’s Chinese-inspired Christian art on display near the Vatican (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 23.09.2025
