Portal Opoka relacjonuje decyzję włoskiego parlamentu o przywróceniu 4 października jako państwowego dnia wolnego od pracy, formalnie związanego z kultem św. Franciszka. Wnioskodawcami były partie Fratelli d’Italia i Noi Moderati. Projekt uzyskał 247 głosów za przy 2 przeciw i 8 wstrzymujących się. Święto zniesione w 1977 roku wraz z Bożym Ciałem i Wniebowstąpieniem ma powrócić w 2026 roku jako element obchodów 800. rocznicy śmierci franciszkańskiego zakonnika.
Instrumentalizacja świętości w służbie państwowego naturalizmu
Przywrócenie „święta” św. Franciszka w wykonaniu masońskiego parlamentu włoskiego stanowi klasyczny przykład herezji amerykanizmu potępionej przez Leona XIII w liście Testem benevolentiae (1899). Jak nauczał Pius XI w Quas primas, prawdziwy kult świętych zakłada uznanie ich jako militia caelestis (niebieskiego wojska) walczącego o królestwo Chrystusa Króla. Tymczasem współczesne państwa, separata a Christo (odseparowane od Chrystusa) przez rewolucję liberalną, traktują świętych jako narzędzia legitymizacji własnej władzy.
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”
– ostrzegał Pius XI w encyklice o królewskiej godności Chrystusa. Włoski parlament, który w 1977 roku usunął Boże Ciało – najdoskonalszy wyraz społecznego panowania Eucharystii – dziś „przywraca” święto nie po to, by oddać chwałę Bogu, lecz by wykorzystać wizerunek Biedaczyny z Asyżu do budowy świeckiej tożsamości narodowej.
Dechristianizacja poprzez pozorną restaurację
Mechanizm ten dokładnie opisuje Syllabus błędów Piusa IX, potępiając tezę: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (p. 55). Przywrócenie jednego święta kościelnego przy milczącym utrzymaniu dechrystianizacji kalendarza z 1977 roku to klasyczna strategia rewolucji kulturowej: pozorne ustępstwo maskujące systematyczne rugowanie sacrum.
Warto przypomnieć, że w 1977 roku zniesiono nie tylko wspomnienie św. Franciszka, ale przede wszystkim:
- Święto Trzech Króli – publiczne wyznanie boskości Chrystusa przez władców ziemskich
- Wniebowstąpienie Pańskie – potwierdzenie królewskiej władzy Zmartwychwstałego nad narodami
- Uroczystość Bożego Ciała – najwyższy przejaw społecznego panowania Chrystusa w Eucharystii
Przywracając jedynie kult Franciszka – przedstawianego współcześnie jako patron ekologów, pacyfistów i dialogu międzyreligijnego – włoskie elity realizują zasadę reductio ad absurdum (sprowadzenie do absurdu) katolickiej pobożności. Święty zostaje zredukowany do świeckiej ikony „wartości uniwersalnych”, co Pius X potępił w dekrecie Lamentabili jako błąd polegający na „przedstawianiu Chrystusa jako mitu” (p. 7).
Św. Franciszek – patron królestwa Chrystusowego czy idol Nowego Porządku Świata?
Historyczny Franciszek z Asyżu głosił nie dialog między religiami, ale bezkompromisowe nawoływanie Saracenów do porzucenia islamu. Jak zapisał w Regule niezatwierdzonej: „Żaden z braci niech nie głosi przeciwko formie i postanowieniom świętego Kościoła i gdziekolwiek by byli, niech okazują się katolikami”. Tymczasem współczesny kult „Franciszka” służy właśnie budowie synkretycznej religii globalnej.
Przywrócenie święta w 800. rocznicę śmierci zakonnika pokrywa się z agendą ONZ zmierzającą do stworzenia religii ekumenicznej z Asyżu jako duchowej stolicy. Już Jan Paweł II w 1986 roku przeprowadził tam skandaliczne spotkanie modlitewne z poganami, co kard. Biffi nazwał „drugim upadkiem liberalizmu religijnego”.
Włoski parlament, przywracając święto, działa więc w dokładnej opozycji do testamentu samego Franciszka, który napominał: „Strzeżcie się, abyście nie przyjmowali żadnej nauki czy reguły poza tą, którą wam Pan zawierzył”. Współczesne państwo, odrzuciwszy społeczne panowanie Chrystusa, wykorzystuje świętych jako fasadowe dekoracje dla swej apostazji.
Konsekwencje doktrynalne: święto bez Ofiary
Największym paradoksem przywracanego „święta” jest jego całkowite oderwanie od liturgicznego życia Kościoła. Jak przypomina bulla Quo primum tempore św. Piusa V, prawdziwy kult świętych nierozerwalnie łączy się z Ofiarą Mszy Świętej. Tymczasem w posoborowej liturgii wspomnienie św. Franciszka zostało zredukowane do „dnia refleksji ekologicznej”.
Włoski rząd, przywracając dzień wolny, nie troszczy się bynajmniej o to, by obywatele uczestniczyli we Mszy – wystarczy im świecki rytuał „pielgrzymek” do Asyżu pozbawionych modlitwy przebłagalnej za grzechy narodowe. Ta pozorna religijność to właśnie modernistyczna herezja potępiona w Lamentabili: „Prawdy religijne nie są niezmienne, zmieniają się wraz z potrzebami czasu” (p. 5).
Duchowa pułapka dla katolików
Ojcowie Kościoła przestrzegali przed pozornymi zwycięstwami wiary, które w rzeczywistości służą umocnieniu władzy antychrysta. Św. Augustyn w De civitate Dei pokazuje, jak cesarze wykorzystywali kult męczenników do legitymizacji swojej władzy. Podobnie dziś – przywrócenie „święta” Franciszka to przynęta mająca skłonić katolików do akceptacji szerszego programu dechrystianizacji.
Prawowierni wierni powinni pamiętać słowa Piusa XI z Quas primas: „Błądziłby bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi”. Dopóki włoskie państwo nie uzna publicznie królewskiej władzy Chrystusa, dopóty każde nawiązanie do świętych będzie jedynie bluźnierczym teatrem służącym umocnieniu masonerii.
W obliczu tych faktów katolicy nie mogą dać się zwieść parlamentarnej jednomyślności. Jak nauczał św. Pius X: „Prawdziwym celem modernizmu jest zniszczenie nie tylko katolickiej religii, ale wszelkiego nadprzyrodzonego porządku”. Przywrócenie „święta” Franciszka – oderwanego od prawdziwego kultu i służącego świeckim celom – to kolejny krok w realizacji tego demonicznego planu.
Za artykułem:
Włosi przywracają państwowe święto św. Franciszka. 4 października będzie dniem wolnym od pracy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 24.09.2025
