Eutanazja jako „medycyna”? Kanadyjski pisarz i kultura śmierci
Portal LifeSiteNews (26 września 2025) informuje o kanadyjskim autorze książek dla dzieci, Robercie Munschu, który otrzymał zgodę na „medical assistance in dying” (MAID) – eufemistycznie nazwaną procedurę eutanazyjną – w związku z diagnozą demencji. Pro-life’owa aktywistka Amanda Achtman wyraża nadzieję, że „zalew wsparcia” skłoni go do rezygnacji z zamiaru, powołując się na wpis córki Munscha o codziennych aktywnościach ojca.
„Pomoc w śmierci” jako narzędzie państwowej apostazji
Kanadyjskie prawo zezwalające na eutanazję to nie postęp „humanitaryzmu”, lecz instytucjonalizacja grzechu przeciwko Duchowi Świętemu. Już Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) przypominał, że „Chrystus otrzymał od Ojca nieograniczone prawo nad wszystkim, co stworzone”, włączając w to moment śmierci. Prawo cywilne, które uzurpuje sobie władzę nad życiem – „dominiując nad stworzeniem zamiast być jego szafarzem” (Lamentabili sane exitu, 1907) – staje się narzędziem antychrystusowej rewolucji.
Fakt, że Munsch rozważał w młodości kapłaństwo, a dziś wybiera samobójstwo wspomagane, jest wymownym symbolem duchowej degrengolady posoborowego świata. Jak zauważa Syllabus błędów Piusa IX (1864), błędem nr 56 jest twierdzenie, że „prawa moralne nie potrzebują sankcji Bożej”, zaś błąd nr 64 gloryfikuje „łamanie przysiąg i czynów potwornych” w imię „miłości ojczyzny”.
Eufemizmy jako narzędzie relatywizacji zła
Stosowanie terminu „MAID” („medyczna pomoc w umieraniu”) zamiast „morderstwo” czy „samobójstwo wspomagane” demaskuje mentalność, która z choroby czyni pretekst do unicestwienia człowieka. Lekarze, którzy w czasach chrześcijańskiej Europy składali przysięgę Hipokratesa („Nie podam śmiercionośnej trucizny…”), dziś stają się katami w białych fartuchach.
Kanadyjski system, gdzie eutanazja jest „szóstą najczęstszą przyczyną śmierci”, realizuje wizję z Lamentabili sane exitu, potępiającą tezę, że „władza sądownicza Kościoła nie może rozciągać się na sprawy doczesne” (błąd 24). Tymczasem Quas Primas jednoznacznie stwierdza: „Państwa i rządy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”.
Dramat Munscha: wołanie o ekspiację, nie afirmację
Wpis córki Munscha („Nasz Tata żyje i ma się dobrze, jedziemy do Costco”) obnaża hipokryzję sytuacji. Zamiast „zalewu wsparcia”, potrzebne jest:
1. Publiczne wyrzeczenie się grzechu – Munsch powinien odwołać decyzję, uznając życie za dar Boży.
2. Spowiedź generalna – demencja nie zwalnia z odpowiedzialności za grzechy przeciwko życiu (jak nauczał Pius X, rozum jest ostatnim zmysłem traconym przed śmiercią).
3. Pokutę – zadośćuczynienie za zgorszenie, które może spowodować jego śmierć.
„Kulturowe” akcje, takie jak dyingtomeetyou.com, pomijają sedno: tylko powrót do Chrystusa Króla i Kościoła jako jedynego depozytariusza Prawdy może uchronić społeczeństwa przed samobójstwem zbiorowym. Jak ostrzegał Pius XI, „pokój nie zajaśnieje, dopóki narody nie uznają panowania Chrystusa”.
Ostrzeżenie dla Polski: wolność nie jest neutralnością
Kanada, gdzie „liberalny rząd zalegalizował mord w 2016 roku”, to żywy dowód na słuszność potępień z Syllabusa (błąd 77): „W obecnych czasach nie jest już rzeczą stosowną, by religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa”. Gdy władza wyrzeka się Chrystusa, wprowadza kult Molocha.
Polska, gdzie w 2025 roku trwa walka o zakaz eutanazji, musi pamiętać, że żadne „kompromisy” nie są dopuszczalne. Jak nauczał Pius IX, „nie można pogodzić się z postępem, liberalizmem i cywilizacją nowoczesną” (błąd 80) – gdyż oznacza to apostazję.
„Każdy, kto nie chce być poddanym Chrystusowi, będzie poddany Antychrystowi” – św. Augustyn, Państwo Boże.
Za artykułem:
Pro-life advocate expresses hope for author Robert Munsch to reconsider dying by euthanasia (lifesitenews.com)
Data artykułu: 26.09.2025
