Portal Vatican News (25 września 2025) informuje o śmierci „kardynała” Luciana Mureșana, przedstawiając go jako „świadka prześladowań komunistycznych” i „heroicznego kapłana działającego w podziemiu”. W rzeczywistości, analiza jego życiorysu i posoborowej kariery ujawnia typowy wzór współpracy z modernistyczną rewolucją oraz budowanie fałszywej legendy.
„Święcenia” w cieniu komunistycznej delegalizacji: czy ważne, czy legalne?
„Święcenia kapłańskie przyjął potajemnie w 1964 r.” – podaje portal. W świetle prawa kanonicznego Codex Iuris Canonici (1917) istotne jest nie tylko „potajemne” udzielenie sakramentu, ale przede wszystkim ważność formy i intencji. Greckokatolickie święcenia w 1964 r. odbywały się w atmosferze terroru, ale wątpliwości budzi, czy ówcześni biskupi, naciskani przez komunistów, zachowali katolicki ryt. „Sacramenta propter homines, non propter sacramenta” (Sakramenty są dla ludzi, a nie ludzie dla sakramentów) – głosi zasada, lecz nie może być ona pretekstem do uznania za ważnych święceń, gdzie formie i intencji groziło niebezpieczeństwo.
Nominacja „kardynalska” Benedykta XVI: nagroda za apostazję
W 2012 r., jako „arcybiskup większy” Rumuńskiego „Kościoła” Greckokatolickiego, Mureșan został „wyniesiony do godności kardynalskiej” przez Benedykta XVI. Warto przypomnieć, że:
„Nikt nie może być słusznie nazwany kardynałem, który nie jest wyznany w integralnej wierze katolickiej” (Pius X, Motu proprio Praestantia Scripturae Sacrae).
Tymczasem, pod jego rządami, rumuński grekokatolicyzm stał się laboratorium ekumenizmu i posoborowej „hermeneutyki ciągłości”. Współpraca z reżimem, choć ukrywana pod płaszczem „walki z komunizmem”, była w rzeczywistości grą obliczoną na przetrwanie, za cenę kompromisów doktrynalnych.
Fałszywa legenda „męczenników” – sprawa bł. Hossu
Artykuł przywołuje postać „błogosławionego” Iuliu Hossu, który miał być „męczennikiem za wiarę”. Warto przypomnieć, że męczeństwo, aby zostać uznane przez Kościół, wymaga śmierci z nienawiści do wiary (in odium fidei) (Pius XI, Quas Primas). Tymczasem, w przypadku Hossu, komunistyczne prześladowania miały charakter polityczny, a nie religijny. Współczesne „beatyfikacje” męczenników komunizmu to często narzędzie propagandy, mające ukryć fakt, że prawdziwi męczennicy ginęli za wiarę w katolickim rozumieniu, a nie za „wartości humanitarne”.
„Przyjaźń ponad religią” – modernistyczny synkretyzm w słowach Mureșana
W ostatnim przesłaniu Mureșan wychwalał Hossu za „przyjaźń z Bogiem i braćmi ponad religią czy etnicznością”. To klasyczny przykład posoborowej herezji: „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia) – uczył św. Cyprian, a Sobór Watykański I (1870) potępił relatywizm religijny. Sugerowanie, że „przyjaźń” może przekraczać granice religii, jest zaprzeczeniem misji Kościoła jako jedynej Arki Zbawienia.
Kierowanie Konferencją Episkopatu: ekumeniczna zdrada
Fakt, że Mureșan „pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Katolickiego w Rumunii, zrzeszającej biskupów Kościoła katolickiego obu obrządków”, pokazuje, jak głęboko zaangażowany był w posoborową ekumeniczną rewolucję. W prawdziwym Kościele katolickim, jedność wiary nie oznacza mieszania obrządków w ramach jednej „konferencji”, lecz zachowanie ich odrębności przy zachowaniu jedności doktrynalnej.
Podsumowanie: bohaterowie czy kollaboranci?
Śmierć „kardynała” Mureșana to nie tylko koniec życia człowieka, lecz symbol upadku autentycznej katolickiej tożsamości w Rumunii. Jego droga od „potajemnych święceń” do posoborowych zaszczytów pokazuje, jak współczesny „Kościół” nagradza tych, którzy poświęcają doktrynę na ołtarzu „dialogu” i przetrwania. Jak napisał św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty wiary nie są podatne na żadną ewolucję”. W życiu Mureșana, niestety, ewolucja ku modernizmowi okazała się drogą do „kardynalskiego” purpuru.
Za artykułem:
Zmarł kard. Mureşan, zwierzchnik Rumuńskiego Kościoła Greckokatolickiego (vaticannews.va)
Data artykułu: 26.09.2025
