Portal Opoka relacjonuje spotkanie ministrów spraw zagranicznych Polski, Niemiec i Francji w ramach Trójkąta Weimarskiego, które odbyło się w Warszawie 29 września 2025 r. Radosław Sikorski, Johann Wadephul i Jean-Noel Barrot potwierdzili militarne i polityczne wsparcie dla Ukrainy, oskarżając Rosję o prowokacje i brak zainteresowania pokojem. W spotkaniu uczestniczył również szef MSZ Ukrainy Andrij Sybiha, który domagał się integracji ukraińskiej obrony przeciwlotniczej z systemami europejskimi. Ministrowie zapowiedzieli zaostrzenie sankcji wobec Rosji i wzmocnienie wschodniej flanki NATO, w tym dyslokację francuskich samolotów Rafale w Polsce.
Naturalistyczna iluzja pokoju bez Chrystusa Króla
Całkowita laicyzacja dyskursu o bezpieczeństwie – oto najcięższe oskarżenie wobec uczestników spotkania. W żadnej z wypowiedzi nie padło odniesienie do „Królestwa Chrystusowego, które jest jedynym fundamentem trwałego pokoju” (Pius XI, Quas Primas). Współczesne elity polityczne, wychowane na duchu rewolucji francuskiej, konsekwentnie ignorują dogmatyczną prawdę: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” (tamże). To nie przypadek, że wśród proponowanych „rozwiązań” brakuje:
1. Wezwania do publicznego uznania władzy Chrystusa nad narodami
2. Propozycji katolickiej mediacji pod auspicjami autentycznego Magisterium
3. Nawiązania do obowiązku budowania ładu społecznego według zasad katolickiej nauki społecznej.
Zamiast tego, Jean-Noel Barrot wprost głosił herezję świeckiego mesjanizmu: „Rosja ponosi porażkę militarnie, politycznie i gospodarczo”, redukując rzeczywistość do wymiaru materialnego. Tymczasem Pius IX w Syllabusie potępia błąd 39: „Państwo jest źródłem wszystkich praw”, co znajduje dosłowne odzwierciedlenie w deklaracjach ministrów.
Modernistyczna redukcja misji Kościoła do roli obserwatora
W całym komunikacie zabrakło jakiegokolwiek głosu „duchowieństwa” posoborowego, które – zgodnie z duchem Vaticanum II – milczy gdy władcy tego świata decydują o losach narodów. To jawna zdrada misji „nauczania i prowadzenia wszystkich do wiecznej szczęśliwości” (Pius XI, Quas Primas). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do „stołu zgromadzenia” (Św. Pius X, Lamentabili sane), zagraża świętokradztwem.
„Ukraina już nie jest żadną strefą buforową […] jesteśmy gotowi dzielić się naszym doświadczeniem tego oporu”
– deklarował Andrij Sybiha. Tymczasem prawdziwym „doświadczeniem” powinno być uznanie, że „bez powrotu do Chrystusa i Jego prawa, żadne społeczeństwo nie może być uzdrowione” (Pius XI).
Wojna jako narzędzie demoliberalnego „resetu”
Analizując język uczestników, uderza instrumentalne traktowanie konfliktu jako pretekstu do:
– Centralizacji władzy w UE („projekty regionalne” – Sikorski)
– Likwidacji resztek suwerenności narodów („integracja systemów obrony” – Sybiha)
– Umacniania hegemonii USA („współpraca z administracją Trumpa” – Barrot).
To materialistyczna parodia katolickiej nauki o wojnie sprawiedliwej! Gdy Radosław Sikorski chwali „determinację do obrony całego terytorium NATO”, zapomina, że prawdziwa obrona zaczyna się od „pokuty i wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusa” (Pius XI).
Błąd antropocentryczny w polityce międzynarodowej
Wszyscy mówcy popełnili klasyczny błąd potępiony w Lamentabili sane (pkt 58): „wszelką doskonałość i prawość moralności umieszczać w gromadzeniu bogactw”. Propozycje „niemilitarnych środków” (Barrot) i sankcji gospodarczych to:
1. Przejaw pychy, która wierzy, że można ujarzmić zło bez łaski Bożej
2. Dowód na zapomnienie, że „nie ma pod niebem innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12).
Wypowiedź Johanna Wadephula o „nowej fali ataków hybrydowych” idealnie ilustruje ślepotę duchową współczesnych polityków: walczą z symptomami, ignorując przyczynę – publiczne odrzucenie praw Bożych przez Europę.
Kryzys autorytetu w świecie pozbawionym sacrum
Ostatnim aktem groteski jest milczenie o kluczowych faktach:
– Rosja, podobnie jak Zachód, odrzuca publiczne panowanie Chrystusa
– Ukraiński Kościół „prawosławny” pozostaje w schizmie
– Żaden z krajów nie uznaje katolickiej zasady „unio non est libertas” (jedność w wierze, nie wolność sumienia).
Gdy Barrot mówi o „przywróceniu sankcji na Iran”, nie zauważa, że wcześniej Francja współpracowała z tym reżimem w imię „wolności religijnej” – herezji potępionej w Quanta cura Piusa IX.
Epilog: Apokalipsa w miejsce Królestwa
Ta „determinacja sojuszników” (Sikorski) to właściwie determinacja ku upadkowi. W myśl Quas Primas, żadne „wzmacnianie sankcji” nie zastąpi „publicznego i społecznego uznania królewskiej godności Chrystusa”. Dopóki Europa nie powróci do:
– Publicznego poświęcenia narodów Najświętszemu Sercu
– Uznania prymatu prawa Bożego nad świeckim
– Odrzucenia fałszywej wolności religijnej,
Wszelkie „sojusznicze gwarancje” pozostaną igrzyskiem przedśmiertnym cywilizacji odrzucającej swego Króla. „Pax Christi in regno Christi” – oto jedyne rozwiązanie, które przemilczano w Belwederze.
Za artykułem:
Rosja nie jest zainteresowana pokojem. Ważne spotkanie szefów MSZ państw Trójkąta Weimarskiego (opoka.org.pl)
Data artykułu: 29.09.2025
