Portal Vatican News (29 września 2025) relacjonuje wystąpienie „kardynała” Pietro Parolina, który na łamach pisma włoskiej policji określa „Stolicę Apostolską” jako „stojącą u boku budowniczych pokoju”. W tekście pełnym biurokratycznych frazesów „sekretarz stanu” powtarza modernistyczne dogmaty o pokoju jako „dobru coraz rzadszym”, wzywa do „rozbrojonego i rozbrajającego” zaangażowania oraz wyraża wdzięczność wobec sił porządkowych za służbę podczas „Sede Vacante” i wyboru „papieża” Leona XIV. Całość utrzymana w tonie świeckiego humanitaryzmu, gdzie Bóg zostaje sprowadzony do roli dekoracyjnego symbolu w procesach politycznych, a Kościół – do NGO specjalizującego się w „budowaniu mostów”.
Naturalistyczna redukcja pokoju do pragmatyzmu politycznego
Parolin rozpoczyna od parafrazy „papieża” Leona XIV, który określa pokój jako „rozbrojony i rozbrajający, pokorny i wytrwały”. Już w tym sformułowaniu ujawnia się herezja naturalistycznego optymizmu, całkowicie ignorująca nauczanie Piusa XI: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Encyklika Quas Primas, 1925). Współczesny dyskurs, jak w powyższym artykule, pomija fundamentalną prawdę: pokój nie jest skutkiem dyplomatycznych negocjacji, lecz owocem publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa nad narodami.
„Pokój wzywa nas, byśmy starali się go czynnie budować, zaczynając od relacji prywatnych, poprzez każdą społeczność, aż po narody” – stwierdza Parolin.
To klasyczne przesunięcie akcentu z regnum Christi na regnum hominis. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił podobne redukcje: „Prawdy wiary nie są wyrazem ludzkiej świadomości, lecz niezmiennym depozytem przekazanym przez Chrystusa” (propozycja 22). W analizowanym tekście widać symptomatyczną dla modernizmu tendencję: przemilczanie obowiązku państw do uznania religii katolickiej jako jedynej prawdziwej (Pius IX, Syllabus Errorum, 1864, propozycja 77).
Multilateralizm jako substytut ewangelizacji
Kolejnym punktem zapalnym jest pochwała multilateralizmu jako narzędzia pokoju. Parolin ubolewa nad jego „osłabieniem”, co „pociąga za sobą coraz większe trudności w rozwiązywaniu napięć”. Tymczasem Sobór Watykański I nauczał niepodważalnie: „Kościół jest z natury swej społeczeństwem nierównym, obejmującym dwie kategorie osób: pasterzy i owczarnię […] wierni nie mają prawa sądzić” (Konstytucja Pastor Aeternus, 1870). Współczesne struktury, podkreślając „dialog” i „równość stron”, podważają monopol Kościoła na głoszenie prawdy objawionej.
Warto przypomnieć, że Pius XI w Quas Primas demaskował takie iluzje: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod władzą”. Tymczasem Parolin, nie wspominając o potrzebie nawracania narodów, redukuje rolę Kościoła do technicznego mediatora w konfliktach – co stanowi jawne zaprzeczenie nakazu misyjnego: „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).
„Wdzięczność” wobec sił porządkowych: ignorancja co do celów nadrzędnych
W ostatniej części artykułu „sekretarz stanu” wyraża „wdzięczność” policjantom, szczególnie tym „którzy pracują w Inspektoracie Bezpieczeństwa Publicznego przy Watykanie”. Choć uznanie dla ludzkiej pracy jest zasadne, w kontekście posoborowego paraliżu doktrynalnego brzmi to jak wyraz biurokratycznej poprawności. W klasycznym ujęciu, katolickie państwo zobowiązane jest nie tylko do utrzymania porządku, ale przede wszystkim do ochrony praw Bożych i zwalczania herezji (Pius IX, Syllabus, propozycja 24).
Współczesne siły policyjne Włoch – jak zauważa Parolin – „działają z głębokim oddaniem”. Ale czyż oddanie to służy obronie cywilizacji chrześcijańskiej, czy tylko utrzymaniu świeckiego status quo? W tekście brakuje jakiegokolwiek odniesienia do konieczności obrony katolickich zasad moralnych w prawie, edukacji czy życiu publicznym. To milczenie jest potwierdzeniem apostazji.
Teologia bez Boga, pokój bez Króla
Najbardziej szokującym pominięciem w całym artykule jest całkowita nieobecność Chrystusa Króla. W żadnym miejscu Parolin nie wskazuje, że prawdziwy pokój pochodzi wyłącznie z poddania narodów pod władzę Zbawiciela. Zamiast tego – w duchu modernizmu potępionego w Lamentabili – proponuje się „religię bez dogmatów, bez obiektywnej prawdy, jako wynik świadomości religijnej” (propozycja 59).
Gdy w 1925 r. Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „Władza Jego królewska zawiera w sobie obydwa urzędy [kapłański i królewski] i w nich ma udział” (Quas Primas). Tymczasem współcześni „kurialiści”, jak Parolin, odrzucając społeczny wymiar Królestwa Chrystusa, stają się mimowolnymi rzecznikami laickiego globalizmu. W ten sposób, pod pozorem „działań na rzecz pokoju”, realizują program potępiony już w Syllabusie: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (propozycja 55).
Za artykułem:
Kard. Parolin: Stolica Apostolska u boku budowniczych pokoju (vaticannews.va)
Data artykułu: 29.09.2025
