Portal Tygodnik Powszechny (30 września 2025) relacjonuje dyskusję o jakości polskich elit w porównaniu z europejskimi, wskazując na brak spójnego systemu kształcenia kadr przywódczych i degenerację życia publicznego. W tekście Marcin Kędzierski dowodzi, że narzekania na polskie „kasty” są w Europie powszechne, przytaczając przykłady błędów francuskich enarchów i niemieckich polityków, których decyzje doprowadziły do wzrostu poparcia dla skrajnej prawicy. Autor postuluje budowę „think tanku Polska” i odwołanie się do mitu Solidarności jako remedium na kryzys przywództwa.
Naturalistyczna utopia władzy oderwanej od prawa Bożego
Cała analiza operuje w ramach immanentnego porządku naturalnego (łac. ordo naturalis), całkowicie pomijając nadprzyrodzony cel społeczeństwa i państwa. Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypomina: „Nie ma w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12). Kiedy autor mówi o „elitach odpowiedzialnych za siebie i innych”, nie wspomina, że wszelka władza pochodzi od Chrystusa Króla, którego panowanie rozciąga się „nie tylko na narody katolickie, ale wszystkich niechrześcijan, tak, że najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa” (Quas primas, za Leonem XIII).
Brak jakiejkolwiek wzmianki o obowiązku uznania królewskiej władzy Zbawiciela nad społeczeństwami czyni z rozważań Kędzierskiego kolejną próbę budowy wieży Babel – projektu czysto świeckiego, gdzie Bóg zostaje zamieniony na algorytmy mediów społecznościowych, a prawa naturalne na „politykę publiczną”. Święte Oficjum w Lamentabili sane (1907) potępiało takie redukcje jako błąd modernistów, którzy twierdzą, że „Kościół nie jest zdolny skutecznie obronić etyki ewangelicznej, ponieważ niezmiennie trwa przy swych poglądach” (propozycja 63).
Modernistyczna relatywizacja władzy i odpowiedzialności
W tekście pobrzmiewa typowy dla modernizmu relatywizm, gdy autor stwierdza: „wszyscy Francuzi deklamowali jeden tekst, tylko rozpisany na role”. To echo potępionego w Lamentabili błędu, że „dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja 54). Kiedy Kędzierski pisze, że „współczesne media społecznościowe osłabiają krajowe elity”, nie zauważa, że to logiczny skutek odrzucenia socjetas perfecta – Kościoła jako doskonałej społeczności, której władza pochodzi od Boga.
Sobór Watykański I w konstytucji Pastor aeternus nauczał, że „pierwszymi warunkami zbawienia jest trzymanie się katolickiej wiary”. Tymczasem w artykule mamy do czynienia z naturalistyczną wizją solidarności jako substytutu religii – autor proponuje budować mit „wokół tradycji Solidarności”, ponieważ „daje opowieść, z której Polacy mogą być dumni”. To jawna herezja potępiona w Syllabusie Piusa IX (1864), który odrzucał twierdzenie, że „moralne prawa nie potrzebują sankcji Bożej” (propozycja 56) oraz że „wszelka ludzka doskonałość polega na gromadzeniu dóbr i zaspokajaniu przyjemności” (propozycja 58).
Kryzys hierarchii jako symptom apostazji
Najbardziej wymowne jest milczące przyzwolenie na degenerację władzy kościelnej: „nawet w Kościele hierarchowie nieczęsto czują wspólnotę z wiernymi”. To właśnie owo „nieczęsto” jest najbardziej zdradzieckie, gdyż sugeruje, że problemem jest jedynie skalą zaniedbań, a nie systemowa apostazja posoborowych struktur. Święty Pius X w Lamentabili potępiał tych, którzy „zaprzeczają, że Chrystus ustanowił Kościół jako społeczność trwającą na ziemi przez wieki” (propozycja 52).
Kiedy autor mówi o „budowie think tanku Polska” finansowanego z Narodowego Instytutu Wolności, nie zauważa, że to kolejna utopia socjalistyczna sprzeczna z katolicką zasadą pomocniczości (Pius XI, Quadragesimo anno). Proponowanie „młodym adeptom nabywania twardych kompetencji” w oderwaniu od formacji sumienia w świetle prawa Bożego to prosta droga do tworzenia kompradorskich elit, które – jak mówi Pius XI – „wyrzucają Jezusa Chrystusa z życia publicznego” (Quas primas).
Demokracja jako bałwochwalcza alternatywa dla Chrystusowego Królestwa
Cały tekst przesiąknięty jest kultem demokratycznych procedur: „przy pomocy środków publicznych”, „ponadpartyjny konsensus”, „proces rekrutacyjny sprzyjający dziedziczeniu statusu”. To zaprzeczenie nauczania Piusa IX, który w Syllabusie potępiał tezę, że „wolność sumienia i kultów jest prawem przysługującym każdemu człowiekowi” (propozycja 77) oraz że „Kościół powinien być oddzielony od państwa” (propozycja 55). Autor nie zauważa, że prawdziwym źródłem kryzysu elit jest odrzucenie społecznego panowania Chrystusa Króla, którego encyklika Quas primas nazywa „jedynym źródłem zbawienia dla jednostek i państw”.
Zakończenie: w poszukiwaniu straconego królestwa
Tekst Kędzierskiego, choć pozornie neutralny, stanowi manifest naturalistycznego modernizmu – gdzie Bóg zostaje zredukowany do „prywatnej duchowości”, a społeczeństwo organizowane wokół świeckich mitów i technokratycznych procedur. Jak przypominał Pius XI w Quas primas, tylko „kiedy państwo uzna nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłyną na nie niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”.
Tymczasem proponowana przez autora „Solidarność jako globalna marka” i „przestrzeń ponadpartyjnego namysłu” to jedynie kolejne próby budowania społeczeństwa bez Boga – dokładnie takiego, o którym św. Pius X w Pascendi pisał, że „modernizm prowadzi do zagłady wszelkiej religii”. W świecie, gdzie algorytmy zastąpiły Dekalog, a think tanki – katechizm, jedyną odpowiedzią na kryzys elit pozostaje powrót do niezmiennego depozytu wiary i społecznego panowania Chrystusa Króla.
Za artykułem:
Elity do remontu. Polska między Solidarnością a oceanem hejtu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 30.09.2025
