Portal „Tygodnik Powszechny” (30 września 2025) relacjonuje rozwój polskiej sieci drogowej jako „symboliczny kres mitu Europy Wschodniej”, chwaląc 5,3 tys. km dróg szybkiego ruchu i porównując postęp infrastrukturalny z Niemcami, Czechami i Rosją. Autor entuzjastycznie opisuje, jak „polski cud drogowy” przekreśla historyczne podziały Europy, zapewniając „wygodne podróżowanie” i międzynarodowy prestiż.
Redukcja cywilizacji do materialnych parametrów
Ars aedificatoria (sztuka budowlana) w tradycji katolickiej zawsze służyła chwale Bożej i dobru wspólnemu rozumianemu w perspektywie wieczności. W przeciwieństwie do tego, współczesny kult infrastruktury prezentowany w artykule stanowi klasyczny przykład naturalizmu, czyli redukcji rzeczywistości do wymiaru fizycznego i ekonomicznego. Wychwala się „290 kilometrów dróg oddawanych w Polsce co roku” przeciwko „17 kilometrom” w Czechach, całkowicie pomijając pytania:
– Czy te inwestycje służą prawdziwemu dobru moralnemu narodu?
– Czy utrwalają kult postępu oderwanego od zasad chrześcijańskiej cywilizacji?
Encyklika Quas Primas Piusa XI jednoznacznie podkreśla: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem autor artykułu, cytując niemieckie i rosyjskie źródła, zachwyca się, że „polscy policjanci nie mają poczucia humoru” w egzekwowaniu ograniczeń prędkości – co jest kpiną z prawa naturalnego nakazującego chronić życie ludzkie, a nie manifestacją „nowoczesności”.
Fałszywa ekumenia asfaltu i betonu
„Za sprawą kombinacji autostrad A1, A4 i trasy S1. Szczecin i Legnicę łączy już nie tylko niemiecka przeszłość, ale także wygodna ekspresówka S3”
Ta fraza demaskuje hermeneutykę ciągłości w wydaniu świeckim – próbę budowania „jedności europejskiej” na fundamencie materialnej infrastruktury, zamiast na wspólnocie wiary katolickiej. Quas Primas ostrzega przed takim redukcjonizmem: „Państwa (…) mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. Tymczasem Via Carpatia, łącząca „Litwę z Grecją”, jest prezentowana jako substytut prawdziwej jedności kontynentu pod berłem Chrystusa Króla.
Wspomnienie o „80 tys. km dróg rzymskich” jako historycznym spoiwie Europy to kolejny przejaw modernizmu – interpretacji historii przez pryzmat materialnych osiągnięć, podczas gdy Lamentabili sane (1907) potępia tezę, że „wiara Chrystusowa jest przeciwstawiona rozumowi ludzkiemu” (§58). W rzeczywistości to cywilizacja łacińska, czerpiąca z Ewangelii, stworzyła prawdziwe fundamenty jedności Europy, a nie rzymskie trakty.
Zatrute owoce postępu bez Boga
Autor z entuzjazmem zapowiada, że Polska „do 2030 roku będzie miała więcej autostrad niż Wielka Brytania”, ale przemilcza:
– Koszty społeczne: rozpad więzi rodzinnych wskutek migracji zarobkowej
– Degradację moralną: rozwój kultu prędkości i konsumpcjonizmu
– Finansowanie: „240 mld zł” wydane na drogi to często fundusze unijne, wymagające akceptacji neo-marksistowskiej agendy Brukseli
W najwyższym stopniu symptomatyczne jest milczenie o roli Kościoła w kształtowaniu przestrzeni publicznej. Pius XI w Quas Primas nauczał, że „władza [Chrystusa] obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem w artykule nie ma ani słowa o kapliczkach, krzyżach przydrożnych, czy obowiązkach katolickich inżynierów wobec prawa Bożego – tylko zachwyt nad „ekoduktami” dla zwierząt.
Polityczny agnostycyzm jako droga do ruiny
Ostrzeżenie o „60 mld zł potrzebnych na naprawy dróg” to symbol szerszego kryzysu: cywilizacji budującej na piasku modernistycznych utopii. W świetle Syllabusa błędów Piusa IX (1864), błąd nr 77 głosi: „W obecnym czasie nie jest pożyteczne, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, przy wyłączaniu innych kultów”. Artykuł w pełni wpisuje się w tę logikę, gdy pisze, że „inwestycje drogowe schodzą z politycznej agendy” – co oznacza, że w miejsce Bożego ładu wchodzi demokratyczny kaprys zmieniających się rządów.
Kult techniki jako nowa religia
„Dla Rosjan (…) dziesięć kilometrów równego jak stół asfaltu można w Polsce położyć w zaledwie dwa miesiące”
Ten fragment odsłania najgłębszą patologię: modernizację jako substytut łaski. W tradycji katolickiej via crucis (droga krzyżowa) prowadzi do zbawienia, podczas gdy współczesne „drogi szybkiego ruchu” stają się ikoną religii postępu, potępionej w Lamentabili jako „przeciwstawiająca się prawdzie objawionej” (§65). W artykule nie ma śladu refleksji, że prawdziwą „autostradą” jest via sacra prowadząca do nieba przez sakramenty i życie w łasce.
Zamiast zakończenia: memento dla katolickiej Polski
Autor, zakończając artykuł pytaniem: „czy stanie także polskie państwo?”, całkowicie ignoruje kluczową prawdę: „Nie ma zbawienia w żadnym innym” (Dz 4,12). Polska, budując swą dumę na asfaltowych serpentynach, a nie na fundamencie wiary katolickiej, powtarza błąd Babel – budowę wieży, która ma zastąpić świątynię. Dopóki „drogowy cud” nie będzie służył pielgrzymkom na Jasną Górę, a nie „przemysłowi turystycznemu”, dopóty będzie tylko kolejnym bożkiem współczesnego materializmu.
Za artykułem:
Osiem tysięcy kilometrów dróg ekspresowych. Polska właśnie opuszcza Europę Wschodnią (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 30.09.2025
