Kryzys małżeństwa jako symptom apostazji współczesnego świata
Portal „Tygodnik Powszechny” (30 września 2025) prezentuje rozmowę z socjologiem Tomaszem Szlendakiem, który diagnozuje upadek instytucji małżeństwa, tłumacząc go czynnikami społeczno-ekonomicznymi i „ewolucją obyczajów”. Autor pomija jednak nadprzyrodzony wymiar sakramentalnego związku, redukując go do czysto naturalistycznej konstrukcji społecznej – co stanowi jawny przejaw modernistycznej apostazji potępionej w Syllabusie błędów Piusa IX (punkty 1-7, 39-40).
Naturalizm versus nadprzyrodzona rzeczywistość małżeństwa
Szlenak twierdzi, że „Kościół katolicki był pierwszą instytucją, która w Europie akceptowała tzw. małżeństwo z miłości”, co stanowi karykaturalne uproszczenie. Kościół uznawał zgodę małżeńską za podstawę związku, lecz zawsze w kontekście sakramentu – nierozerwalnego przymierza, którego „istotą jest święty i nierozerwalny węzeł” (Pius XI, Casti Connubii). Tymczasem w analizie socjologa:
„Wszystko się zmieniło, za wyjątkiem obyczaju. Brakuje nowej formy wiążącej nas w stałe pary, w miejsce miłości romantycznej, która nie ma już prawa skutecznie działać”.
To stwierdzenie demaskuje naturalistyczną redukcję małżeństwa do płynnego „kontraktu emocjonalnego”, podczas gdy Sobór Trydencki (sesja XXIV) uczył: „Małżeństwo jest prawdziwym i właściwym sakramentem Nowego Przymierza, ustanowionym przez Chrystusa Pana”. Pominięcie nadprzyrodzonej łaski sakramentalnej – jedynej gwarancji wierności „do śmierci” – to przejaw teologii wybrakowanej, potępionej w encyklice Pascendi Dominici Gregis Piusa X.
Bluźniercze ataki na nierozerwalność i monogamię
Szczególnie niepokojąca jest teza Erica Andersona, przytoczona aprobująco przez Szlendaka: „Monogamia rozumiana jako seksualna wyłączność jest społecznie wymuszana i jako taka wyrządza krzywdę wielu ludziom i związkom”. To jawna negacja dogmatu o nierozerwalności małżeństwa, który Pius XI w Casti Connubii określił jako „pierwszą i najważniejszą właściwość małżeństwa”. Tymczasem autor sugeruje, że:
„Seks pierwszy oddzielił się od maszynerii miłości romantycznej. Nagle okazało się […] że można go uprawiać przed, w trakcie i obok związku”.
Komentując tę pornograficzną wizję, św. Augustyn w Państwie Bożym (ks. XIV, rozdz. 16) ostrzegał: „Grzech nieczystości jest szczególnie niegodziwy, gdyż zniewala ducha pod władzę ciała”. Pominięcie w tekście kategorii grzechu i nieczystości świadczy o przyjęciu modernistycznej hermeneutyki, która traktuje moralność jako „produkt ewolucji kulturowej” – co Pius X w Lamentabili (punkty 58-61) potępił jako „odrzucenie obiektywnych fundamentów moralności”.
Demoniczna rola technologii w rozbijaniu rodzin
Autor bezkrytycznie opisuje aplikacje randkowe jako „aplikacje do niewybierania”, nie dostrzegając w nich narzędzi systemowej deprawacji. Św. Pius X w Pascendi ostrzegał: „Modernizm prowadzi do rozkładu więzi społecznych, zastępując prawdziwą miłość egoistycznym kontraktem”. Tymczasem w tekście czytamy:
„Ludzie wybierają w nieskończoność, cały czas licząc, że znajdą kogoś lepszego. Profile zlewają się w jedną, wielką, szarą kałużę”.
Ta konsumpcyjna mentalność – sprzeczna z katolicką koncepcją powołania małżeńskiego – stanowi owoc rewolucji seksualnej lat 60., która Piusa VI nazwał „trucizną przenikającą tkankę społeczną” (przemówienie z 29 czerwca 1972). Wspomniana pornografia, według badań cytowanych przez Szlendaka, prowadzi do tego, że „prawie 30% amerykańskich mężczyzn do 29. roku życia nie miało żadnych kontaktów intymnych z kobietami”. To duchowe samobójstwo pokolenia św. Pius X w Lamentabili (punkty 46-47) łączył z odrzuceniem nadprzyrodzonej łaski czystości.
Zapomniane cele małżeństwa: prokreacja i wychowanie potomstwa
Najbardziej jaskrawym pominięciem w tekście jest cel podstawowy małżeństwa: prokreacja i wychowanie potomstwa. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1013) stanowił jednoznacznie: „Pierwszym celem małżeństwa jest rodzenie i wychowanie potomstwa”. Tymczasem Szlendak mówi o „potrzebie bliskości” i „nowych formach komun”, całkowicie ignorując katolicką naukę o rodzinie jako „domowym Kościele” (Katechizm Rzymski, cz. II, rozdz. 8).
Proponowane „domy spokojnej starości” jako „rodzaj komun” to nic innego jak parodia wspólnoty chrześcijańskiej, w której „cierpienie ma wartość zjednoczenia z Chrystusem Ukrzyżowanym” (Leon XIII, Rerum Novarum). Brak w tekście jakichkolwiek odniesień do ostatecznych celów człowieka (sąd, niebo, piekło) demaskuje naturalistyczną eschatologię autora, potępioną w Syllabusie (punkty 17-18).
Podsumowanie: kryzys małżeństwa jako objaw odrzucenia Chrystusa Króla
Przedstawiony materiał jest klasycznym przykładem modernistycznej infiltracji w dyskursie społecznym. Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał: „Nie ma pokoju w narodach, które wyrzekają się panowania Chrystusa Króla”. Kryzys małżeństwa to nie „efekt przemian społecznych” – lecz bezpośredni skutek odrzucenia społecznego panowania Chrystusa i Jego prawa.
Brak w tekście odniesienia do sakramentu, grzechu, łaski i ostatecznego przeznaczenia – kluczowych dla katolickiej wizji małżeństwa – świadczy o tym, że mamy do czynienia z antychrześcijańską propagandą podszywającą się pod naukową analizę. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi:
„Modernizm to synteza wszystkich herezji, gdyż podważa sam fundament wiary – nadprzyrodzone Objawienie”
Dlatego każde rozwiązanie „kryzysu małżeństwa” pomijające nawrócenie narodów pod panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas) jest nie tylko nieskuteczne – ale wręcz bluźnierczym aktem buntu przeciwko Bożemu porządkowi.
Za artykułem:
Miłość romantyczna: jaki mamy z nią kłopot i czy bliskość bez niej jest możliwa? (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 30.09.2025
