Portal Tygodnik Powszechny (30 września 2025) prezentuje stustronicowy raport o duchowości Polaków, w którym postuluje rozdział między religijnością a duchowością. Autorzy Jarema Piekutowski i Marek Rabij dowodzą, że współczesny człowiek może tworzyć „synkretyczną postreligijność”, łącząc np. chodzenie na pielgrzymki do Częstochowy z praktykowaniem jogi czy postu bez odniesienia do wiary katolickiej. Wskazują na przykład osoby, która „nie uważa się za katolika, ale regularnie chadza na pielgrzymki” dla korzyści psychologicznych. W tekście pominięto całkowicie naukę Kościoła o grzechu, łasce uświęcającej i konieczności przynależności do Mistycznego Ciała Chrystusa dla zbawienia.
Naturalizm jako podstawa duchowości bezreligijnej
Redukcja duchowości do „kosmetyki duszy” i oderwanie praktyk od ich nadprzyrodzonego celu stanowi jawne odrzucenie ordo salutis (porządku zbawienia). Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) podkreślał: „Królestwo Chrystusowe […] jest przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych”, wymagając pełnego poddania rozumu i woli objawionej prawdzie. Tymczasem autorzy raportu proponują „pakiecik idealnie przemawiający do odbiorcy”, co jest czystą formą religijnego indywidualizmu potępionego w Syllabusie Piusa IX (punkty 15-18).
„Można nie uważać się za katolika, ale regularnie chadzać na pielgrzymki do Częstochowy, aby w grupie, w modlitewnej medytacji i w zmęczeniu znajdować to, czego duszy nie zapewnia nic innego”
Ta teza ignoruje dogmat extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) oraz fakt, że pielgrzymka bez intencji katolickiej staje się pustą turystyką. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępiło podobny relatywizm: „Dogmaty […] są tylko interpretacją faktów religijnych” (punkt 22).
Joga i platoński dualizm jako substytut łaski
Artykuł promuje praktyki sprzeczne z katolicką ascetyką, jak „post w Wielki Piątek” motywowany „dobrym samopoczuciem” czy „jogę” jako rzekomo zgodną z chrześcijaństwem. Wypowiedź ks. Josepha Pereiry o „jodze dla ocalenia ciała – świątyni duszy Boga” stanowi herezję quietismu, gdyż „joga jest nieodłączna od hinduistycznej metafizyki” (Święte Oficjum, 1989). Wykorzystanie „starożytnej tradycji orficko-platońskiej” jako podstawy duchowości to powrót do błędów gnostyckich, potępionych w Syllabusie (punkty 1, 5).
Milczenie o sakramentalnym wymiarze życia duchowego
Cały raport pomija kluczowe dla katolickiej duchowości elementy: stan łaski uświęcającej, konieczność spowiedzi, uczestnictwo w Ofierze Mszy Świętej. W zamian proponuje się „medytację” i „zmęczenie” jako autoteliczne wartości. Tymczasem Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował takie podejście jako „modernistyczny immanentizm”, gdzie doświadczenie zastępuje Objawienie.
Teologia sukcesu jako nowa idolatria
Przywoływanie „teologii sukcesu” bez jednoznacznego potępienia jej materialistycznych przesłanek świadczy o kompromisie z duchem świata. Pius XI w Quas Primas ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, zburzone zostały fundamenty społeczeństwa”. Tymczasem autorzy raportu celebrują „dobre samopoczucie” jako cel duchowości, co jest wprost sprzeczne z nauką o via crucis (drogi krzyżowej).
Systemowa apostazja w działaniu
Prezentowane w raporcie postawy nie są niewinnym trendem, lecz owocem dekad posoborowej rewolucji w strukturach okupujących Watykan. Gdy w 1965 roku usunięto z Mszy Świętej modlitwę za „perfidis Judaeis” (wiarołomnych Żydów) oraz zaniechano publicznych modlitw o nawrócenie heretyków, otworzono drogę do dzisiejszego synkretyzmu. „Duchowość” oderwana od Magisterium to narzędzie dechrystianizacji wprost z podręcznika masonerii, opisanej w Humanum Genus Leona XIII (1884).
W miejsce prawdziwej devotio moderna (nowoczesnej pobożności) – opartej na naśladowaniu Chrystusa Króla – proponuje się Polakom „religijność à la carte”, gdzie każdy staje się kapłanem własnego sumienia. Jak zauważa Pius XII w Humani Generis (1950), takie „przekształcanie dogmatów” prowadzi do „ruiny całej religii”.
Za artykułem:
Świat naszych pragnień: jakie formy przybiera obecnie duchowość (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 30.09.2025
