Kardynał McElroy propaguje rewolucję społeczną pod pozorem „solidarności” z migrantami
Portal Catholic News Agency (30 września 2025) relacjonuje wystąpienie „kardynała” Roberta McElroy w katedrze św. Mateusza w Waszyngtonie, gdzie podczas Mszy dla migrantów nawoływał do „prorockiego i pełnego współczucia wsparcia” osób nielegalnie przebywających w USA. „Kardynał” określił politykę administracji Trumpa jako „kompleksową kampanię wysiedlania milionów rodzin”, opartą na „strachu i terrorze”, twierdząc, że „Ewangelia proponuje zupełnie inną miarę” – uznanie migrantów za „naszych bliźnich” w oparciu o przypowieść o miłosiernym Samarytaninie.
Bunt przeciwko prawu naturalnemu w imię utopijnej ideologii
Wykładnia McElroy stanowi jawne odrzucenie katolickiej nauki o prawowitych kompetencjach władzy świeckiej. Quas Primas Piusa XI jednoznacznie naucza, że Chrystus Król „wymaga, aby prawa w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich” (QP 1925). Tymczasem „kardynał” neguje fundamentalne prawo każdego suwerennego narodu do kontroli granic i deportacji łamiących prawo cudzoziemców, przedrzeźniając te działania jako „terroryzowanie”.
Lamentabili sane (1907) potępia jako „nowoczesny błąd” tezę, że „Kościół nie może pod żadnym względem oceniać poglądów o umiejętnościach ludzkich” (pkt 5). Tymczasem McElroy używa autorytetu funkcji kościelnej (do której wątpliwie uprawniony z powodu nieważnych święceń) do legitymizacji rewolucji społecznej:
„Stoimy w obliczu bezprecedensowego ataku na miliony imigrantów. Jesteśmy świadkami kompleksowego rządowego ataku, który ma wzbudzić strach i terror wśród milionów mężczyzn i kobiet, którzy przez swoją obecność w naszym kraju pielęgnowali religijne, kulturowe, wspólnotowe i rodzinne więzi” (McElroy).
Teologiczne fałszerstwo: Samarytanin jako wzór anarchii moralnej
*Najcięższe wykroczenie przeciwko Doktrynie* polega na instrumentalnym użyciu Pisma Świętego do celów politycznych. McElroy zniekształca przypowieść o Samarytaninie (Łk 10, 25-37), twierdząc, że jej „najbardziej uderzającym elementem” było „odrzucenie norm społecznych”. W rzeczywistości Chrystus nie obalił prawa karnego dla napastników, lecz wskazał na indywidualny obowiązek miłosierdzia wobec konkretnej ofiary – bez negowania funkcji państwa.
„Samarytanin odrzucił ciasnotę i krótkowzroczność prawa, by zrozumieć, że ofiara, którą mijał, była naprawdę jego bliźnim” (McElroy).
To jawna herezja: Święty Oficjum w Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (pkt 26). Tymczasem McElroy redukuje Objawienie do narzędzia walki z „ciasnotą prawa”, ignorując fakt, że Samarytanin działał poza obowiązującym wówczas prawem żydowskim, a nie przeciwko prawu cywilnemu Rzymu.
Milczenie o sakramentalnym i nadprzyrodzonym wymiarze Kościoła
*Najbardziej zdradziecki przejaw modernizmu* w wystąpieniu McElroy stanowi całkowite pominięcie:
1. Grzechu ciężkiego, w jakim znajdują się migranci łamiący prawo (Katechizm Rzymski, § 283)
2. Obowiązku państwa do ochrony dobra wspólnego przed bezprawiem (Leon XIII, Immortale Dei)
3. Nadrzędnego celu Kościoła – zbawiania dusz poprzez sakramenty i głoszenie Ewangelii (Sobór Trydencki, sesja XXIII)
Współczesny fideizm: „Wspólnota” zamiast łaski
„Religijne, kulturowe, wspólnotowe i rodzinne więzy, które są najbardziej cenne w obecnej chwili w historii naszego kraju” (McElroy).
To zdanie demaskuje modernistyczny fideizm: Kultury i wspólnoty zastąpiły łaskę uświęcającą i stan łaski jako cel Kościoła. Pius XI w Quas Primas ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (QP 1925). McElroy promuje bałwochwalczą religię społeczną, w której „więzi” (czytaj: marksistowska walka klas) zastępują Krzyż.
Wykładnia prawa naturalnego w służbie rewolucji
McElroy przyznaje wprawdzie, że Kościół uznaje „bezpieczeństwo granic i deportację kryminalistów” za „uzasadnione cele narodowe”, ale natychmiast dodaje, że „rząd twierdzi, że te cele stanowią istotę i zakres jego działań”. Tym samym:
1. Podważa zasadę dobrej wiary wobec władzy (Rz 13, 1-7)
2. Stosuje sofistyczną taktykę „gdybania” (co jeśli rząd kłamie?)
3. Wprowadza relatywizm moralny: „prawa imigracyjne są ważne tylko wtedy, gdy rząd nie robi nic więcej”
Wnioski: Kościół Nowego Adwentu wobec królestwa Chrystusowego
Wystąpienie „kardynała” McElroy stanowi modelowy przykład apostazji posoborowej:
– Substytucja doktryny: Ewangelia zastąpiona ideologią praw człowieka (potępioną w Syllabusie, pkt 77)
– Inwersja hierarchii: Więzi społeczne ponad stan łaski
– Anihilacja autorytetu: Podważanie prawowitej władzy cywilnej w imię utopii
„Pasterz” nie wspomina, że miliony nielegalnych migrantów:
1. Żyją w grzechu ciężkim (kłamstwa przy wjeździe, fałszywe dokumenty)
2. Stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa katolików (np. gangi MS-13)
3. Są narzędziem w rękach globalistów dążących do zniszczenia państw narodowych
Pius XI w Quas Primas zadekretował: „Państwa i narody, które nie chcą służyć Chrystusowi, będą musiały doświadczyć Jego surowości” (1925). Wystąpienie McElroy to jawny sygnał, że struktura okupująca Watykan stała się antykościołem głoszącym ewangelię Antychrysta.
Za artykułem:
Cardinal McElroy calls for solidarity with immigrants lacking legal status (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 30.09.2025
