Portal Vatican News (2 października 2025) relacjonuje sytuację protestów na Madagaskarze, gdzie młodzież z tzw. pokolenia Z domaga się dymisji prezydenta Rajoeliny, protestując przeciwko skrajnemu ubóstwu i korupcji. W odpowiedzi na to „biskup” diecezji Moramanga, Rosario Saro Vella, zapowiada gotowość „kościoła” do mediacji między stronami konfliktu, wyrażając wdzięczność wobec „papieża” Leona XIV za jego słowa „bliskości”.
Kapitulacja przed rewolucją: posoborowa „mediacja” jako zdrada misji Kościoła
„Rozwiązaniem nie jest przemoc. Jesteśmy gotowi szukać wyjścia z sytuacji wraz ze wszystkimi zainteresowanymi stronami” – deklaruje „biskup” Vella, redukując misję Kościoła do roli świeckiego mediatora konfliktów społecznych. To jawna zdrada nadprzyrodzonej misji powierzonej przez Chrystusa, który nakazał „idąc na cały świat, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). W tradycyjnej doktrynie katolickiej, potwierdzonej przez Piusa XI w encyklice Quas primas, jedynym fundamentem pokoju jest publiczne uznanie panowania Chrystusa Króla nad narodami:
„Przeto, jeżeli ludzie, prywatnie i publicznie, uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, to wówczas spłynęły na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”.
Tymczasem „kościół” posoborowy, zamiast głosić konieczność nawrócenia i poddania praw państwowych prawu Bożemu, angażuje się w mediacje między rewolucją a skorumpowanym establishmentem, legitymizując tym samym obie strony konfliktu. To nie Kościół, lecz sekta humanistyczna, która porzuciła dewizę Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat na rzecz postmodernistycznej mantry o „dialogu” i „współistnieniu”.
Wiatr rewolucji z Nepalu: marksistowska inspiracja „pokolenia Z”
Artykuł ujawnia szokującą prawdę o źródłach inspiracji protestujących: „Demonstracje […] wpisują się w to, co mieszkańcy nazywają «wiatrem zmian nadchodzącym z Nepalu». Kraj ten również został wstrząśnięty demonstracjami antykorupcyjnymi […] do których później doszło także w Peru”. To bezpośrednie nawiązanie do globalnej rewolucji marksistowskiej, promowanej przez ONZ i Bank Światowy, której celem jest obalenie tradycyjnych struktur władzy pod płaszczykiem walki z „ubóstwem” i „nierównościami”.
Krytyczne sumienie narodu – jak określa się działalność „kościoła” – okazuje się być w rzeczywistości agentem rewolucji, gdyż w żadnym z dokumentów „konferencji episkopatu” nie znajdziemy wezwania do podporządkowania prawa cywilnego prawu Bożemu. Zamiast tego, „biskup” Vella chwali się: „wszystkie dokumenty Konferencji Episkopatu […] są pełne szacunku dla władz, ale też bardzo jasne, bezpośrednie i krytyczne”. To klasyczna taktyka modernizmu: krytykować nadużycia systemu, jednocześnie akceptując jego fundamenty.
Teologiczny bankructwo: „pokój” bez Krzyża i Chrystusa Króla
Najbardziej wymowne jest milczenie o nadprzyrodzonej przyczynie kryzysu. W całym artykule brakuje jakiejkolwiek wzmianki o grzechu jako źródle nierządów, o potrzebie pokuty czy nawrócenia. „Leon XIV” ogranicza się do „smutku” i prośby o modlitwę, by „uniknąć wszelkich form przemocy”, co stanowi karykaturalne uproszenie katolickiej nauki o pokoju. Jak przypomina Pius XI, pokój nie jest brakiem wojny:
„Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Quas primas).
„Bp” Vella entuzjazmuje się „słowami bliskości” uzurpatora z Watykanu, który – jak mówi – „w pełni zrozumiał nasze pragnienia, nasze aspiracje: zjednoczyć się, aby wspierać sprawiedliwość i dobro wspólne”. To jawna herezja: prawdziwy papież nigdy nie utożsamiałby się z rewolucyjnymi aspiracjami inspirowanymi przez neomarksistowskie organizacje międzynarodowe, lecz potępiłby je jako sprzeczne z porządkiem Bożym.
Współwinny czy ofiara? Fałszywa dychotomia posoborowej „mediacji”
W całym dyskursie uderza brak rozeznania duchowego. W sytuacji, gdy młodzież pozostaje pod wpływem globalnych sił rewolucyjnych, a władza odrzuca prawa moralne, Kościół powinien stanąć jako miles Christi, głoszący konieczność nawrócenia. Tymczasem „biskupstwo” Moramanga, jak wcześniej „episkopat” w Peru, Chile czy Nepalu, wybiera rolę „neutralnego mediatora” – co jest niemożliwe, gdyż w konflikcie między prawdą a błędem nie ma neutralności.
Podsumowanie tego skandalu znajdujemy w słowach Piusa XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa – takeśmy się żalili – usunięto z praw i z państw, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod władzą” (Encyklika Ubi arcano). Madagaskarski „kościół” posoborowy, wspierając protesty inspirowane przez globalistyczne siły, stał się współwinny niszczeniu ostatnich fundamentów porządku społecznego, które w tym kraju katolickim jeszcze pozostały.
Za artykułem:
Madagaskar: Kościół gotowy do mediacji na rzecz dialogu i pokoju (vaticannews.va)
Data artykułu: 02.10.2025
