Portal LifeSiteNews informuje o kolejnym awansie arcybiskupa Bernarda Longleya w strukturach posoborowych – brytyjski hierarcha, notorycznie zaangażowany w organizację tzw. „mszy dla środowisk LGBT”, został konsultorem Komisji ds. Stosunków Religijnych z Żydami w ramach Dykasterii ds. Popierania Jedności Chrześcijan pod kierownictwem „kardynała” Kurta Kocha. Nominacja ta stanowi część szerszego wzorca systematycznej infiltracji modernistycznej ideologii do serca pseudo-kościelnych struktur.
Demontarz sakramentalnej dyscypliny pod pretekstem „duszpasterstwa”
Longley, obecny „arcybiskup” Birmingham, już jako biskup pomocniczy Westminsteru nadzorował tzw. „Duszpasterską Radę Mszy w Soho” – inicjatywę organizującą liturgie dla aktywnych homoseksualistów. W 2010 r. w wywiadzie dla The Tablet otwarcie odrzucił jakąkolwiek „moralną weryfikację” przed dopuszczeniem do Komunii Świętej, twierdząc, że krytycy „zakładają” niemoralne życie uczestników. To jawne pogwałcenie kanonu 855 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który stanowi, że jawni grzesznicy mają być wykluczeni z sakramentów. Jak trafnie zauważyła Daphne McLeod z Pro Ecclesia et Pontifice, uczestnicy tych zgromadzeń „byli szczerzy co do swoich homoseksualnych stylów życia”, podkreślając obecność w związkach seksualnych.
„Nikt, poza Arcybiskupem, nie udaje, że żyją lub starają się żyć w czystości” – podkreślała McLeod, demaskując obłudę Longleya.
Nawet po objęciu diecezji Birmingham w 2009 r. Longley kontynuował destrukcyjną działalność, dziękując w 2023 r. „społeczności LGBTQ+” za wkład w Synod o Synodalności. W oficjalnym dokumencie diecezjalnym mówił o „związkach miłosnych” „osób rozwiedzionych żyjących w powtórnych związkach, samotnych rodziców, ludzi w poligamicznych małżeństwach, osób LGBTQ”. Contra factum non valet argumentum – wobec faktów nie skutkują żadne wykrętne tłumaczenia.
Teologiczny wandalizm w służbie rewolucji obyczajowej
Działalność Longleya nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz symptomem systemowej apostazji struktur posoborowych. Jego niedawne mianowania przez Leona XIV (trzy watykańskie nominacje od czerwca 2025 r.) następują w kontekście innych skandalicznych posunięć:
- Przyjęcie przez „papieża” Leona XIV heretyckiej siostry Lucii Caram oraz ojca Jamesa Martina SJ – propagatora ideologii LGBT, który otwarcie deklaruje: „Leon będzie kontynuował tę samą otwartość, którą okazywał Franciszek wobec katolików LGBTQ+”
- Organizacja masowej pielgrzymki środowisk LGBT „Namiot Jonatana” z Mszą w kościele Il Gesù i procesją przez Drzwi Święte Bazyliki Watykańskiej – wydarzenie promowane na oficjalnej stronie Roku Jubileuszowego
- Nominacja „biskupa” Michaela Phama do San Diego, którego wikariusz generalny odprawił „Mszę na cześć LGBT”
- Mianowanie Thomasa Hennena na ordynariusza Baker – autora „wytycznych duszpasterskich” pomijających wymóg czystości dla osób z skłonnościami homoseksualnymi
Leon XIV wprost zasugerował możliwość zmiany nauczania moralnego Kościoła pod wpływem „zmiany postaw” – co stanowi radykalne odrzucenie zasady Ecclesia semper eadem (Kościół zawsze ten sam). Jak trafnie zauważył św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, są prawdami pochodzenia Boskiego, a nie tylko interpretacją faktów religijnych” (propozycja 22).
Strukturalna apostazja w służbie antyewangelii
Awans Longleya na wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Anglii i Walii oraz kluczowe stanowiska w watykańskich dykasteriach pokazują, że mamy do czynienia z systemowym przejęciem pozostałości struktur kościelnych przez zwolenników rewolucji obyczajowej. To nie „reformy pastoralne”, lecz realizacja programu potępionego już w Syllabiusie błędów Piusa IX: „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (błąd 80).
Quod licet Iovi, non licet bovi (Co wolno Jowiszowi, nie wolni wołowi) – gdy wierni świeccy jak Daphne McLeod wiernie strzegli depozytu wiary, „duchowni” jak Longley torpedowali podstawy moralności chrześcijańskiej. Dziś, po dekadach systematycznej destrukcji, owoce są wymowne: „msze” zamienione w zgromadzenia aktywistów, sakramenty zbezczeszczone, a doktryna zredukowana do pustej frazeologii „włączenia”.
W świetle niezmiennego Magisterium Kościoła katolickiego, żadne „duszpasterstwo” nie może usprawiedliwiać współudziału w grzechu przeciwko cnocie czystości. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) ma królować, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod nogi swoje”. Nie ma miejsca na kompromis z duchem świata – tym bardziej gdy przybiera on postać zinstytucjonalizowanej herezji w samym sercu struktur, które niegdyś służyły ewangelizacji.
Za artykułem:
Pope Leo XIV raises pro-LGBT UK archbishop to key Vatican roles (lifesitenews.com)
Data artykułu: 02.10.2025
