Portal eKAI (3 października 2025) relacjonuje wprowadzenie nowego munduru reprezentacyjnego przez Gwardię Szwajcarską, określając to jako „powrót do tradycji”. Prezentacja stroju odbyła się przed zaprzysiężeniem 27 rekrutów na Dziedzińcu św. Damazego, zaplanowanym na 4 października – święto Franciszka z Asyżu. Artykuł podkreśla „ducha łączenia tradycji z nowoczesnością” oraz techniczne detale umundurowania „oficerskiego munduru wyjściowego”, czarnego z żółto-złotymi elementami, wzorowanego na XIX-wiecznych projektach.
Estetyczny pozór zamiast doktrynalnej wierności
Choć portal zachwyca się „wiernością tradycji” w kwestii kroju munduru, całkowicie pomija fundamentalny kontekst doktrynalny. Gwardia Szwajcarska powstała w 1506 roku jako „custodes corporis papae” (straż przyboczna papieża) – instytucja nierozerwalnie związana z obroną Urbis et Orbis (Miasta i Świata) przed herezją i przemocą. Tymczasem dziś „strzeże” ona uzurpatora noszącego imię Leon XIV, który – jak wszyscy następcy Jana XXIII – nie posiada legitymacji Piotrowej. Stroje projektowane przez Jules’a Reponda w 1915 roku służyły autentycznemu Następcy Piotra, nie zaś przywódcy sekty posoborowej.
„Zaprzysiężenie to moment najbardziej uroczysty… przysięgamy służyć i być gotowymi oddać życie za Ojca Świętego” – mówi rekrut Francesco.
Ten fragment demaskuje najgłębszy poziom teologicznego skandalu. Przysięga składana na wierność antypapieżowi stanowi formalne współuczestnictwo w schizmie. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Non est licitum obedire pseudo-Pontifici” (Nie wolno być posłusznym pseudopapieżowi – De Romano Pontifice, II.30). Historyczna ofiara 189 gwardzistów z 1527 roku, broniących papieża przed profanacją, zostaje zdewaluowana przez służbę strukturom jawnie propagującym abominatio desolationis (obrzydliwość spustoszenia – Dn 9,27).
Mundur galowy vs. naga apostazja
Pułkownik Christoph Graf tłumaczy reintrodukcję munduru półgalowego potrzebą „stroju reprezentacyjnego”, podczas gdy prawdziwy problem tkwi w reprezentowaniu antykatolickiej rewolucji. Artykuł z upodobaniem opisuje „złote hafty” i „czapki kepi”, lecz przemilcza fakt, że Gwardia asystuje przy:
- „Mszach” z elementami pogańskich rytuałów (jak w Amazonii w 2019)
- Audiencjach dla heretyków i apostatów
- Ceremoniach synkretycznych w ramach „braterstwa międzyreligijnego”
Jak przypomina encyklika Quas Primas Piusa XI: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi… Odmawiając posłuszeństwa Chrystusowi, ludzie burzą fundamenty własnego państwa”. Tymczasem „ochrona” udzielana antypapieżowi służy właśnie zniszczeniu widzialnego Królestwa Chrystusowego.
Ceremoniał bez sakralności
Przeniesienie zaprzysiężenia z tradycyjnej daty 6 maja (rocznica Sacco di Roma) na 4 października (święto Franciszka z Asyżu) to nie „wyjątkowa okazja”, lecz celowy akt ideologiczny. Franciszek z Asyżu został przekształcony przez posoborowców w ikonę ekumenizmu i naturalizmu religijnego. Jak trafnie zauważył biskup Graber: „Gdy Kościół odcina się od swego nadprzyrodzonego posłannictwa, wówczas święci stają się jedynie humanitarnymi działaczami”.
„W Roku Świętym napływ wiernych jest jeszcze większy, ale Gwardia Szwajcarska nadal czuwa i zapewnia bezpieczeństwo Ojcu Świętemu” – komentuje kapral Cinotti.
Przywołany tutaj „Rok Święty” to parodia prawdziwych jubileuszy, w czasie których udzielano „veram indulgentiam” (prawdziwych odpustów) za pokutę i nawrócenie. Obecne „audiencje jubileuszowe” prowadzone przez uzurpatora nie mają żadnej wartości duchowej, będąc jedynie widowiskiem turystycznym.
Gotowość na śmierć dla kogo?
Najbardziej wstrząsający jest fragment deklaracji rekruta Francesco: „być gotowymi oddać życie za Ojca Świętego”. W świetle kanonu 332 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który jasno precyzuje warunki ważnego wyboru papieża, Leon XIV jest antypapieżem. Służba na jego rzecz to nie heroizm, lecz uczestnictwo w antykościele. Jak ostrzegał św. Wincenty z Lerynu: „Depravatae legis corruptela, quamvis antiqua, non est tamen legitimae consuetudinis antiquitate superanda” (Zepsucie prawa zdegenerowanego, choć dawnego, nie może być przezwyciężone starożytnością prawowitego zwyczaju – Commonitorium, XXIII).
Gwardziści powołują się na tradycję sięgającą Juliusza II, lecz właśnie ten papież w bulli „Pastor aeternus” z 1512 roku nakazywał: „Bronić Stolicy Piotrowej przed heretycką zuchwałością”. Tymczasem współczesna Gwardia staje się ochroną dla tejże zuchwałości. Nowy mundur – niczym płaszcz Heroda – przykrywa trupa doktryny katolickiej, zastąpionej przez „ducha Asyżu”.
Zatrute źródło symboliki
Artykuł zachwyca się „żółto-złotymi elementami” munduru, nie dostrzegając, że złoto w tradycji liturgicznej symbolizuje „claritatem aeternae gloriae” (blask wiecznej chwały). Tymczasem w kontekście struktury okupującej Watykan, złote nici stają się parodią – jak szaty arcykapłana Kajfasza, który „strzegł” porządku kosztem prawdy. Brak jakiejkolwiek wzmianki o obowiązku obrony depositum fidei (depozytu wiary) w przysiędze gwardzistów świadczy o całkowitej dechrystianizacji ich misji.
Podsumowując: prezentacja nowego munduru to akt teatralnej tradycjonalizacji, mający zakryć głęboką duchową pustkę. Jak pisał Pius XI w Quas Primas: „Gdy usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo (…) nieszczęścia spadły na świat”. Dopóki Gwardia służy tym, którzy odrzucili królewską godność Chrystusa, jej mundury – choćby najpiękniejsze – pozostaną jedynie kostiumami w modernistycznym spektaklu.
Za artykułem:
Papiescy gwardziści w nowych mundurach (vaticannews.va)
Data artykułu: 03.10.2025
