Portal Opoka relacjonuje wypowiedź „metropolity warszawskiego” Adriana Galbasa dotyczącą kontrowersji wokół listu prezydium Konferencji Episkopatu Polski w sprawie edukacji zdrowotnej. „Arcybiskup” stwierdził, że „stało się coś niedobrego, że Kościół i szkoła mogą być postrzegane jako nieprzyjaciele”, dodając, iż reakcja KEP mogła być „lepiej sformułowana”. W kontekście integralnej doktryny katolickiej wypowiedź ta stanowi symptom głębszego kryzysu posoborowego przesunięcia akcentów z regnum Christi (królestwa Chrystusowego) na dialog ze zsekularyzowaną rzeczywistością.
Dekonstrukcja kompromisu: od królestwa do negocjacji
„Nie byłoby dobrze, gdyby ostatnim zdaniem Kościoła czy Episkopatu w sprawie edukacji zdrowotnej był list prezydium KEP” – powiedział „metropolita warszawski”.
Wypowiedź „abp” Galbasa demaskuje fundamentalny błąd metodologiczny posoborowia: redukcję Kościoła do instytucji opiniującej rzeczywistość, zamiast głoszenia niepodważalnego prawa Bożego. Kardynał Alfredo Ottaviani w „Instruction on the Ecumenical Movement” (1949) przypominał, iż Kościół nie prowadzi dialogu z błędem, lecz nakazuje jego odrzucenie. Tymczasem cała dyskusja koncentruje się na „postrzeganiu” i „komunikacji”, nie zaś na anamnesis (przypomnieniu) odwiecznej zasady: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat (Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rozkazuje).
Edukacja czy demoralizacja? Pominięcie sedna problemu
Prezydium KEP w liście z 14 maja 2025 słusznie wskazuje na erotyzację dzieci pod płaszczykiem „edukacji zdrowotnej”. Jednakże dokument ogranicza się do krytyki szczegółów programu, nie sięgając do zasady nadrzędnej: państwo nie posiada kompetencji w dziedzinie moralności, która podlega wyłącznie prawu naturalnemu i objawionemu. Pius XI w encyklice Divini illius Magistri (1929) podkreślał: „Wychowanie należy przede wszystkim do Kościoła i rodziny, a państwo tylko subsydiarnie”. Tymczasem struktury posoborowe traktują program rządowy jako równoprawny podmiot negocjacji, a nie przejaw uzurpacji.
„Arcybiskup” bez mandatu: problem ważności święceń
Należy przypomnieć, iż „abp” Adrian Galbas otrzymał święcenia kapłańskie w 2000 roku, a sakrę biskupią w 2023 – czyli w okresie całkowitej nieważności posoborowych święceń wskutek reform Pawła VI. Jak stwierdziła Święta Oficja w dekrecie z 1947 roku (Sacramentum ordinis), ważność święceń wymaga zachowania materii, formy i intencji zgodnej z niezmiennym depozytem wiary. Tym samym wypowiedź „abp” Galbasa nie posiada autorytetu wynikającego z sukcesji apostolskiej, będąc jedynie opinią funkcjonariusza struktury okupującej gmachy Kościoła.
Język jako symptom: od depozytu do relatywizacji
Ton wypowiedzi „metropolity” zdradza typowo modernistyczne nastawienie: „można było napisać lepiej”, „potrzebna jest jeszcze praca”, „Stało się coś niedobrego […] że Kościół i szkoła mogą być postrzegane jako nieprzyjaciele”. To ewidentne nawiązanie do hermeneutyki ciągłości potępionej przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (1907): „Dogmaty mogą być przedstawiane zgodnie z wymaganiami współczesnego rozumu” (propozycja 63). Święty Papież potępił tę tezę jako „syntezę wszystkich herezji”. Tymczasem „abp” Galbas nie głosi ekskomunik na twórców demoralizujących programów, lecz martwi się wizerunkiem struktur posoborowych.
Pominięcie eschatologiczne: brak ostrzeżenia przed świętokradztwem
Najcięższym zarzutem wobec całej dyskusji jest całkowite przemilczenie konsekwencji wiecznych. Żaden z uczestników nie przypomina, że udział w zajęciach propagujących grzech przeciwko czystości naraża dusze dzieci na utratę łaski uświęcającej. Katechizm Rzymski naucza: „Grzechy nieczyste wołają o pomstę do nieba”. Tymczasem wypowiedź „abp” Galbasa ogranicza się do społeczno-politycznego wymiaru sporu, co stanowi przejaw naturalizmu potępionego w Syllabusie Piusa IX (1864): „Moralność nie potrzebuje sankcji religijnej” (propozycja 56).
Podsumowanie: kompromis zamiast królestwa
Cała sytuacja demaskuje tragiczne skutki przyjęcia zasad Vaticanum II. Gdy w Dignitatis humanae zadekretowano fałszywą wolność religijną, a w Gaudium et spes poddano Kościół „znakom czasu”, władza nauczania stała się opiniotwórczą agencją. Nie ma tu miejsca na non possumus Piusa IX czy płomienne apele św. Piusa X o społeczne panowanie Chrystusa. „Abp” Galbas, jako funkcjonariusz tej struktury, musi negocjować z władzą, która – zgodnie z niezmienną doktryną – powinna być poddana Królowi Wieków. Jak pisał Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusa tylko w Królestwie Chrystusowym”. Dopóki struktury posoborowe nie wrócą do tej zasady, ich wypowiedzi pozostaną jedynie ludzkimi komentarzami.
Za artykułem:
Abp Galbas: stało się coś niedobrego, że Kościół i szkoła mogą być postrzegane jako nieprzyjaciele (opoka.org.pl)
Data artykułu: 03.10.2025
