Portal Opoka (4 października 2025) informuje o planowanej na luty-marzec 2026 roku ekspozycji szczątków św. Franciszka z Asyżu w bazylice jego imienia, rzekomo z okazji 800. rocznicy śmierci świętego. Wydarzenie zaaprobowane przez antypapieża Leona XIV przedstawiane jest jako „potężne przesłanie dla wiernych i całego społeczeństwa„, mające inspirować do „bycia budowniczymi pokoju, strażnikami stworzenia i świadkami miłości„.
Instrumentalizacja świętości w służbie naturalizmu
W całym komunikacie brak jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonego celu życia św. Franciszka – zbawienia duszy przez naśladowanie Chrystusa Ukrzyżowanego. Zamiast tego Ojciec Giulio Cesareo OFMConv, dyrektor Biura Komunikacji Bazyliki, głosi heretycką redukcję świętości do świeckiego aktywizmu: „Franciszek żyje nadal, a jego duch nadal działa wśród nas, wzywając nas do bycia budowniczymi pokoju, strażnikami stworzenia„. To jawne odrzucenie katolickiej doktryny o jedynym Pośrednictwie Chrystusa (1 Tm 2:5) i zastąpienie jej panteistycznym kultem „braterstwa” potępionym w Syllabusie błędów (Pius IX, 1864, pkt 1, 3, 15).
„Ekspozycja ciała św. Franciszka nie jest tylko wydarzeniem religijnym, ale potężnym przesłaniem dla wiernych i całego społeczeństwa”
Wspomniane „owoce miłości i braterstwa” to bezpośrednie nawiązanie do masoneriającej retoryki Fratelli Tutti bergogliańskiej sekty. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] stało się, iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą„. Wystawienie relikwii bez jednoczesnego głoszenia konieczności pokuty i poddania się pod panowanie Chrystusa Króla to czysta profanacja.
Legalizacja świętokradztwa przez antypapieską władzę
Artykuł podkreśla, iż wystawienie szczątków odbywa się „za zgodą Papieża Leona XIV, udzieloną za pośrednictwem watykańskiego Sekretariatu Stanu„. Tu ujawnia się podwójna herezja: po pierwsze, uznanie antypapieża za prawowitą głowę Kościoła, po drugie – potraktowanie relikwii jako narzędzia politycznego spektaklu.
Kanon 1279 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku wyraźnie stanowił, że relikwie św. stopnia mogą być wystawiane jedynie w celach kultu publicznego, nigdy zaś dla „przesłania społecznego„. Tymczasem planowane „nabożeństwa dla rodzin, wspólnot zakonnych, osób niepełnosprawnych i innych” w połączeniu z „międzynarodowymi Mszami” to klasyczny przykład posoborowego synkretyzmu. Jak stwierdza dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Krytyk nie może przypisywać Chrystusowi nieograniczonej wiedzy, chyba żeby przyjąć – co jest historycznie nie do przyjęcia i sprzeciwia się poczuciu moralnemu – że Chrystus jako człowiek posiadał wiedzę Bożą„.
Naukowa mitologia zamiast teologii świętości
Komunikat zawiera obszerne passusy o „badaniach naukowych szczątków z 1978 i 2015 roku„, całkowicie pomijając cudowną nienaruszalność ciała św. Franciszka – fakt potwierdzony w procesie kanonizacyjnym. Ta redukcja świętości do wymiaru antropologicznego stanowi wprost realizację modernistycznej zasady potępionej przez św. Piusa X: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (Lamentabili, pkt 58).
Wspomnienie o stygmatach zostaje sprowadzone do kuriozum historycznego („pierwszy w historii Kościoła taki przypadek„), bez żadnego nawiązania do ich teologicznego znaczenia jako uczestnictwa w Męce Pańskiej. To typowo modernistyczne „rozdzielenie Chrystusa historycznego od Chrystusa wiary” potępione w Lamentabili (pkt 35).
Milczenie jako najcięższe oskarżenie
W całym tekście brak nawet wzmianki o:
1. Realnej obecności Chrystusa w Eucharystii
2. Obowiązku poddania się społecznej władzy Chrystusa Króla
3. Grzeszności współczesnego świata wymagającej pokuty
4. Nieważności posoborowych „Mszy” i sakramentów
5. Obowiązku unikania współudziału w świętokradztwach
To strategiczne przemilczenie zdradza prawdziwy cel całego przedsięwzięcia: legitymizację sekty posoborowej poprzez zawłaszczenie autorytetu świętego prawdziwego Kościoła. Jak nauczał Pius XI: „Wiara katolicka nie może współistnieć z religiami fałszywymi w tym samym rzędzie” (Quas Primas).
Kult relikwii w tradycji katolickiej zawsze służył umocnieniu wiary w zmartwychwstanie ciała i wstawiennictwo świętych. Tymczasem ta ekspozycja – pozbawiona modlitw ekspiacyjnych, aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Chrystusowi Królowi i wezwania do nawrócenia – jest jedynie teatralnym spektaklem pogłębiającym apostazję narodów. Prawdziwy św. Franciszek wołałby dziś z grobu: „Pokutujcie, bo blisko jest królestwo niebieskie!” (Mt 3:2), a nie głaskał współczesnych po głowach ekologicznymi banałami.
Za artykułem:
Historyczne wystawienie szczątków św. Franciszka z Asyżu. Wydarzenie związane jest z 800. rocznicą jego śmierci (opoka.org.pl)
Data artykułu: 04.10.2025
