Portal Konferencji Episkopatu Polski (6 października 2025) przytacza słowa przewodniczącego KEP, „abpa” Tadeusza Wojdy SAC, zachęcającego do „przywołania na pamięć misjonarzy” w październiku jako miesiącu misyjnym. „Arcybiskup” powołuje się przy tym na wypowiedź „papieża” Franciszka o rzekomym umiejscowieniu misji „w sercu każdego wierzącego”, jednocześnie redukując misyjność do subiektywnej „odpowiedzialności za wiarę”. Cała wypowiedź stanowi klasyczny przykład posoborowej herezji ekumenizmu, gdzie zniknął imperatyw nawracania heretyków i podboju narodów dla Chrystusa Króla.
Zanegowanie nadprzyrodzonego celu misji
Ogłoszone przez Piusa XI w encyklice Quas Primas (1925) powszechne panowanie Chrystusa Króla nad wszelkimi narodami bez wyjątku zostało w tekście KEP zastąpione mglistym „głoszeniem wiary tam, gdzie Chrystus ich posłał”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Obowiązku wypleniania błędów religijnych („Errori non habet ius” – błąd nie ma praw)
- Nawracaniu pogan i heretyków jako celu misji (kanon 1350 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.)
- Publicznym uznaniu królewskiej władzy Chrystusa przez państwa (potępione w Syllabusie błędów, pkt. 77-80)
„Nie było bowiem i nie będzie nikogo, kto przez wszystkich byłby tak umiłowany, jak Chrystus Jezus. Lecz, jeżeli głębiej wnikniemy w rzecz samą, przekonamy się, że imię i władza króla we właściwym tego słowa znaczeniu należy się Chrystusowi” (Pius XI, Quas Primas)
Tymczasem współczesne „misje” w wydaniu sekty posoborowej sprowadzają się do humanitarnego aktywizmu, co doskonale ilustruje milczenie o obowiązku głoszenia dogmatu „Extra Ecclesiam nulla salus” (poza Kościołem nie ma zbawienia) – prawdy definiowanej przez Sobór Florencki i powtarzanej aż do Piusa XII.
Fałszywa koncepcja „misji wewnętrznej”
Stwierdzenie, że „na miejscu jesteśmy misjonarzami” to jawna kontaminacja modernizmu potępionego w dekrecie Lamentabili sane (1907):
„Dogmaty, sakramenty i hierarchia, zarówno co do pojęcia, jak i co do rzeczywistości, są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (potępiony błąd 54)
Koncepcja powszechnej „misyjności” wiernych – oderwana od konkretnego nakazu głoszenia jedynej prawdziwej religii poganom – prowadzi do:
- Relatywizacji kapłaństwa na rzecz „powszechnego posłannictwa” (co potępił Pius X w Pascendi)
- Zamazania różnicy między stanem duchownym a świeckim
- Przyjęcia protestanckiej teorii „kapłaństwa wszystkich wierzących”
Bergoglio jako źródło doktrynalnego zamętu
Przywołanie słów „papieża” Franciszka – głównego architekta apostazji posoborowej – demaskuje prawdziwe intencje autorów: zastąpienie misji ewangelizacyjnej dialektyką komunistycznej „inkulturacji”. Jak zauważa Pius XI w Quas Primas, pokój możliwy jest wyłącznie pod berłem Chrystusa Króla, nie zaś w dialogu z błędem.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Sekularyzacja pojęcia misji
Redukcja misji do „świadczenia wiary” bez wyraźnego celu nawrócenia narodów stanowi zdradę dziedzictwa takich postaci jak św. Franciszek Ksawery czy o. Maksymilian Kolbe (którego heroiczność męczeństwa sekta posoborowa zafałszowała, ogłaszając „świętym” bez kanonicznego procesu). Wbrew słowom Chrystusa: „Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15), neokościół propaguje dialog zamiast podboju duchowego.
Każda autentyczna działalność misyjna – zgodna z duchem św. Piusa X i jego encykliki Editae saepe – musi dziś przebiegać poza strukturami apostackiej sekty Vaticanum II, która wyrzekła się obowiązku głoszenia jedynej prawdziwej wiary.
Za artykułem:
Przewodniczący Episkopatu: W październiku pamiętajmy o misjonarzach (episkopat.pl)
Data artykułu: 06.10.2025
