Portal wiara.pl (19 września 2025) informuje o kradzieży staroegipskiego malowidła z grobowca Khentiki w Sakkarze oraz wcześniejszej kradzieży złotej bransolety faraona Amenemope z Muzeum Egipskiego w Kairze. Tekst koncentruje się wyłącznie na stratach kulturowo-materialnych, pomijając całkowicie moralny i duchowy wymiar tych przestępstw jako przejawu globalnego kryzysu cywilizacji odrzucającej Boski porządek.
Relatywizacja wartości w służbie archeologicznego fetyszyzmu
Opisane incydenty przedstawione są jako wyłącznie „straty dziedzictwa kulturowego”, podczas gdy lex naturalis (prawo naturalne) jednoznacznie potępia kradzież jako wykroczenie przeciw VII przykazaniu. Autorzy utrwalają jednak naturalistyczne przekonanie, że wartość zabytków ogranicza się do ich materialnej czy historycznej unikalności, nie zaś do tego, co mówią o relacji człowieka do Stwórcy. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa” – w tym także dzieła ludzkich rąk.
„Grobowiec został odkryty w latach 50. XX wieku i pozostawał zamknięty od 2019 roku […] zaginione malowidło przedstawiało staroegipski kalendarz”.
Opis ten pomija fundamentalny fakt: cała egipska cywilizacja zbudowana była na bałwochwalczym kulcie sił przyrody, czego dowodzi właśnie kalendarz oparty na wylewach Nilu. Brak choćby wzmianki o tym, że „nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12) poza Chrystusem, stanowi ciche przyzwolenie na relatywizm religijny zakazany przez Syllabus Piusa IX (pkt 15-18).
Klątwa faraonów jako niewygodne memento
Wzmianka o „klątwie” wyrytej na grobowcu Khentiki zostaje potraktowana jako archeologiczna ciekawostka, podczas gdy stanowi ona dramatyczne potwierdzenie odwiecznej prawdy o Bożej sprawiedliwości. Tekst głównego nurtu nie dostrzega, że starożytne przestrogi przed profanacją grobów znajdują swoje dopełnienie w słowach św. Pawła: „Bóg nie dozwoli z siebie szydzić” (Ga 6,7).
Znamienne, że w tekście brak jakiejkolwiek refleksji nad moralną odpowiedzialnością sprawców – zarówno złodziei, jak i nabywców przetopionych artefaktów. To milczenie odsłania ducha czasów zsekularyzowanych, gdzie przestępstwo ocenia się przez pryzmat strat materialnych, nie zaś obrazy moralnego porządku ustanowionego przez Boga.
Memfis bez Chrystusa Króla
Podkreślanie znaczenia Memfis jako „starożytnej stolicy Egiptu” przy jednoczesnym ignorowaniu faktu, że dziś tereny te pozostają pod panowaniem islamu, stanowi przejaw politycznej poprawności zakazanej przez Magisterium. Jak przypominał Pius IX w Syllabusie (pkt 77-80), błędem jest twierdzenie, że „katolicka religia nie powinna być uważana za jedyną religię państwa”. Tymczasem Egipt – kolebka monoteizmu! – od wieków trwa w apostazji, co znajduje odbicie w ciągłym niszczeniu śladów swojej przeszłości.
Opisywane kradzieże nie są przypadkowymi incydentami, lecz objawem głębszego kryzysu cywilizacyjnego, który Pius XI diagnozował jako „usunięcie Jezusa Chrystusa i Jego najświętszego prawa ze zwyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Dopóki narody nie uznają społecznego panowania Chrystusa Króla, dopóty ich dziedzictwo – zarówno materialne, jak i duchowe – będzie narażone na rozkład i grabież.
Za artykułem:
Staroegipski obraz zaginął z grobowca w Sakkarze (gosc.pl)
Data artykułu: 06.10.2025
