Portal Opoka informuje o planowanym sympozjum w Paray-le-Monial z okazji 150. rocznicy urodzin o. Mateo Crawley-Boevey SSCC, założyciela Dzieła Intronizacji Najświętszego Serca Jezusa. Inicjatywa organizowana przez zgromadzenie Najświętszych Serc Jezusa i Maryi ma poprzedzać proces beatyfikacyjny, zatwierdzony przez współczesną kapitułę generalną tej struktury. Artykuł przypomina działalność peruwiańskiego kapłana, którego Pius XI nazwał „światowym Apostołem Najświętszego Serca”, pomijając przy tym fundamentalny fakt: żadna „beatryfikacja” przeprowadzona przez sekciarską organizację okupującą Watykan po 1958 roku nie ma znaczenia dla zbawienia dusz.
Kult Serca Jezusa zdeformowany przez posoborowy synkretyzm
Propagowane przez artykuł „Dzieło Intronizacji” stanowi karykaturę autentycznego nabożeństwa do Najświętszego Serca, które św. Małgorzata Maria Alacoque otrzymała jako narzędzie przebłagania za grzechy i narzędzie nawrócenia heretyków. Tymczasem współczesne „zgromadzenie” SSCC przedstawia je jako bezbolesny akt „królowania miłości”, co jest jawnym zaprzeczeniem słów Chrystusa: «Królestwo moje nie jest z tego świata» (J 18,36). Pius XI w Quas Primas jednoznacznie nauczał, że panowanie Chrystusa wymaga uznania Jego prawa do podporządkowania sobie wszelkich systemów politycznych, społecznych i religijnych – tymczasem sympozjum w Paray-le-Monial odbywa się pod auspicjami struktur jawnie kolaborujących z laicką Republiką Francuską.
„Papież Pius XI nazwał go «światowym Apostołem Najświętszego Serca Pana Jezusa», bo zakres jego apostolskiej działalności obejmował kilkadziesiąt krajów na całym świecie”.
Ten fragment demaskuje metodologiczny fałsz całego przedsięwzięcia. Przywołanie autorytetu Piusa XI (1922-1939) przez organizatorów żyjących w całkowitym zerwaniu z jego nauczaniem jest czystą instrumentalizacją. Prawowity Papież w cytowanej encyklice ustanawiał święto Chrystusa Króla właśnie po to, by zwalczać „zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm, jego błędy i niecne usiłowania” (Quas Primas). Tymczasem współcześni „bracia” SSCC organizują konferencję w kraju, gdzie:
1. 98% pseudokatolickich „parafii” nie odprawia Mszy trydenckiej
2. Rząd legalizuje sodomię i dzieciobójstwo
3. Żaden „biskup” nie nawołuje do restauracji prawdziwej monarchii katolickiej
Proces „beatryfikacyjny” jako akt autodemaskacji
Informacja o rzekomym procesie beatyfikacyjnym stanowi najjaskrawszą herezję artykułu. Święty Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu potępił tezę, jakoby „Kościół nie może nawet poprzez definicje dogmatyczne określić właściwego sensu Pisma Świętego” (propozycja 4). Tymczasem współczesne „zgromadzenie” SSCC – które przyjęło wszystkie modernistyczne nowinki Vaticanum II – rości sobie prawo do oceny świętości sług Bożych, mimo że sami zostali ipso facto wykluczeni z Kościoła przez papieża św. Piusa X w Lamentabili i Pascendi.
Nawiązanie do „błogosławieństwa papieża św. Piusa X” to kolejne nadużycie. Święty Papież, który w motu proprio Sacrorum Antistitum zmuszał duchownych do przysięgi antymodernistycznej, ekskomunikowałby każdego, kto uznałby „duchowość” posoborowego SSCC za katolicką. Tymczasem artykuł bezkrytycznie powtarza frazę o „powrocie do zdrowia w Paray-le-Monial”, nie wspominając, że:
– Współczesne „zgromadzenie” SSCC promuje ekumeniczne spotkania z protestantami w tym samym sanktuarium
– W 2025 roku w Paray-le-Monial odbywają się „modlitwy ekumeniczne” z udziałem szamanów buddyjskich
– Żaden z obecnych „przełożonych” nie publicznie nie potępił apostazji Bergoglio
Milczenie o warunkach ważności intronizacji
Najcięższym grzechem artykułu jest przemilczenie nieodzownych warunków ważności intronizacji Najświętszego Serca, które o. Mateo wyłożył w swoich pismach. Kapłan zawsze podkreślał, że:
1. Intronizacja wymaga publicznego wyrzeczenia się masonerii i wszystkich tajnych stowarzyszeń
2. Rodzina musi odrzucić wszelkie formy antykoncepcji i „planowania rodziny”
3. Akt musi łączyć się z codzienną modlitwą wynagradzającą za zniewagi wobec Chrystusa Króla
Tymczasem współczesne „Dzieło Intronizacji” prowadzone przez SSCC:
– Dopuszcza do ceremonii pary żyjące w cywilnych „związkach” bez ślubu kościelnego
– Nie wymaga potępienia Vaticanum II i posoborowych „mszy”
– Kolaboruje z diecezjami, gdzie „biskupi” publicznie wspierają LGBT
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Jak nauczał św. Pius X w Pascendi, moderniści świadomie niszczą pojęcie Ofiary, zastępując je ideą «uczty braterskiej».
Spuścizna o. Mateo w rękach apostatów
Wspomnienie o kondolencjach „Ojca Świętego Jana XXIII” to jawna kpina. Angelo Roncalli, jako antypapież ekskomunikowany latae sententiae za udział w masońskim ruchu pokojowym Pax Romana, nie mógł być „pocieszycielem” katolików. Jego następcy – od Montiniego po Bergoglio – systematycznie zwalczali kult Najświętszego Serca, zastępując go synkretycznymi „nabożeństwami do miłosierdzia” opartymi na fałszywych objawieniach siostry Kowalskiej (których pisma figurują na Indeksie Ksiąg Zakazanych).
Artykuł Opoki, przemilczając te fakty, staje się narzędziem dalszej demolkji katolickiej pobożności. Zamiast przypomnieć, że prawdziwy kult Serca Jezusowego wymaga walki z rewolucją antychrześcijańską, autorzy serwują hagiograficzną laurkę dostosowaną do gustów współczesnych „katolików” z La Croix i America Magazine.
„O. Mateo zmarł w opinii świętości 4 maja 1960 r.”
Ta fraza to kwintesencja posoborowego oszustwa. W 1960 roku antypapież Roncalli już przygotowywał Vaticanum II, a „opinie świętości” wystawiane przez modernistów są bezwartościowe. Prawdziwy Kościół uznaje tylko procesy beatyfikacyjne zatwierdzone przez prawowitego Papieża przed 1958 rokiem. Wszystko inne to teatr dla naiwnych.
Za artykułem:
Francja: sympozjum w 150. rocznicę urodzin założyciela dzieła intronizacji NSPJ w rodzinach (opoka.org.pl)
Data artykułu: 06.10.2025
