Portal Opoka relacjonuje przebieg tzw. Marszu dla Życia w Wilnie (6 października 2025), przedstawiając go jako „celebrację świętości życia”. Wydarzenie zgromadziło modernistycznych „duchownych”, świeckich aktywistów i artystów, promując naturalistyczną wizję obrony życia oderwaną od nadprzyrodzonego porządku łaski.
Struktury apostazji w służbie „kultury życia”
W marszu uczestniczyli przedstawiciele sekty posoborowej: „biskup pomocniczy Saulius Bužauskas z Kowna” oraz „arcybiskup katolicki Rygi Zbigniew Stankiewicz”. Ich obecność sankcjonuje błąd ekumeniczny, gdyż współorganizatorem był łotewski „biskup luterański” Rinalds Grants. Mortalium animos Piusa XI wyraźnie potępia takie „braterstwo w zdradzie”: „Kościół katolicki niczego nie pragnie goręcej, jak by ci, którzy są od niego oddzieleni, przyszli do niego” (encyklika o popieraniu prawdziwej jedności chrześcijan).
„Głębia naszego sumienia woła o inną drogę niż kultura śmierci. Nasz humanizm domaga się kultury życia” – dr Lina Šulcienė
To zdanie demaskuje naturalistyczną mentalność organizatorów. „Humanizm” zastępuje tu łaskę uświęcającą, zaś „sumienie” pojmowane jest w oderwaniu od Objawienia. Pius XII w Humani generis (1950) ostrzegał: „Niebezpieczny jest błąd tych, którzy śmią twierdzić, że człowiek może być zbawiony przez prawo naturalne”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o Krzyżu, Odkupieniu czy Niepokalanym Poczęciu pokazuje, że marsz służył antropocentrycznej utopii.
Fałszywy ekumenizm zamiast katolickiej kontrrewolucji
Agnieszka Gracz z Centrum Życia i Rodziny chwaliła orzeczenie polskiego „Trybunału Konstytucyjnego” z 2020 roku. Pomija fakt, że „decyzja” ta utrzymała aborcję eugeniczną w przypadku gwałtu, co jest kompromisem z zasadą „mniejszego zła”. Św. Pius X w Notre charge apostolique potępił takich „reformatorów”: „Ich program polega na pogodzeniu przeciwstawnych zasad i zadowoleniu wszystkich umysłów”.
Benas Ulevičius z Uniwersytetu Witolda Wielkiego diagnozował: „Po uzyskaniu niepodległości naród przeszedł stopniowe zmiany (…) ludzie przedkładali karierę i dobrobyt nad życie rodzinne”. Brak jednak wezwania do „odnowienia wszystkiego w Chrystusie” (Pius X) poprzez poddanie państwa prawom Króla Wszechświata. „Biskup” Bužauskas przemilczał encyklikę Quas primas Piusa XI, która nakazuje: „Jeżeli więc ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”.
Msza antykultem w miejsce Ofiary Przebłagalnej
Finałem wydarzenia była „Msza św.” w katedrze odprawiona przez „ks. Deividasa Stankevičiusa”. Artykuł nie precyzuje rytu, co pozwala domniemywać, że chodzi o nowy mszał montinianowski. „Msza” ta nie może być Ofiarą Przebłagalną, gdyż – jak uczy Pius VI w Auctorem fidei – „ofiara jest prawdziwa tylko wtedy, gdy kapłan działa jako pośrednik między Bogiem a ludźmi”. Nowy ryt redukuje kapłaństwo do funkcji przewodniczącego zgromadzenia.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li „tylko” świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Naturalizm zastępuje łaskę
Lina Gervytė-Michailova wspominała „uczucie radości” przy pierwszym USG dziecka. Choć wzruszające, świadectwo to sprowadza święto życia do emocjonalnego doznania. Katolicka doktryna uczy, że życie jest darem Boga, a nie subiektywnym „szczęściem”. Katechizm Piusa X podkreśla: „Dzieci są własnością Boga, który je daje rodzicom pod warunkiem, że wychowają je dla Nieba”.
Konkurs plastyczny „Jestem darem” dla dzieci pomija kluczową prawdę: „Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, czcił, Jemu służył i przez to osiągnął żywot wieczny” (Katechizm Rzymski). Bez tej nadprzyrodzonej perspektywy obrona życia staje się kolejną świecką ideologią.
Modernistyczna droga donikąd
Markus Järvi z estońskiego „Objektiiv” wzywał: „Musimy przełamać społeczne milczenie wokół tej kwestii”. To echo modernistycznej metody „inkulturacji”, która – jak uczy św. Pius X w Lamentabili – „podporządkowuje depozyt wiary ludzkiej ewolucji” (propozycja 5). Prawdziwa kontrrewolucja wymaga głoszenia całej prawdy: „Kto nie zbierze z Kościołem, rozprasza” (Mt 12,30).
Salomėja Fernandez Montojo deklarowała: „Posiadanie dzieci nie oznacza straty, ale nadanie sensu pieniądzom”. To materialistyczne sprowadzenie rodzicielstwa do narzędzia samorealizacji. Pius XI w Casti connubii nauczał: „Pierwszym celem małżeństwa jest płodzenie i wychowywanie dzieci” dla chwały Bożej, nie zaś dla „nadawania sensu” ziemskim dobrom.
Organizatorzy marszu, współpracując z heretykami i promując naturalistyczne rozwiązania, zdradzają sprawę obrony życia. Jak ostrzegał św. Augustyn: „Nieważne, co czynią – ważne, w czyim imieniu”. Bez powrotu do integralnej wiary katolickiej i publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa, takie inicjatywy pozostaną jedynie świeckim teatrem.
Za artykułem:
Wileński Marsz dla Życia obudzi karaje bałtyckie do debaty? „Musimy przełamać społeczne milczenie” (opoka.org.pl)
Data artykułu: 06.10.2025
