Portal Catholic News Agency (6 października 2025) relacjonuje wypowiedź „kardynała” Pierbattisty Pizzaballi, pseudopatrjarchy Jerozolimy, który porozumienie o zawieszeniu broni między Izraelem a Hamasem określił jako „ważny i długo wyczekiwany pierwszy krok” ku pokojowi. Artykuł szczegółowo opisuje 20-punktowy plan administracji Donalda Trumpa, przewidujący m.in. uwolnienie izraelskich zakładników, wymianę więźniów palestyńskich oraz „deradykalizację” Strefy Gazy. Pizzaballa wyraża nadzieję na „koniec wrogości” i „ulżenie mieszkańcom Gazy”, jednocześnie ostrzegając, że „konflikt będzie trwał”, dopóki nie zostaną rozwiązane jego „przyczyny źródłowe”. Całość utrzymana jest w tonie świeckiego optymizmu, pozbawionego jakichkolwiek odniesień do nadprzyrodzonej misji Kościoła.
Naturalistyczna utopia pokoju bez Odkupiciela
„Pokój możliwy jest jedynie w królestwie Chrystusa” (Pius XI, encyklika Quas Primas). Tymczasem Pizzaballa — jak czytamy — redukuje rolę Kościoła do poziomu NGO, życząc jedynie „technokratycznych, apolitycznych” struktur zarządzających Gazą. To jawna zdrada munus regale (urzędu królewskiego) Chrystusa, który nakazał: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). Jak zauważył Pius IX w Syllabus Errorum (1864), błędem jest twierdzenie, że „Kościół winien się pogodzić z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (punkt 80). Propozycja Trumpa, chwalona przez Pizzaballę, to klasyczny przykład masonizacji polityki międzynarodowej, gdzie Bóg zostaje zastąpiony przez technokratów, a Ewangelia — przez „procesy pokojowe”.
„Jego rany nie są zachętą do zemsty, lecz znakiem zdolności do cierpienia z miłości” — głosi Pizzaballa.
To ewidentne przekłamanie teologii krzyża. Rany Chrystusa są przede wszystkim znakiem zadośćuczynienia za grzechy świata, a nie abstrakcyjnym symbolem „zdolności do cierpienia”. Jak nauczał Sobór Trydencki: „Ofiara Mszy św. jest prawdziwą ofiarą przebłagalną” (Sesja XXII, kan. 3). Brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności nawrócenia, sakramentach czy zadośćuczynieniu Bożej sprawiedliwości demaskuje puste sentamentalne moralizatorstwo, całkowicie oderwane od depozytu wiary.
Milczenie o grzechu jako źródle wojny
W całym tekście nie pada ani jedno słowo o grzechu pierworodnym jako korzeniu wszelkich konfliktów. Zamiast tego Pizzaballa mówi o „gniewie, nieufności, nienawiści” jako problemach społecznych, nie zaś konsekwencjach buntu przeciw Bogu. Tymczasem Leon XIII w Rerum Novarum (1891) jednoznacznie wskazywał: „Podstawą i źródłem nierówności między ludźmi jest upadek pierwszych rodziców”. Co więcej, całkowicie pominięto kwestię żydowskiego odrzucenia Mesjasza, które — według św. Pawła — „stało się zbawieniem dla pogan” (Rz 11,11). Współczesny dialog żydowsko-„katolicki”, którego Pizzaballa jest produktem, to czysty modernistyczny synkretyzm, potępiony przez św. Piusa X w Lamentabili Sane (1907): „Dogmaty mogą być pojmowane tylko według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (punkt 26).
Kościół jako „połączenie”, nie zaś jedyne Arkę Zbawienia
Szokujące jest sformułowanie, że „Kościół musi być punktem połączenia dla wszystkich”. To jawny negat dogmatu Extra Ecclesiam Nulla Salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia), potwierdzonego przez papieży od Bonifacego VIII (Unam Sanctam, 1302) aż po Piusa XII (Mystici Corporis, 1943). Jak przypominał św. Augustyn: „Można mieć sakramenty Kościoła, ale nie mieć miłości Kościoła” (De Baptismo, III). Pseudopatrjarcha, promując ideę Kościoła-„połączenia”, faktycznie głosi herezję indifferentyzmu religijnego, potępioną przez Grzegorza XVI w Mirari Vos (1832): „Ta ohydna nauka o tolerancji wszystkich religii jest błędem najtoksyczniejszym”.
„Rozrachunek nie należy do nas, ani jako logika, ani jako język” — deklaruje Pizzaballa.
To zdrada prorockiej misji Kościoła! Chrystus wyraźnie nakazał: „Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. (…) Jeśli was kto nie przyjmie i nie usłucha słów waszych, wychodząc z domu albo z miasta tego, strząśnijcie proch z nóg waszych” (Mt 10,7-14). „Urząd Nauczycielski Kościoła obejmuje także prawo i obowiązek potępiania błędnych nauk” — przypominał Pius IX w Qui Pluribus (1846). Tymczasem Pizzaballa, zamiast wskazać na Chrystusa jako jedynego Pośrednika (1 Tm 2,5), legitymizuje polityczne knowania, które — jak pokazuje historia — zawsze kończą się nową falą przemocy.
Symptom szerszej apostazji posoborowej
Wypowiedź pseudopatrjarchy to nie przypadek, lecz nieunikniony owac modernizmu, który — jak diagnozował św. Pius X — „jest syntezą wszystkich herezji” (Pascendi Dominici Gregis, 1907). Cała struktura „Kościoła jerozolimskiego” od dziesięcioleci promuje bałwochwalczy dialog z islamem i judaizmem, zapominając słów św. Jana: „Kto nie uznaje Syna, ten nie ma i Ojca” (1 J 2,23). Gdy w 1925 r. Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „Państwa winny uznać publiczną cześć i posłuszeństwo Chrystusowi, jeśli pragną zachować nienaruszoną swą władzę i przyczynić się do pomnożenia szczęścia ojczyzny” (Quas Primas). Dziś „hierarchowie” jak Pizzaballa adorują świeckie władze, podczas gdy prawdziwi katolicy modlą się o nawrócenie Żydów i muzułmanów oraz triumf Niepokalanego Serca Marji.
Podsumowując: tekst CNA to klasyczny przykład teologicznej bankructwa neo-Kościoła, który z instytucji zbawczej stał się agencją humanitarną. Jak prorokował Pius X: „Moderniści starają się zniszczyć wszystkie siły katolicyzmu, by zastąpić je siłami naturalizmu” (Pascendi, 37). Jedyną odpowiedzią wiernych musi być nieustanna modlitwa o przywrócenie społecznego panowania Chrystusa Króla i odrzucenie wszelkich kompromisów z rewolucją antychrześcijańską.
Za artykułem:
Ceasefire deal, hostage release a ‘first step’ for peace, Latin patriarch says (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 06.10.2025
