Portal Gość Niedzielny (7 października 2025) relacjonuje niemieckie komentarze prasowe dotyczące wywiadu Angeli Merkel dla węgierskiego portalu Partizan, w którym była kanclerz Niemiec stwierdziła, że Polska i kraje bałtyckie w 2021 roku blokowały propozycję bezpośrednich rozmów UE z Rosją. Artykuł podkreśla, że Merkel „nigdy nie obarczała tych krajów współwiną za wojnę Putina”, przytaczając jednocześnie ostrą reakcję byłego premiera Mateusza Morawieckiego, który określił niemiecką polityk jako „w czołówce najbardziej szkodzących Europie polityków niemieckich w ostatnim stuleciu”. W całym dyskursie zabrakło jednak fundamentalnego osądu moralnego opartego o lex aeterna (prawo wieczne) – jedyny właściwy punkt odniesienia dla katolickiej oceny działań władzy świeckiej.
Milczenie o moralnej odpowiedzialności władzy
Relacja portalu ogranicza się do powierzchownej analizy politycznych reperkusji wypowiedzi Merkel, całkowicie pomijając kluczowy aspekt moralnej odpowiedzialności władców za dochowanie zasad sprawiedliwości. Już w 1925 roku Pius XI w encyklice Quas Primas jednoznacznie nauczał:
„Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi – (…) najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”
. Tymczasem polityka „dialogu” z reżimem putinowskim, forsowana przez Niemcy i Francję, stanowiła jawne pogwałcenie zasady reddere cuique suum (oddawać każdemu co mu się należy), gdyż umacniała pozycję agresora kosztem suwerenności narodów Europy Wschodniej.
Naturalistyczna wizja stosunków międzynarodowych
Przedstawiony przez portal sposób relacjonowania sporu ujawnia typowo modernistyczne przesunięcie paradygmatu: brak jakiejkolwiek oceny działań politycznych przez pryzmat prawa Bożego, co Pius X w dekrecie Lamentabili potępił jako „naturalistyczne pojmowanie wydarzeń historycznych”. Gdy Merkel deklaruje:
„Kilka krajów nie poparło tego [formatu rozmów z Rosją]. To były przede wszystkim kraje bałtyckie, ale Polska też była przeciwna”
, w rzeczywistości przyznaje się do forsowania polityki Realpolitik, która w myśl Syllabusu Piusa IX (pkt 63) stanowi formę „buntu przeciwko zasadom sprawiedliwości”, gdyż „nie liczy się z prawem narodów do obrony przed tyranią”.
Teologiczne konsekwencje polityki ustępstw
Całkowicie pominięto w artykule fakt, że niemiecka polityka energetyczna i gospodarcza wobec Rosji stanowiła klasyczny przykład współpracy z bezbożnym reżimem, co św. Augustyn określał mianem collaboratio cum mammona iniquitatis (współpracy z mamona nieprawości). Jak przypominał Leon XIII w Immortale Dei:
„Władcy winni być przekonani, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla”
. Tymczasem brak reakcji niemieckich elit na systematyczne niszczenie przez Putina podstaw cywilizacji chrześcijańskiej – od prześladowania katolików po propagandę antynatalistyczną – dowodzi głębokiego uwikłania w modernistyczną wizję państwa neutralnego światopoglądowo.
Błąd antropocentrycznej dyplomacji
Relacjonowana wypowiedź Merkel ujawnia fundamentalną sprzeczność z katolicką koncepcją ładu międzynarodowego. Gdy niemiecka polityk mówi o „dialogu” z agresorem, stosuje dokładnie tę samą błędną metodę, którą Pius XI w Quas Primas potępił słowami:
„Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”
. Tymczasem prawdziwy pokój – pax Christi in regno Christi (pokój Chrystusowy w królestwie Chrystusowym) – możliwy jest jedynie poprzez podporządkowanie narodów prawu Bożemu, nie zaś przez dyplomatyczne układy z jawnymi wrogami Kościoła.
Polska reakcja bez fundamentu teologicznego
Krytyczna reakcja polskich polityków na słowa Merkel, choć słuszna w warstwie politycznej, pozostaje teologicznie jałowa z powodu braku odniesienia do nadprzyrodzonego porządku. Gdy Morawiecki pisze o „szkodliwości” niemieckiej polityki, nie sięga po argumentację opartą na nauczaniu Leona XIII z Libertas:
„Państwo, ponieważ jest wspólnotą, musi opierać się na tym samym odwiecznym prawie i na tej samej wierze, co jednostka”
. To milczenie jest symptomem szerszego kryzysu – przyjęcia przez polską klasę polityczną laickich założeń współczesnej demokracji, co Pius XII w Ci riesce określił jako „zdradę cywilizacji chrześcijańskiej”.
Milczenie o źródle kryzysu
Najcięższym zarzutem wobec całej prezentowanej dyskusji jest całkowite pominięcie moralnego wymiaru wojny. Jak uczył św. Augustyn w De civitate Dei, każdy konflikt zbrojny musi być osądzony przez pryzmat sprawiedliwości – tymczasem w analizie portalu wojna sprowadzona została do gry interesów geopolitycznych. Brak jakiegokolwiek nawiązania do encykliki Piusa XII Summi Pontificatus, która wyklucza jakąkolwiek formę współpracy z reżimami totalitarnymi, stanowi dowód na pełną akceptację modernistycznego paradygmatu „neutralności światopoglądowej” w stosunkach międzynarodowych.
W świetle niezmiennego Magisterium Kościoła, polityka Niemiec wobec Rosji – od Nord Stream po próby dialogu z agresorem – jawi się jako klasyczny przykład apostasia ab ordine divino (odstępstwa od porządku Bożego). Dopóki jednak publiczna debata będzie ograniczać się do poziomu czysto politycznego, pomijając transcendentny wymiar władzy, żadna trwała poprawa sytuacji międzynarodowej nie będzie możliwa. Jak przypominał Pius XI w Quas Primas:
„Wszystkie stosunki w państwie mają układać się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”
– zasada ta pozostaje jedynym fundamentem prawdziwego ładu między narodami.
Za artykułem:
Niemcy/Prasa o wywiadzie Merkel (gosc.pl)
Data artykułu: 07.10.2025
