Relacja opisuje start Sztafetowej Pielgrzymki Biegowej w Radomiu, gdzie około 39 osób zamierza przebiec ponad 200 kilometrów w trzy dni do Częstochowy, a następnie wejść na Jasną Górę w ramach duchowej inicjatywy. Przed biegiem udział w Mszy Świętej w kościele Chrystusa Kapłana, a wśród uczestników znajduje się ks. Piotr Popis, były maratończyk i misjonarz. Duża część wypowiedzi koncentruje się na potrzebie „duchowego powera” oraz na przekazywaniu nadziei i światła innym. Jednakże relacja milczy o nadprzyrodzonych fundamentach sakramentalności, o stanie łaski u uczestników i o ostatecznym rozliczeniu przed Bogiem. Brak także ostrzeżeń co do ewentualnych niebezpieczeństw duchowych wynikających z redukcji Misterium Kościoła do wysiłku naturalnego i społecznego wsparcia. Z uwagi na to, można stwierdzić, że owe działanie, choć opatrzone modlitwą i Mszą, w praktyce przynosi jedynie symboliczny gest bez pełnej łaski i pełnej komunii z Chrystusem w Kościele katolickim. Niepokój budzi też fakt, że naczelną perspektywą pozostaje doświadczenie człowieka i jego potrzeb, a nie autentyczne panowanie Chrystusa Króla nad wszystkimi narodami.
„Człowiek dzisiaj żyje szybko i dlatego potrzebuje też powera duchowego.” – słowa ks. Piotra Popisa ujawniają, że duchowość tej inicjatywy ma być napędzana przez ludzką dynamikę, a nie przez Bożą łaskę i objawioną prawdę. (Cytat z artykułu.)
39 osób, 200 kilometrów, trzy dni. To nie tyle pielgrzymka, ile sportowa peregrynacja z motywem duchowym, która ma budzić nadzieję i wiarę, lecz równocześnie pozostawia otwarte pytania o właściwe miejsce sakramentów i ostateczny sens obecności wiernych w Obrządku Katolickim. Mimo że uczestnicy deklarują, że nie chodzi o sport, lecz o duchowość i intencje, milczenie o sakramentalnej skuteczności, łasce uświęcającej i jedności z Kościołem pozostaje wymowne.
Teza dalszej analizy: to, co prezentuje artykuł, ukazuje duchowy kryzys Kościoła w Polsce, gdzie sakramenty i łaska zostają potraktowane instrumentalnie, a chrześcijańskie misterium rozmywa się w sportowo‑społecznych gestach.
Poziom faktograficzny: Duchowy czysta redukcja do naturalnego wysiłku
Rzeczywisty sens pielgrzymki, który powinien być zrodzony z autentycznego objawienia i Kościoła, tu zdaje się ograniczać do planu sportowego i rodzinnego „dodawania energii” człowiekowi. O ile Mszę Świętą ministruje się przed biegiem, o tyle sama Msza nie może być jedynie punktem wyjścia do „duchowego powera”; liturgia ma być źródłem łaski, a nie motorem ludzkiego wysiłku. Zobojętnienie nadprzyrodzonego wymiaru sakramentów sprowadza misję Kościoła do akcji społecznej i medialnej prezentacji, co sprzeciwia się zarówno nauczaniu Kościoła sprzed 1958 roku, jak i jego nauczaniu dotyczącym sakramentów jako skutecznych znaków łaski Bożej. W tej perspektywie brakuje jasno wyrażonego uznania, że łaska Boża działa w Kościele poprzez sakramenty, a nie poprzez publiczny entuzjazm czy wysiłek ciała. Chorągiew „światła nadziei” nie zastąpi sakramentu oferowanego przez Kościół.
Poziom językowy: asekuracyjny, biurokratyczny ton
Tekst operuje językiem neutralnym, sklockąjącym się wokół terminu „pielgrzymka” i „nadziei”, jednak andronizuje on duchową prawdę do kształtu, który łatwo zrozumieć. Pojawiają się wyrażenia, które brzmią jak sztandary modernistycznego języka, gdzie duchowość jest przypisana do pewnych rytuałów i ruchów ciała, a nie do pełnej komunii z Bogiem w Kościele. Taki ton, choć pozornie pobożny, ukazuje zubożenie treści duchowej i odzwierciedla tendencję do redagowania doktryny pod aktualne potrzeby społeczne, co jest klasycznym symptomem „dziejów posoborowych” – duchowej ruiny i utraty autorytetu.
Poziom teologiczny: brak drogi do łaski i sakramentalności
W tej relacji nie widać ukrytej teologii Odkupienia w Kościele. Sakramenty, które przynoszą łaskę uświęcającą i wdrażają wiernych w jedność z Mistycznym Ciałem Chrystusa, są milczącym fundamentem katolickiej duchowości. Zamiast zjednoczenia z Chrystusem w Eucharystii i poprzez Kościół, widzimy skądś pochodzącą liczbę argumentów na temat „powera duchowego” i „światła nadziei” – czyli dążenie do duchowego pocieszenia bez obowiązku życia sakramentalnego. W duchu niezmiennych praw Kościoła, prawdziwa pielgrzymka to droga ku Bogu, którą prowadzi sakramentalne życie, a nie jedynie sportowy wysiłek w duchu „pozytywnego myślenia”. Jak uczył św. Augustyn, bez jedności z Kościołem i bez sakramentów nie ma prawdziwej drogi do Boga; a duchowy wysiłek nie zastąpi w pełni łaski, którą udziela Kościół przez sakramenty. Podobnie, Matka Kościół przypomina, że “Zewnętrzne czyny nie mogą zapewnić wewnętrznej świętości bez łaski Bożej” – to fundamentalna prawda, którą artykuł zdaje się pomijać. W świetle tego, brak jasnej, kategorycznej deklaracji wierności nauce o sakramentach i łasce jest poważnym błędem interpretacyjnym.
Poziom symptomatyczny: efekt soborowej rewolucji i duchowej apostazji
Opisane zjawisko odzwierciedla typowy symptom kryzysu wynikającego z pewnych prądów soborowej zmian: zamiast oczyszczonego i tradycyjnego rozumienia Kościoła, mamy ruch zorientowany na zewnętrzną formę, „dialog” i wspólne doświadczenie, które niestety nie wyraża pełnego zrozumienia; w przypadku pielgrzymki Radomia, duchowa praktyka miesza się z elementami społecznymi i sportowymi, co w konsekwencji prowadzi do rozbicia jedności wewnątrz Kościoła. Z punktu widzenia autorytetu przedsoborowego, to właśnie jest klasyczny znak, że modernistyczne tendencje nie prowadzą do jedności w wierze, ale do konfuzji i zapomnienia o mocy sakramentów. Prawowita katolicka teologia wyraziła bowiem, że jedność Kościoła utrzymuje się w prawdziwej wierności Bożemu Objawieniu i w autorytecie hierarchicznym Kościoła, a nie w swobodnym synkretyzmie idei i praktyk. W tym duchu Milczenie o sakramencie i łasce jest milczeniem o najważniejszym z prawd Bożych.
Inne uwagi teologiczno-doktrynalne: prymat Praw Bożych
W każdej katolickiej wizji prawd Bożych, Lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy decyduje o tym, w co wierzymy) musi być fundamentem każdej praktyki duszpasterskiej. Z tej perspektywy, pielgrzymka z definicji powinna ukazywać tajemnicę Eucharystii i jedności w Kościele, a nie w przemocy ciała i społecznych gestów. Jak uczyli Ojcowie Kościoła i potwierdzali przedsoborowi teologowie, pełnia komunii z Kościołem jest możliwa tylko poprzez uczestnictwo w życiu sakramentalnym – a nie poprzez fizyczny wysiłek i retorykę nadziei. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) była często cytowana w kontekście konieczności całkowitego przylgnięcia do prawdy i jedności w Kościele. Współcześnie, aby uniknąć duchowej ruin, Kościół musi przede wszystkim nauczać i utrzymywać w sobie prawdę o tym, że Chrystus rządzi a Kościół ma być Jego narzędziem łaski, a nie ludzki twór sportowo‑moralny.
Zakres instytucjonalny i duchowieństwo: duchowieństwo a kryzys misji
Artykuł nie kwestionuje roli duchowieństwa, ale ukazuje pewne symptomy „duchowieństwa” udającego tradycyjnych katolików, które często prowadzą do apostazji w praktyce. Należy pamiętać, że autorytet i sprawowanie sakramentów przynależą do prawdziwej, przedsoborowej struktury Kościoła, która ma nieustannie rozumieć i strzec misterium. Modernistyczne podejście do „dialogu” i „tolerancji” prowadzi do relatywizowania prawdy i do odciągania od duchowego wymiaru, jaki Kościół ma przekazywać narodom. Dla prewencji tych błędów trzeba odróżniać prawdziwy Kościół od jego pseudo‑odłamów i odrzucać wszelkie koncepcje, które mylą Kościół z ruchem społecznym.
Zakończenie: duchowy i teologiczny fundament misji Kościoła
Prawdziwa pielgrzymka, która prowadzi człowieka do spotkania z Bogiem, musi prowadzić do sakramentów i życia łaski – w jedności z Chrystusem i Jego Kościołem. Bez tego, nawet najpiękniejszy gest zyskuje jedynie charakter zewnętrzny. Brak jest jasnego potwierdzenia, że duchowość i misja Kościoła wymagają wierności czystemu Objawieniu i autorytetowi Biskupów, zgodnie z przedsoborowym rozumieniem Kościoła, i że czyny zewnętrzne muszą być zawsze w służbie prawdziwej łasce i chwał Bożej. W kontekście tej relacji, istotne jest, aby wierni nie mylili ruchów ciała z duchową pełnią, a Kościół przedsoborowy pozostawał strażnikiem prawdy, która nie ulega mody i która przynosi zbawienie w jedności z Chrystusem.
Za artykułem:
Z Radomia wystartowała biegowa pielgrzymka na Jasną Górę 2025 (ekai.pl)
Data artykułu: 11.08.2025
