Francuski rząd w potrzasku lewicowego szantażu społecznego
Portal Opoka relacjonuje negocjacje nowego rządu Sebastiena Lecornu we Francji, gdzie Partia Socjalistyczna żąda „bezzwłocznego i całkowitego zawieszenia reformy emerytalnej” z 2023 roku jako warunku poparcia. Lewica grozi odrzuceniem gabinetu, jeśli nie spełni się jej postulatów, podczas gdy prawicowi Republikanie (LR) skłaniają się ku poparciu premiera. Pretekstem jest niepopularna podwyżka wieku emerytalnego do 64 lat, przeforsowana przez Emmanuela Macrona przy użyciu konstytucyjnego artykułu 49.3.
Technokratyczne igrzyska zamiast sprawiedliwości społecznej
Relacja pomija fundamentalny konflikt katolickiej doktryny społecznej z naturalistycznym paradygmatem współczesnej polityki. Quas primas Piusa XI przypomina:
„niechaj obowiązkiem i staraniem Waszym będzie […] aby społeczeństwa nie zburzył zupełnie pokój domowy wskutek zapomnienia i zaniedbania obowiązków”
. Tymczasem francuska scena polityczna redukuje kwestię emerytur do technokratycznych przetargów, gdzie człowiek staje się zakładnikiem kalkulacji demograficznych i budżetowych.
Lewicowy szantaż jako owoc odrzucenia królewskiej władzy Chrystusa
Żądanie zawieszenia reformy przez socjalistów odsłania radix omnium malorum (korzeń wszelkiego zła) współczesnych systemów: absolutyzowanie prawa do lenistwa przy jednoczesnym odrzuceniu katolickiej zasady sprawiedliwej zapłaty. Leon XIII w Rerum novarum stanowczo przypominał:
„praca ma być dobrowolna, nie zaś przymusowa; prawdziwa zaś i ludzka wolność polega przede wszystkim na tym, żeby zarząd majątkiem i kierownictwo wytwórczością były poddane woli jednostek, nie zaś poddane woli rządu”
.
Konstytucyjne nadużycie jako symptom upadku władzy
Forsowanie reformy w 2023 roku poprzez art. 49.3 to klasyczny przykład tyranii demokratycznych mechanizmów. Pius IX w Syllabusie błędów potępił błąd nr 64:
„Wolno odmawiać posłuszeństwa władcom prawowitym, a nawet występować przeciwko nim z bronią w ręku”
. Choć papież odnosił się do buntów przeciw legalnej władzy, sama zasada nadużywania prawa pozytywnego przeciw dobru wspólnemu znajduje tu swe odbicie.
Milczenie o nadprzyrodzonym obowiązku troski o starszych
Najcięższym zarzutem wobec prezentowanej relacji jest całkowita amputacja nadprzyrodzonej perspektywy. Gdzie katolicka nauka o czci należnej starszym (Kpł 19:32) i obowiązku utrzymania rodziców (1 Tm 5:8)? Pius XI w Casti connubii podkreślał:
„Pierwszym i bezpośrednim celem rodziny jest służyć z Bożą pomocą w dziele stwarzania i wychowywania nowych istnień”
, co implikuje odpowiedzialność pokoleń.
Polityczny pragmatyzm jako maska apostazji
Ton relacji zdradza scjentystyczną neutralność, typową dla modernistycznej mentalności potępionej w dekrecie Lamentabili Świętego Oficjum z 1907 roku (punkty 58, 64). Gdy prawica i lewica spierają się o wiek emerytalny, nikt nie pyta: Quid leges sine moribus? (Cóż znaczą prawa bez obyczajów?). Francja, niegdyś „najstarsza córa Kościoła”, dziś prowadzi burdel polityczny, gdzie sakralne obowiązki względem starców zastąpiono kalkulacjami aktuarialnymi.
Demaskacja antropocentrycznego błędu
Cała dyskusja pomija kluczową zasadę św. Roberta Bellarmina:
„Władza świecka jest podporządkowana duchowej, jak ciało duszy”
(De Romano Pontifice). Brak odniesienia do encykliki Quadragesimo anno Piusa XI o sprawiedliwości społecznej czy Rerum novarum Leona XIII o prawach robotników ukazuje całkowitą sekularyzację debaty publicznej.
Francja jako prorocze memento
Sytuacja francuska stanowi dramatyczne wypełnienie proroctwa Piusa X z Pascendi dominici gregis:
„Moderniści […] chcą, by religia kierowała się nie prawdą objawioną i niezmienną, ale względami czysto ludzkimi”
. Gdy parlamentarne frakcje negocjują wiek emerytalny jak handlarze targujący się o stawkę dniówki, spełnia się wizja społeczeństwa odrzucającego Regnum Christi (Królestwo Chrystusa) na rzecz regnum hominis (królestwa człowieka).
Za artykułem:
Francja: ceną poparcia nowego rządu ze strony lewicy jest porzucenie reformy emerytalnej (opoka.org.pl)
Data artykułu: 11.10.2025
